Chanoeka

Chanoeka (Inwijdingsfeest) is het enige belangrijke feest dat niet in de bijbel genoemd wordt. Het wordt gevierd ter herinnering aan de herinwijding van de Tempel in Jeruzalem door de Makkabeeën, nadat deze, in het jaar 165 voor de gewone jaartelling, de Syriërs verslagen hadden.
Daarbij neemt de vondst van een kruikje reine olie, die gebruikt kon worden om de menora in de tempel weer aan te steken, een belangrijke plaats in. Hoewel de hoeveelheid olie slechts voldoende was voor één dag bleef de lamp door een wonder acht dagen lang branden. Na de verwoesting van de Tempel in het jaar 70 van de gewone jaartelling bleef Chanoeka als lichtfeest gehandhaafd. Het viert het behoud van de eigen, joodse identiteit.
Dreidl (jhm 6679)Als herinnering aan het wonder wordt
zowel thuis als in de synagoge acht dagen lang een volgend lichtje van de chanoekia, of Makkabeeënlamp, aangestoken met behulp van een extra lichtje, de dienaar. Kinderen spelen met een speciaal tolletje (dreidel), waarop in het Hebreeuws de beginletters van de woorden "een groot wonder vond daar plaats" staan. Ook krijgen zij cadeautjes. Men eet gerechten die in olie gebakken zijn, zoals soefganiot en latkes.

Karaktermoord?

Elsevier opende zaterdag haar site met de kreet dat de karaktermoord van de oppositie op Piet Hein Donner is mislukt, nu deze benoemd is tot vice voorzitter van de Raad van State.

Oppositiepartijen grijpen de benoeming van minister Piet Hein Donner (CDA) vooral aan om indirect kritiek te leveren op de gedoogcoalitie met de PVV. De poging tot karaktermoord op Donner is niet geslaagd

"Zou ik het gemist hebben?" vroeg ik me af, maar dat was slechts even. Als de oppositie geen waardering heeft voor het regeringsbeleid, moet je wel volslagen de weg kwijt zijn om daarin karaktermoord op Piet Hein Donner te zien.
Het grote bezwaar tegen Donner is dat hij, hoewel volop in de ontkenning dat hij kandidaat zou zijn, direct nadat zijn naam gevallen was zijn benoeming veilig stelde, door te zeggen dat de rechtspraak als taak van de Raad van State dient te verdwijnen. Bij talloze procedures tegen onrechtmatig overheidshandelen op het niveau van gemeente of provincie is het vaak de Raad van State die in hoogste instantie ten slotte rechtspreekt en dan wordt er nogal eens een streep gehaald door plannen en acties van de autoriteiten. Er kunnen boetes en schadevergoedingen worden opgelegd. Dat procederen tegen de overheid moet maar eens afgelopen zijn, vindt Donner, een mooie aanvulling op het zodanig verhogen van de proceskosten dat minvermogenden sowieso al van het recht afgesneden zijn, beide, als gedaagde en als eisende partij.
Donner creëert de splitsing van het volk in rijke burgers met rechten en gewone burgers zonder (betaalbare) rechten. De kleintjes moeten hun bek houden, vindt hij, kuis, gehoorzaam en dankbaar. Dat zit in zijn autoritaire karakter, dus waarom zou hij daar dan niet trots op zijn? Hij krijgt immers gemakkelijker dan ooit zijn zin?
Daarnaast doet NRC Handelsblad ook een duit in het zakje:

Beatrix had volgens diverse bronnen binnen de VVD en het CDA twijfels over het optreden van Donner in de aanloop naar de totstandkoming van het minderheidskabinet Rutte/Verhagen. Zo had Donner enkele CDA-Kamerleden onder druk gezet en daarmee hun constitutioneel onafhankelijke positie in het geding gebracht. Koningin Beatrix heeft tijdens het tiendaags staatsbezoek dat zij vanaf eind oktober samen met Donner aan de Antillen bracht, met de minister over zijn opstelling tijdens de formatie gesproken. Pas daarna kwam haar fiat voor de voordracht.
Door de koninklijke reserves werd de advertentie voor de functie pas veel later in de Staatscourant geplaatst dan premier Rutte had aangekondigd. In plaats van in september verscheen deze pas half oktober, vlak voor het begin van de reis naar de Antillen. Ook de besluitvorming daarna verliep langzamer dan verwacht. Door de vertragingen kwam er zowel in de politiek als in de media kritiek op de procedure en de belangrijkste kandidaat. Inmiddels heeft een tweetal afgewezen sollicitanten aan de Nationale Ombudsman gevraagd een onderzoek te starten naar de procedure.

Wel een nieuwsfeit, wat dus vermeld moet worden, maar meer kunnen ze er niet van maken. Dat hier karaktermoord plaatsvindt op de Nederlandse rechtsstaat lijkt geen bezwaar te zijn.

Bits of Freedom verdedigt digitale burgerrechten

Een open internet dat iedereen vrij kan gebruiken is een essentieel onderdeel van ons dagelijks leven geworden. Dichtbij huis is het onmisbaar voor onze sociale contacten, onze opleiding en ons werk. En in bredere zin is het een fundamentele bouwsteen voor technologische innovatie en onze democratie. Toch moeten we blijven strijden voor een open en vrij internet. Bedrijven en de overheid willen delen van het internet blokkeren. Er wordt gelobbied om gebruikers van internet af te sluiten. Bits of Freedom komt in actie voor een vrij internet zonder grenzen, waarvan iedereen kan genieten.

Een open en vrij internet betekent voor ons dat iedereen recht heeft op toegang tot het internet, zonder dat providers of overheden bepalen van welke diensten jij gebruik maakt. Jouw internet is jouw zaak.
Bits of Freedom komt in actie voor een neutraal internet
De bedrijven die jou toegang tot internet geven, internet service providers (ISP’s), deden dat tot voor kort zonder zich met jouw online gedrag te bemoeien. Ze waren neutraal. En dat is goed voor jouw vrijheid. Zo kan jij zelf bepalen welke websites en diensten jij bezoekt. En kan je zonder moeite een nieuwe, innovatieve website beginnen die voor iedereen toegankelijk is. Maar veel internet providers bieden tegenwoordig ook andere diensten aan, zoals telefonie en televisie. En nu willen sommige van hen delen van jouw internet kunnen afsluiten, om hun eigen diensten te bevoordelen.
Bits of Freedom vindt: jouw internet is jouw zaak. Wij willen niet dat providers kunnen beslissen wat jij doet op internet. Wij willen dat providers doen waarvoor ze betaald worden: internettoegang leveren. Alleen op die manier kan jijzelf beslissen welke diensten en websites jij bezoekt. Bits of Freedom zet zich daarom in voor netneutraliteit.

Bits of Freedom komt op voor een internet zonder filters
De Nederlandse overheid werkt samen met internet providers aan een zwarte lijst met verboden sites en de eerste rechtszaken over de blokkering van websites zijn een feit. De meeste internetfilters, waaronder de Nederlandse en de Europese, zouden in eerste instantie worden gemaakt om afbeeldingen van seksueel kindermisbruik op het web te blokkeren. Het eigenlijke probleem, het misbruik van kinderen, wordt hiermee echter niet aangepakt maar slechts verborgen.Tegelijkertijd bouwen we een systeem dat ook websites over andere onderwerpen, zoals abortus, euthanasie, kunst en politiek kan filteren.

Bits of Freedom vindt: verwijderen, niet verbergen. Sites met afbeeldingen van seksueel kindermisbruik moeten van internet worden verwijderd, de makers moeten worden vervolgd. Bits of Freedom komt in actie tegen internetfilters.

England Waves the Rules

De nieuwe Adolf Hitler?

Wanhopig lopen de haters van betrouwbare internationale samenwerking door soevereine staten te roepen dat er sprake is van een eurocrisis, terwijl we nog steeds dezelfde kwaliteit in dezelfde hoeveelheid kopen kunnen voor deze ijzersterke munt. Anderzijds wordt beweerd dat het heel simpel is om weer terug te vallen op de gulden, zonder de kosten te vermelden en wat belangrijker is het feit dat Nederland dan automatisch geheel geïsoleerd is in Europa en de wereld, omdat terugtrekken uit de Eurozone automatisch inhoudt, dat we ons ook terugtrekken uit de Europese Kolen- en staal Gemeenschap, uit de Europees Economische Gemeenschap, uit de Europees/Economische Unie en uit de Europese Unie.
Prachtig zouden de ultra-nationalisten het vinden dat Nederland alleen, vanuit het volkomen isolement, laat zien dat wij het kunnen opnemen tegen de VS, tegen Europa, tegen Rusland, tegen China, tegen Brazilië en alle andere opkomende economische machten. Makkie toch? Zie, welke fantastische resultaten Albanië boekte onder Hoxha, roepen de SP-ers, terwijl de PVV-ers er fijntjes op wijzen, dat we ons al eerder met succes hebben bevrijd van Spaanse en Duitse overheersing. Dat kunnen wij nu toch ook?
In Duitsland is dan geen Hollands tomaatje meer te krijgen en Spanje snakt tevergeefs naar het Edammer kaasje. Net goed, we gunnen het ze niet. We zullen ze afknijpen, die buitenlanders, tot ze een nieuwe Mercedes of Seat willen ruilen voor een broodje haring, als ze het zelf komen halen.
Dat zal wel moeten bij afstanden over de grens, want zelf maken we alleen fietsen in ons land - prima natuurlijk, want je kunt overal komen met de fiets en de afstanden in de Randstad kun je zelfs lopen.
Er staan in feite maar twee punten op de politieke agenda van de Europahaters:

1. Geen gezeik
2. Allemaal rijk

Wie wil dat nu niet?

Maar wat te denken van het uitventen van een ideologie, dat wij ons niet aan gemaakte afspraken moeten houden, zoals de Britse premier Cameron demonstreerde?
Kijk, zegt Cameron, om de zaken duidelijk te stellen, kun je een vergelijking maken met de voetbalsport. Als een Engels team tegen een Duits team speelt, dan moeten doelpunten die door Engelsen gescoord worden, met de hand of vanuit een buitenspelsituatie, meetellen in het resultaat, maar de doelpunten die door het Duitse team op die manier gescoord worden niet, want Duitsers spelen volgens de internationale regels en wij, Britten, vinden dat een aantasting van onze soevereiniteit: England waves the rules.

Door de echte Nederlanders wordt een Europese Budgetautoriteit herkend als een scheidsrechter op het veld, die met een machinegeweer bij elke verdachte beweging een Nederlandse publiekslieveling doodschiet, terwijl de grensrechters met zware artillerie de Oranjefans onder vuur nemen. Voetbal is oorlog, dat weten we toch?

n.a.v. de plannen voor privatisering van penetentiaire vewencentra

Zich van geen privatisering bewust solliciteert deze crimineel voor langere tijd naar werk+kost+inwoning+ontspanning

In Nederland heeft de privatisering van diverse overheidstaken nog nooit tot lagere kosten bij gelijkblijvende kwaliteit geleid. Duidelijk is dit te documenteren bij de ziektekosten. Vreemd of onvoorstelbaar is het niet, want als particuliere concurrenten zich op de markt storten, gaat het niet alleen om een concurrerende beperking van de bedrijfskosten. Allereerst moet er winst gemaakt worden en daarvoor moet men marktaandeel genereren, wat grote uitgaven voor de marketing met zich meebrengt en marketing lokt proceskosten uit, omdat de klant niet krijgt wat de marketing belooft, hetwelk min of meer standaard is.
Al deze toegevoegde kostenposten bedragen elk afzonderlijk ongeveer drie keer de 7% overheadkosten van de oorspronkelijke dienstverlening door de overheid. De kostenexplosie is dus gigantisch en dan kan alleen besparing op de kwaliteit nog concurrentie brengen.
En wat is de motivatie? Dat privatisering efficiënter werkt!
Wel, als dat soms het geval zou zijn - wat echter nog nergens wordt waargenomen - dan laat dit onverlet dat je een door de overheid verleende dienst best zo efficiënt mogelijk kunt laten verlenen.

Voorbeeld: water en energie
Nu snapt elke politicus dat bijvoorbeeld privatisering van de watervoorziening zich niet mag verblijden met een overmaat aan kiezersgunst. Maar dan doen ze het anders door aan het winnen van schaliegas te beginnen, waardoor al het grondwater brandbaar en het oppervlaktewater giftig wordt. Er komt dus brandbaar water uit uw kranen in keuken, toilet en badkamer, maar daar staat tegenover dat er dor particuliere bedrijven lekker veel geld verdiend wordt met het gewonnen gas.
In de VS is hier uitgebreid ervaring mee opgedaan, maar daar heb je nog lege gebieden waar de plaatselijke bevolking slechts uit enkelingen bestaat. Die moeten evacueren, anders sterven ze. Er zullen dus in de VS niet gauw jarenlang zo'n 250 inwoners per week omkomen.

In een volkomen verstedelijkt land als het onze kun je echter geen bevolkingsconcentraties missen en dan kan de sterfte ook oplopen tot 2500 per week en het enthousiasme hiervoor wordt nog versterkt door de zekerheid dat de schade nooit meer hersteld kan worden. Ja, de zondaren moeten branden in de hel. Zo snijdt het mes aan twee kanten. Indien de bevolking sterk gedecimeerd wordt door ontploffende keukens en badkamers, dan wel door zwaar vergiftigde sloten en waterlopen, hef je de werkloosheid op en is men aangewezen op het dure geïmporteerde bronwater in flessen. Uiteraard zullen dan eerst en vooral de armen, zieken en ouderen omkomen, dus dat ruimt lekker op.

In het streven naar maximalisatie van ellende van dit kabinet dat bestaat uit cultuurslopers, dierenhaters, natuurvernielers en milieuterroristen past privatisering van alles, zelfs van justitie en oorlog. Zo kiest men bij tunnels ook voor de duurste die het meest schadelijk is voor het milieu en zet men twee van de smerigste kolencentrales op een gasbel, omdat bloedkolen uit Columbia zo goedkoop kunnen worden aangevoerd door mammoetschepen over de Waddenzee. Ook is men van plan het gevaarlijkst type centrale te bouwen op atoomenergie terwijl men bedenkt het atoomafval in kinderspeelgoed te kunnen hergebruiken.

• Enerzijds hebben we te maken met oerchristelijke politiek op grond van het dogma dat wij allen geperverteerde ellendelingen zijn, onbekwaam tot enig goed en geneigd tot al het kwaad en dat we alleen door Gods genade uit onze ellende verlost kunnen worden.
• Anderzijds hebben we te maken met oerconservatieve politiek op grond van het dogma dat wat goed is voor anderen of voor allen nooit goed kan zijn voor het individu dat moet zorgen te overleven ten koste van anderen of ten koste van allen.

In beide gevallen wordt de zorgplicht van de overheid volledig ontkent, terwijl het juist die zorgplicht voor allen is die de enige legitimatie van de overheid is.

Een overheid die de gegeven zorgplicht aanvaardt, zal zogen dat die efficiënt wordt uitgevoerd in iedere vorm van dienstverlening die essentieel is voor het dagelijks leven, dus infrastructuur, huisvesting, energie, gezondheid, educatie, justitie en bescherming van veiligheid, voedselkwaliteit en natuur.

Daar betalen we belasting voor en nu worden zonder die belasting te verlagen talloze overheidstaken afgestoten, totdat alleen de taak overblijft, om onvermijdelijke volksopstanden met het grofst mogelijke geweld neer te slaan.

Dom is altijd verkeerd

Op standpunt.nl vind je altijd een keur van "meningen" zodat het lijkt dat de grootste groep meningen die onderling overeenkomst vertonen democratisch gezien gelijk heeft. Daar moet allereerst een logische correctie op toegepast worden.
Het is onjuist om uitingen van mensen per definitie als een mening te duiden, indien de persoon in kwestie er blijk van geeft niet te weten waarover het gaat. Een blinde kan niet van mening zijn dat het overdag altijd veel donkerder is dan 's nachts, maar een blinde kan dat wel zeggen. Dat is dan geen mening maar een misvatting. Als mensen iets zeggen, houdt dit dus niet in dat het een mening is. Je kunt alleen een mening hebben over iets, waarvan je weet waar het om gaat en dat blijkt bij politieke ontwikkelingen nogal eens moeilijk. Dat ligt ook vaak aan de uiterst gebrekkige communicatie van de politici.
Zo heeft Sarkozy nu eindelijk in het onvermijdelijke toegestemd en gezegd dat er meer macht naar Europa moet. Dat is geheimtaal. Wat hij bedoelt, is, dat de contracten die met het verdrag van Maastricht gesloten zijn van een boeteclausule moeten worden voorzien en dat er een Europese budgetautoriteit moet komen om dat te handhaven met correctie en/of straf.
In het spel wordt dus een scheidsrechter aangesteld die zelf aan het spel niet deelneemt. Dat is totaal iets anders dan een verschuiving van de handelingsbekwaamheid van de spelers die met elkaar in competitie zijn. Je gaat eerder beter dan slechter spelen met een goede arbitrage.
Het is immers niet de bedoeling dat die budgetautoriteit de landsbegrotingen van de deelnemende staten gaat dicteren? Er wordt alleen toegezien dat aan de afgesproken regels wordt voldaan: geen al te hoge staatsschuld en geen al te hoog begrotingstekort. Hoe de soevereine landen dat willen bereiken moeten ze zelf weten. Dat wordt helemaal aan hun eigen spelinzicht overgelaten, maar de regels zijn al afgesproken en het nieuwe is alleen dat ze zich er nu ook aan moeten houden. De Europese budgetautoriteit heeft alleen macht ten opzichte van de landen die in overtreding zijn. We hebben geleerd dat dit noodzakelijk is. Het is een zooitje geworden en de oorzaak daarvan, het gebrek aan begrotingsdiscipline, moet worden gecorrigeerd. Zelfs België moet er aan wennen dat je niet meer op je 50ste met pensioen kunt en verdomd, dat schijnt makkelijker te zijn dan het probleem Halle-Vilvoorde. Dan hebben ze ineens weer een regering.

Op standpunt.nl gaat een grote groep commentaarschrijvers zich te buiten aan de meest walgelijke verdachtmakingen. Buitengewoon stompzinnig, maar zo leeft het onder het hersenloze plebs. Ze beweren dat de EU de fascistische Duitse superstaat wil zijn. Een onderafdeling van deze grote groep schreeuwt, zonder enige kennis van zaken, dat we als klein land met de gulden beter af zouden zijn buiten Europa.
Dan kunnen we beter opboksen tegen Europa, tegen Rusland, tegen Brazilië, tegen India, tegen China en tegen de VS. Dat je in de handel beter een thuismarkt van 500 miljoen klanten kunt hebben dan van 16 miljoen wordt ontkent. Hoe kleiner hoe fijner, want dat klinkt zo leuk.

Toegegeven, het is een rotzooitje in de EU. We zitten dik in de problemen. Wat zo merkwaardig is, echter, is dat zoveel mensen niet willen dat die problemen opgelost worden, omdat ze het niet prettig vinden dat die problemen zijn ontstaan. De oplossing ligt volgens mij in het opheffen van de oorzaken van de huidige crisis en zorgen dat die crisis niet verergert en zich ook nooit meer voor kan doen. Het begin van die oplossing ligt bij de concessie die Sarkozy in zo slecht gekozen woorden heeft gedaan: een scheidsrechter aanstellen, van oorsprong een Nederlands idee. Wie zeurt er dan over dat wij geen invloed hebben?

Goed, zo origineel is het idee niet. Het is normaal dat in de contracten die je sluit ook een boeteclausule zit, om handhaving van het contract af te dwingen. Anders zwaait er wat. Dat je in die praktijk de fascistische idealen van Hitler herkent is een verontrustend teken van geestelijke ongesteldheid.

Maar hoewel er nu weer hoop gloort voor de EU, mogelijk een echte kentering, betekent dit niet dat de problemen zijn opgelost. Budgetdiscipline kan alleen slagen als er ook aan een aantal andere eisen wordt voldaan en één van de belangrijkste eisen is een gelijkwaardige ontwikkeling in alle lidstaten van concurrerende productiviteit. Dat is geen politieke eis maar een cultureel economische. Die noodzaak zou niet ontstaan als ieder land nog een afzonderlijke munteenheid zou hebben, want als de begroting niet sluit en de productiviteit achterblijft, krijg je inflatie, waardoor de producten goedkoper worden en de productiviteit kan groeien door een stijgende afzet. Door de band genomen zullen inwoners van een land met een cultureel bepaalde lagere productiviteit (veel vakanties, korte werkdagen, vroeg pensioen) altijd armer zijn dan staten met een hogere productiviteit.
Dan kun je dus niet meekomen met de Europese Unie en natuurlijk is de meest voor de hand liggende conclusie, dat zo'n lidstaat moet afvallen. Dat is dan hun eigen soevereine wil: weinig werken, weinig verdienen. Het kan niet de bedoeling zijn dat de meer productieve landen de geldpers aanzetten om het tekort aan welvaart bij de klaplopers aan te vullen. Dat is de positie van Angela Merkel en ook van Nederland, een gezond standpunt.
Hulp om werk te scheppen is echter nooit verkeerd, want dat geld kan ook worden terugbetaald. Het mag niet zo zijn dat iedereen binnen Europa geen gelijke kansen heeft, dus wie werken wil moet ook werkgelegenheid geboden worden. Uiteindelijk kan elke lidstaat zo best binnenboord gehouden worden en de kans krijgen om uit een dal omhoog te komen. Wel investeren maar geen consumptief krediet opnemen, dat is de weg van Ierland die sterk contrasteert met de zuidelijke staten.

Men zegt dat er een sterk en onoverbrugbaar cultuurverschil is op het gebied van arbeidsethos tussen de noordelijke en de zuidelijke landen van Europa. Ik geloof er niets van, omdat in ons eigen land de uit zuidelijke landen afkomstige inwoners gemiddeld net zo hard werken als de gemiddelde Nederlander.

Alle Europeanen hebben dezelfde categorische prioriteiten in dezelfde volgorde: eten, neuken, werken en stemmen. Dat is in andere werelddelen ook zo. Je moet deze categorieën breed opvatten:

• Eten is het hele complex van noodzakelijke bestaansmiddelen, inclusief kleding en wonen;
• Neuken is het hele complex van voortplanting, gezondheid en sociale verhoudingen;
• Werken is het hele complex van inspanningen, educatie, ontwikkeling en bestaanszekerheid;
• Stemmen is tenslotte het publieke en politieke complex, inclusief rechten en plichten.

Het kan allemaal beter in het verband van Europese eenheid en daartegen zijn, omdat het zo groot is en er dan teveel mensen van profiteren of omdat  het fascistisch zou zijn is buitengewoon dom.
Neem dit nu van mij aan: Dom is altijd verkeerd.

Zes centrale banken ondernemen gezamelijk actie om de globale liquiditeit te verbeteren

Premier Mario Monti van Italië, links sprak met de president van de Europese Centrale Bank, Mario Draghi, aan het begin van de ontmoeting der ministers van financiën van de Europese Unie in Brussels op woensdag.
De Federal Reserve (USA)verhoogde, samen met andere grote centrale banken, de beschikbaarheid van Amerikaanse dollars buiten de Verenigde Staten, in verband met de groeiende bezorgdheid over de weerslag van de Europese schuldencrisis. De Fed, de ECB, de Bank of Canada, de Bank of England, de Bank of Japan en de Zwitserse Nationale Bank kwamen overeen om onder andere de rente op de zogenaamde dollar liquidity swap lines met 50 basispunten te verlagen.
"De bedoeling van deze acties is de druk op de financiële markten en de effecten van die druk op de huishoudelijke en zakelijke kredietvoorzieningen te matigen en daardoor de economie te stimuleren," zei een woordvoerder van de Fed.
Duidelijk blijkt hieruit de toenemende bezorgdheid van de centrale banken over de druk die op de financiële instellingen wereldwijd wordt uitgeoefend, die steeds meer moeilijkheden ondervinden bij het geldverkeer via de normale kanalen die ze nodig hebben voor hun operaties en verplichtingen.
De Europese Centrale Bank leende in de week die eindigde op 23 november $552 miljoen uit aan Europese banken om in hun kredietbehoefte te voorzien. Over de afgelopen week is nog geen cijfer beschikbaar.
De andere centrale banken maakten bekend dat zij eveneens onder dezelfde voorwaarden leningen verstrekken in hun eigen munt, maar dat momenteel de urgentie alleen gevoeld wordt voor dollars.
Nadat de maatregelen waren bekendgemaakt schoven de aandelenmarkten in de winst tot meer dan 4% in de avond, terwijl de futures in de VS ook scherp omhoog gingen.

"De financiële instellingen in de VS hebben momenteel geen probleem met het verkrijgen van liquiditeit op de korte termijnmarkt. Echter, zouden de condities verslechteren, dan heeft de Federal Reserve een hele reeks gereedschappen beschikbaar om in een effectieve achtervanger te voorzien voor die instituties en de huishoudelijke en zakelijke kredietverlening te steunen," zei de woordvoerder in zijn verklaring.

Het ‘nee’ van Merkel ondermijnt de EU

De bondskanselier staat alleen in haar 'nee' tegen een ondersteunende rol van de ECB en tegen de uitgifte van euro-obligaties. Toch waarschuwen nu ook in Duitsland steeds meer deskundigen dat ze de eurozone in de afgrond stort door vast te houden aan discipline en gehoorzaamheid.
Eerst het bitter, dan het zoet. Zo kunnen we de voorstellen van de EU-commissie samenvatten die worden aangedragen om de schuldencrisis op te lossen. De gemeenschappelijke obligaties met gelijke rente voor alle eurolanden, de zogenoemde eurobonds zijn het zoet: daarmee is de gemeenschap dus aansprakelijk. Het bitter wordt gevormd door de strengere controles en zwaardere straffen voor schuldenlanden in overtreding. Je zou denken dat EC-voorzitter Barroso met dit programma ook bij Merkel kan scoren.
Niets blijkt minder waar. Hoewel de eurobonds speciaal werden omgedoopt tot stabiliteitsobligaties en hoewel het zoet pas moet worden opgediend als de bittere pil van de bezuinigingsmaatregelen is doorgeslikt, klinkt er vanuit Berlijn opnieuw een bekrompen ‘nee’. Merkel vond de discussie over eurobonds al "ongepast". En dat terwijl ze zelf opdracht heeft gegeven voor het haalbaarheidsonderzoek ernaar. De discussie hierover komt precies op het juiste moment. Intussen voeren de markten namelijk niet langer alleen de aanval uit op lidstaten met torenhoge schulden, maar ook op eurolanden als Oostenrijk en Nederland. Het is immers mede in het belang van Duitsland om deze belangrijke partners te beschermen.
Duitsland riskeert nog verder geïsoleerd te raken
Voor bondskanselier Merkel tellen echter uitsluitend discipline en gehoorzaamheid. Daarmee lijkt de onvermurwbare Merkel voorbij te gaan aan het feit dat steeds meer economen ervan overtuigd zijn dat de crisis uitsluitend kan worden overwonnen met beide oplossingen, te weten gemeenschappelijke obligaties en steunaankopen door de ECB.
Merkel riskeert hiermee niet alleen een nieuwe strijd met Barroso, die zich al langere tijd ergert aan de aarzelende koers van Duitsland. Ze loopt bovendien het risico dat Duitsland door haar opstelling nog verder geïsoleerd raakt. Nu al kan Merkel op niet meer dan een handjevol medestanders in Parijs, Den Haag of Helsinki rekenen. De Franse president Sarkozy bewaart in de strijd over de ECB al de nodige afstand.
Intussen is Duitsland zelf ook dubieus geworden: de Duitse federale begroting voor 2012 strookt zo helemaal niet met de harde bezuinigingskoers die Merkel preekt. Afgelopen woensdag hebben de markten voor het eerst hun twijfel aan de Duitse kredietwaardigheid laten blijken door de anders zo populaire Duitse staatsobligaties links te laten liggen.
Daarnaast zijn er nogal wat signalen dat de schuldencrisis zich verder toespitst. Als de eurozone uiteindelijk toch begint te wankelen en Angela Merkel iedere poging tot redding blijft blokkeren, zullen veel mensen beweren dat dit de schuld van Duitsland is. Daar zouden ze dan nog gelijk in hebben ook.

Europese Groenen lanceren twaalfpuntenplan om daadkrachtig Eurocrisis aan te pakken

Tijdens het weekend van 11 tot 13 november verzamelden alle Europese Groenen partijen in Parijs voor het vierde Congres van de Europese Groene Partij (EGP). De Europese Groenen, waaronder Groen! en Ecolo, bewijzen dat tegenstellingen tussen lidstaten kunnen overbrugd worden met hun gemeenschappelijke ‘Verklaring van Parijs’. Groene partijen van Duitsland en Groot-Brittannië tot Frankrijk en Griekenland keurden een twaalfpuntenplan goed om de escalatie van de eurocrisis te stoppen en een nieuwe crisis te vermijden.

De Verklaring van Parijs, 12 groene oplossingen voor de eurocrisis.

1. Zorg ervoor dat het euronoodfonds EFSF (European Financial Stability Facility) een effectief vangnet (lender-of-last-resort) wordt voor landen in crisis.

Om het EFSF daartoe voldoende slagkracht te geven, moeten we:
· het EFSF omvormen tot een volwaardige bank,
· de unanimiteitsregel voor haar beslissingen vervangen door een gewone meerderheidsregel,
· moet het ECB garant staan voor de liquiditeit van het EFSF.
Zo creëren we eindelijk het volwaardige vangnet dat nodig is om de schuldencrisis gericht te kunnen bestrijden. Dergelijk vangnet is een onmisbaar element in het oplossen van de schuldencrisis en de uitbouw van een sterke eurozone.

2. Richt een Europees Monetair Fonds (EMF) op.
Het EMF kan Eurobonds uitgeven om ademruimte te geven aan landen die het moeilijk hebben binnen de Europese markt voor staatsobligaties. Misbruiken worden vermeden door, naar analogie met wat het IMF doet, strikte toegangsvoorwaarden op te leggen voor het eurobondsysteem op vlak van fiscale en budgettaire discipline. Het EMF staat onder de controle staan van het Europees Parlement, en neemt de taken van het huidige EFSF (European Financial Stability Fund) over.

3. Maak de schuldenlast van de Grieken houdbaar door een algemene schuldkwijtschelding van 60%
Momenteel wordt er een vrijwillige kwijtschelding voorgesteld van 50% op een deel van de schulden. In praktijk komt dit neer op 25% schuldverlichting, terwijl er (zolang er geen volwaardige lender-of-last-resort is) op zijn minst 60% schuldreductie nodig is om Griekenland weer een geloofwaardig perspectief op herstel te geven.
4. Herkapitaliseer de Europese banken.
De herkapitalisatie van € 109 miljard die is vastgelegd op de voorbije Europese top, schiet schromelijk te kort. Het werkelijke bedrag dat nodig is om de bankbalansen weer te stabiliseren ligt eerder rond de € 300 miljard. Als sommige banken er niet in slagen om hun herkapitalisatie te financieren met private middelen, dan kunnen overheden overgaan tot (gedeeltelijke of volledige) nationalisering. Aan die nationalisering moeten bovendien ook sterke voorwaarden verbonden worden:
· winsten gaan eerst naar herkapitalisatie, overschotten vloeien naar de schatkist,
· risicovolle activiteiten worden afgestoten,
· de excessen op vlak van bonussen en verloning van topmanagers worden weggewerkt

5. Niet alleen strenge bezuiniging maar investeer in de toekomst.
Zowat alle invloedrijke economen waarschuwen voor de gevaren op een neerwaartse economische en budgettaire spiraal door hardvochtig besparingsbeleid in tijden van crisis. Zo ook de Stiglitz-commissie die was samengesteld uit twintig eminente economen, waaronder vijf Nobelprijswinnaars. Wat we nodig hebben is een overgang van eenzijdige besparingen naar sociaal rechtvaardige, duurzame structurele hervormingen en investeringen om zo de economieën van de EU lidstaten te versterken.

6. Strengere regulering van de financiële sector in Europa.
Europa moet verder gaan dan de “Basel III”-voorstellen, ze moet ondermeer:
· spaarbanken afscheiden van investeringsbanken,
· financiële producten en activiteiten verbieden die geen aantoonbare sociale en/of economische meerwaarde hebben,
· de kapitaalvereiste optrekken tot 15% en een absolute grens stellen aan de hefboomgraad (leverage ratio),
· instellingen die too-big-to-fail zijn, doen opsplitsen of krimpen,
· het gebruik van technieken zoals naakte transacties, of transacties met geleende producten verbieden of op zijn minst sterk reguleren,
· een onafhankelijk, wetenschappelijk onderbouwd, Europees rating-agentschap oprichten.


7. Ontwikkel een gedegen Europees belastingplan, inclusief het aanpakken van belastingontduiking en het voorkomen van makkelijke belastingontwijking.
De EU moet ondermeer de volgende zaken invoeren:
· een financiële transactie tax (FTT),
· gezamenlijke regels over de belastbare basis voor vennootschapen (Common Consolidated Corporate Tax Base of CCCTB)
· een bodem voor het effectief tarief van de vennootschapsbelasting
· een “fiscaal ontwapeningsverdrag” dat Lidstaten ertoe aanzet hun belastingsparadijzen te ontmantelen
· een gecoördineerde strategie voor het bestrijden van belastingontduiking en het inperken van de opties voor belastingontwijking
· het afschaffen van de unanimiteitsregels in fiscale dossiers
Binnen de lidstaten ijveren we voor progressieve inkomens- en vermogensbelastingen.


8. Zorg dat de Europese macro-economische controle evenwichtig verloopt.
Het “six-pack” -kader dat in September werd goedgekeurd, moet zich zowel richten op landen met overschotten als op landen met tekorten, want die landen beïnvloeden elkaar in belangrijke mate. De controle moet niet enkel gebeuren op economische, maar ook op relevante sociale, milieu- en onderwijsindicatoren zoals inkomensongelijkheid, onderwijsuitgaven, ecologische voetafdruk en grondstoffenefficiëntie.

9. Gebruik de Europese begroting als een instrument in het economisch beleid, creëer een Europees ministerie van Financiën.
Als de EU eigen inkomsten kan verwerven door de invoering van enkele pan-Europese systemen zoals de FTT en milieuheffingen kunnen de bijdrages van de lidstaten afgebouwd worden en kan de EU, via project bonds, pan-Europese infrastructuurprojecten gaan financieren rond openbaar vervoer, hernieuwbare energie of innovatie op vlak van grondstoffen en energie-efficiëntie.

10. Lanceer een Green New Deal voor Europa.
Deze eisen waaraan landen moeten voldoen om Europese steun te krijgen, moeten niet alleen bezuinigingen omvatten, maar ook structurele hervormingen en toekomstgerichte investeringen. Eenzijdige nadruk op bezuinigen leidt ons linea recta in een recessie. Er is nood aan een Green New Deal die investeert in de vergroening van onze energie, transport, infrastructuur, herstel van natuurlijke rijkdommen, versterken van sociale cohesie, onderwijs en onderzoek en ontwikkelingen. Om dit te realiseren is er nood aan een coherent plan en sturende regelgeving:

· Maak de EU2020-doelen net zo belangrijk als de afspraken over stabiliteit, groei en andere financiële indicatoren.
· Maak de handel in CO2-uitstootrechten effectiever door de uitstoot van broeikasgassen in 2020 met 30% (in plaats van 20%) terug te dringen.
· Voer een verplichte CO2-stresstest in voor financiële instellingen.
· Verwerk klimaatrisico als een systeemrisico in bestaande wetgeving.
· Promoot groene beursindexen die beursgenoteerde bedrijven kunnen gebruiken in hun verantwoording naar aandeelhouders.
· Steun de ontwikkeling van groen bankieren, bij voorbeeld via belastingvoordelen.
· Sta de Europese Investeringsbank toe om groene obligaties uit te geven om groene investeringen te ondersteunen.
· Verplicht pensioenfondsen om een deel van hun beleggingen te investeren in groene bedrijven.
· Stap over naar hernieuwbare energie, stop met kernenergie en centrales op fossiele brandstof.
11. Beslis samen over regels voor economisch beleid.
Op dit moment stuurt de Europese Commissie in enkel lidstaten het economische en fiscale beleid. Hiervoor bestaat er voorlopig geen democratische grondslag. De Europese Groenen pleiten voor medebeslissingmacht van het Europees Parlement en de Europese Raad.
12. Schrijf een Conventie uit voor een Nieuw Europa.
Om het voorgaande in te voeren is er nood aan een Europese verdragswijziging. De Europese Groenen willen zo snel mogelijk een ‘Conventie voor een nieuw Europa’ organiseren. De conventie wordt samengesteld uit leden van het Europees en nationale parlementen, sociale partners en het middenveld. Een referendum in Europa moet inspraak van de Europeanen verzekeren. De meerderheid van de landen en van de Europese burgers moeten voor een verdragswijziging stemmen om verder te gaan. Verdragswijziging mogen in elk geval niet achter gesloten deuren worden onderhandeld door regeringsleiders.
Volledige tekst te raadplegen via deze link. Vanaf december raadpleegbaar in het Nederlands.

Aliya Magda al-Mahdyan ten voeten uit

Als Aliya Magda al-Mahdyan het overleeft, zal ze later haar Egyptische kleinkinderen vertellen: “Kijk, zo zag oma eruit toen ze twintig was. Geen wereldschokkende schoonheid, maar toch best aardig? In ieder geval niets om je voor te schamen. Gelovigen denken dat God de mens zo geschapen heeft en dat nemen ze de Allerhoogste hoogst kwalijk. Ze vinden het een enorme blunder van God, omdat het resultaat – volgens die gelovigen – niet om aan te zien is. Hoe kon God zo ongelooflijk stompzinnig zijn om zoiets te scheppen? Dat vragen ze zich af. In ieder geval vinden ze het beledigend voor de Schepper om dit wanproduct van zijn geile fantasie zichtbaar te maken. Van alle goddelijke gruweldaden is het scheppen van de blote mens wel het ergste.
Oma heeft deze foto toch maar op haar website gezet en dat is levensgevaarlijk, als je in een Islamitisch land woont waar het leger en de geestelijkheid de dienst uitmaken. Die willen dit lichaam vernietigen om te voorkomen dat iedereen zien kan hoe stompzinnig de Schepper te keer is gegaan met de schepping.
Maar is het resultaat nu wel echt zo afschuwelijk? Je moet je voorstellen dat de kousen de schoentjes en dat rode dingetje in het haar niet erbij horen. Dat vond oma toen leuk staan, maar de helemaal blote mens is zonder die extra versieringen gemaakt. Dat is toch best goed gelukt? Volgens mij zijn gelovigen hartstikke jaloers op God omdat ze zelf niet zoiets moois maken kunnen. Daarom haten ze de Schepper waarin ze geloven. Dom hè?”

Britse ambivalentie irriteert het continent

Een Europa onder de plak van ijzeren dame Merkel en haar volk dat 'een economisch wonder' tot stand heeft gebracht? Deze veronderstelling die continu door Britse kranten wordt aangehaald brengt de Duitse pers tot razernij. Spiegel-Online reageert met een striemend "Uw Imperium en wij" op de Britse hoofdredactionele commentaren waarin verwijdering van Duitsland uit de eurozone wordt bepleit, omdat Berlijn "de euro zou hebben gedestabiliseerd met zijn lage lonen, zijn niets ontziende productiviteit en zijn overbekende tankmentaliteit".

Zoals altijd wordt gesproken in termen van nederlaag en overwinning, en van onbetaalde rekeningen uit het verleden. Kennelijk genieten ze ervan om de oorlog erbij te halen. Ik zie ze al grinniken. Dat doe ik zelf ook. Ze berekenen een Duitse bijdrage aan Europa die bijna even hoog is als de schadevergoeding waartoe Duitsland werd veroordeeld met het Verdrag van Versailles. Alsof dat er iets toe doet! Alsof dat zin heeft! (...) Aan die beheerders van de erfenis van het Imperium vragen hoe ze over de Duitse malaise denken is zoiets als aan de slager vragen of hij je zieke lievelingsschaap wil onderzoeken. Als je ze hoort filosoferen over de historische schulden van Duitsland, Europa en de rest van de wereld, kun je nauwelijks geloven dat er op de Britse eilanden een financiële crash heeft plaatsgevonden.

In Parijs merkt Le Monde een "kloof" op tussen het Duitse en het Britse standpunt over de toekomst van Europa. Aan de ene kant bondskanselier Merkel, die oproept tot meer Europese integratie, aan de andere kant premier Cameron, die vindt dat de crisis reden moet zijn de EU "om te vormen" op de door hem voorgestelde manier. "Dat wil zeggen door ‘bevoegdheden terug te geven’ aan Londen in plaats van ze ‘te laten afdrijven’ naar Brussel".
Echter, hoewel het Frans-Duitse duo onvolmaakt en ongelijk is, blijft het onmisbaar bij het zoeken naar een oplossing voor de crisis, aldus de krant.

De Duitsers, die de kar vooral niet in hun eentje willen trekken, zijn de eersten om het daarmee eens te zijn. Want als Duitsland het van zijn Engelse neefjes moet hebben, kan het net zo goed meteen de handdoek in de ring gooien. Londen wilde geen deel uitmaken van de eurozone, maar eist wel het recht op om mee te beslissen.

"In het huidige klimaat, wordt Europa met de dag meer ondermijnd door die eeuwige Britse ambivalentie", aldus Le Monde, dat zijn mening samenvat onder de titel: "Als het om Europa gaat, moet Londen kiezen... of zijn mond houden".

Alles weer fijn met de gouden florijn?

Zoals iedereen weet, is de PVV geen partij, maar een beweging en die beweging heeft, anders dan een partij, geen leden, maar volgelingen en die volgelingen volgen de leider. Je weet eigenlijk niet goed wie je moet aanspreken als de volgelingen blunderen, maar De Pers weet er altijd wel raad mee:

Het gaat de PVV al niet voor de wind. Het wordt steeds duidelijker dat de PVV bar weinig heeft binnengehaald. De partij moest al zijn handtekening zetten onder forse bezuinigingen die vooral Henk en Ingrid treffen. Wat de eurocrisis betreft heeft de PVV helemaal niks in te brengen. De animal cops worden een caviapolitie die de laagste prioriteit krijgt van de korpsbeheerders. Deze week bleek ook nog eens dat de immigratie het hoogste in tien jaar is. Het stokpaardje van de PVV dreigt ook al te mislukken. En dat nota bene onder Wilders' rechtse droomkabinet dat beloofde korte metten te maken met de massa-immigratie. Auw. En weer liet Wilders zich niet zien, hij liet Sietse Fritsma zacht grommen, maar niet bijten.
De keizer blijkt geen kleren aan te hebben. Iedereen dacht dat Wilders de minderheidscoalitie in de houdgreep had, dus dat had direct een psychologisch effect. Premier Rutte leek vrijdag de zwakke plek in het pantser van de PVV te hebben gevonden. Voorheen paste hij wel op om zijn gedoogpartner niet tegen de schenen te schoppen, maar voor het eerst durfde Rutte de spot te drijven met de partij. Rutte juichte schertsend het PVV-onderzoek naar de terugkeer van de gulden toe, want economen weten de uitkomst allang: het afschaffen van de euro is enorm riskant en kostbaar en de euro levert ons ook heel veel op. Kan de PVV zich daarna mooi aansluiten bij het kabinetsbeleid, jubelde de premier. Dodelijk.

De benaming gulden komt van gulden florijn (gouden florijn) genoemd naar de Florentijnse munt fiorino d'oro. Daarmee is ook de herkomst verklaard van het sindsdien gebruikte valutateken ƒ of de letter f voor de gulden. In 1378 kwam de Hollandse gulden van graaf Willem V in omloop. Daarna voerden verschillende vorsten en heersende edellieden hun eigen gulden in. De naar keizer Karel V genoemde munt werd de carolus genoemd. Na de gouden carolus van 1521 kwam in 1582 de zilveren carolus, die tot 1680 gold als (eerste) eenheidsmunt voor de Zeventien Provinciën. Deze munt was de eerste met een 'kop' (van de keizer). In 1694 kwam de generaliteitsgulden in omloop, met de Nederlandse maagd-met-lans.

Dat is allemaal heel wetenswaardig maar doet het er iets toe?
Stel dat Italië failliet gaat terwijl wij gepensioneerden, belastingbetalers en spaarders er met 30 miljard euro inzitten, krijgen we dan iets meer terug als we in guldens uitbetaald willen worden? Dat hoef ik niet te onderzoeken. Het antwoord is "nee". Is het dan met Spanje, Portugal, Frankrijk of België beter wanneer die dezelfde kant opgaan? Natuurlijk niet. Hoe kunnen we dat het beste bewijzen? Door ernaar toe te werken dat die landen failliet gaan want dan zien we het resultaat in de praktijk. Door extra onrust te creëren schiet dat lekker op met een puntje extra rentelast op staatsobligaties. Dat is waar de PVV mee bezig is. Ze zijn jaloers omdat Italië 8% rente moet betalen over heel veel (120% van hun BNP)terwijl wij niet verder komen dan 1.5% over heel veel minder (63% van ons BNP).
De PVV speurt nu naar lui die willen onderzoeken of wij, in het land waar de blanke top der duinen schittert in de zonnegloed en de Noordzee vriendelijk bruisend Neêrlands smalle kust begroet, door mee te doen met die rare buitenlandse euro er niet veel beroerder voorstaan dan Italië, dat immers reeds decennia lang PVV-beleid voerde, reeds toen ze de lire nog hadden en iedere uitkeringsgerechtigde miljonair was.
fl 100.00 in het jaar 2000 had een "koopkracht" van fl. 122.15 (€ 55.43) in het jaar 2010. fl 100.00 in het jaar 1990 had een "koopkracht" van fl. 154.15 (€ 69.95) in het jaar 2010. De geldontwaarding van de gulden ging dus sneller dan die van de euro.
Veel onderzoek is het niet hoor en het kost je hooguit vijf minuten. Als de volgelingen van de leider het verschil bijpassen kan daarvan de Italiaanse rente betaald worden.

Adequate reactie op Griekse actie

Een aangepast referendum
"We geven ze geld, we schelden de helft van hun schuld kwijt,en dan wijzen de Grieken die cadeautjes in een referendum af? Je zou haast denken dat het hier om een bizarre grap gaat", betreurt Mladá Fronta DNES. Het Tsjechische dagblad loopt vooruit op een definitief faillissement van Griekenland in de komende maanden. "De economische realiteit schikt zich niet naar het dictaat van de Staat, noch naar een volksraadpleging of een referendum. De economische situatie is zoals zij is en kan hooguit worden gemaskeerd, verdrongen, ontkend of vervalst."
"De onpersoonlijke schuld" van de Griekse staat, waarvoor niemand de verantwoordelijkheid op zich wil nemen, is nu verworden tot "een politikum", een onderwerp dat wordt ingezet voor politieke doeleinden, meent het dagblad. "De Grieken kunnen nu nog maar één ding doen: de uitkomst van het referendum aanpassen aan de wensen van Brussel".

Je verwacht het niet meer na al het gelummel en geklungel in de eurocrisis, maar deze keer is er iets positiefs te melden van het Griekse front. Het meest positief is dat er niet eerst wekenlang vergaderd hoeft te worden over wat de reactie zou moeten zijn. Nee, prompt erbovenop!
Ten tweede is het ook nog de enige juiste reactie. Dat het Griekse volk mag kiezen door middel van een referendum, goed, dat moeten ze zelf uitmaken, maar het moet dan wel gaan over de vraag of ze in de Eurozone willen blijven met alle consequenties van dien. Als ze in de Eurozone willen blijven, aanvaarden ze dus de wurgcontracten en heeft Papandreou draagvlak om de uitvoering van het akkoord door te drukken. Stemmen ze in meerderheid tegen dan zijn ze meteen los van de Eurozone en is de drachme weer hun munt die ze dan fijn mogen devalueren om daarna op eigen kracht hun positie te versterken ten opzichte van de euro en de dollar. Dan geeft Europa de Grieken dus geen blanco cheques meer.
Aangezien de Griekse economie slechts klein is kunnen wij de schade daarvan wel opvangen. Het zou een uitkomst kunnen zijn.
Meer ook niet, want waarschijnlijk schrikken de Grieken ervoor terug geheel op zichzelf aangewezen te zijn. Dan stemmen ze dus voor de euro en het blijft nog steeds vrijwel onmogelijk om aam de eisen te voldoen. Dat wordt met zo'n referendum niet opgelost, zoals het geciteerde Tsjechische dagblad ook stelt.
Ook is het nogal onzeker of het referendum er echt komt, want veel waarschijnlijker is, dat de Griekse regering gaat vallen, omdat het kabinet de meerderheid in het driehonderd koppen tellende parlement verliest en om een referendum te kunnen houden zijn zelfs honderdtachtig voorstemmers in het parlement nodig. Krijgen de Grieken dan de coalitie terug die alle ellende heeft veroorzaakt?
Er wordt gezegd dat het referendum op 4 december zal worden gehouden. Dat is dus voorbarig want het parlement moet er nog over stemmen. Zeker is dat de Grieken beduusd zijn door het radicale voorstel van hun regeringsleider. De demonstraties, die op de nationale feestdag van afgelopen vrijdag op een volksoproer gingen lijken, zijn plotseling gestaakt.

De Frankfurter Algemeine Zeitung geeft ook een bijdrage aan de discussie:

Democratie heeft een prijskaartje
Waar bestaat die onredelijkheid van de Grieken eigenlijk uit? De Griekse premier legt een belangrijke vraag over de toekomst van zijn volk aan datzelfde volk voor. Daarop reageren de zogenaamd voorbeeldig zuinige inwoners en politici van de Bondsrepubliek met paniek – maar alleen maar omdat de financiële markten ook paniekerig reageren. Zij hebben zich allemaal tot gevangenen gemaakt van de verwachtingen, die op de financiële markten worden gekoesterd.
Het wordt steeds duidelijker dat wat Europa momenteel ondergaat, niet zomaar een 'episode' is, maar een machtsstrijd tussen het primaat van de economie en het primaat van de politiek. De politiek heeft nu al enorm veel terrein verloren, maar het proces wint nog steeds aan snelheid. Het absolute onbegrip over de stap van Papandreou betekent dat de democratie sowieso niet zo goed meer wordt begrepen – evenmin als het feit, dat je bereid moet zijn daar een prijs voor te betalen.
Ziet men dan niet in dat we het waardeoordeel over democratische processen nu aan kredietbeoordelaars, analisten en bankgenootschappen overlaten? Zij zijn de afgelopen 24 uur allemaal bestormd met interviews, alsof ze iets te zeggen hadden over het feit dat de Grieken zelf over hun toekomst willen stemmen.
De zogenaamde rationaliteit van financieel-economische processen heeft tot de doorbraak van het atavistische onderbewustzijn geleid. Dat men hele landen als lui en bedrieglijk kon beschimpen, leek samen met het tijdperk van het nationalisme ten onder te zijn gegaan. Nu is deze manier van denken en doen weer helemaal terug, met het zogenaamde 'gezonde verstand' aan haar zijde.
De aantasting van het parlementarisme door de verplichte conformiteit aan de markten legitimeert niet alleen de rol van het volk als ‘buitengewone wetgever’, maar dwingt deze wilsuiting in het geval van Griekenland zelfs af. Want ook in Duitsland kun je er zeker van zijn dat men je 'smoel' niet meer zal willen zien, als je als vrij gekozen afgevaardigde je geweten volgt. Wat een Duitse afgevaardigde, die dit tóch heeft gedaan, is overkomen, ervaart nu een staat, en als het zo verder gaat straks heel Europa.
Papandreou doet niet alleen wat juist is, hij toont Europa ook een weg. Want in deze nieuwe situatie zou Europa alles moeten doen om de Grieken ervan te overtuigen, waarom de door haar bepleite weg de juiste is. Het zou zich daar ook zelf van moeten overtuigen. Het zou de net zozeer met hoge schuldenlasten kampende Europese staten eindelijk duidelijkheid verschaffen, welke prijs er moet worden betaald voor de immateriële waarde van een verenigd Europa.

Dat is mooi gesteld daar in Frankfurt en die visie wil ik graag delen, maar de realiteit gebiedt, dat we nu eerst een oplossing vinden in de gegeven situatie. Dat het dan in het vervolg allemaal heel anders moet, dient eveneens duidelijk te zijn.

De ijzeren wet van de universele natte vinger

Het kon moeilijk anders dan dat het Griekse referendum in het middelpunt van de publieke belangstelling staat, maar dat is niet terecht. De Grieken gaan failliet en dat wisten we drie maanden geleden ook al zeker. Ze hebben het aan zichzelf te wijten en als we een effectieve Financiële Autoriteit in de Eurozone gehad zouden hebben, die met realiteitszin de vinger aan de pols houdt, dan was het of eerder afgehandeld of het zou zover nooit gekomen zijn. Met een economie die slechts 2% van het geheel is, kan Europa het zich permitteren zo'n steek te laten vallen. Dan verspeel je geen geld met het paard achter de wagen spannen, maar je probeert zo'n land achteraf weer op de rails te helpen en dat is een heel stuk makkelijker, dan het gemodder waar we nu naar kijken. Kijk maar waar Polen, Ierland en de Baltische staten vandaan komen. Die zitten nu in de lift.

Om te begrijpen waarover het gaat, moeten we onderscheiden dat je een virtuele en een werkelijke economie hebt. De virtuele economie is die van het financiële systeem dat veel aan speculatie overlaat.
De reële, of effectieve economie is de bedrijvigheid die echte producten zoals voedsel, kleding, huisvesting, energie, infrastructuur, bescherming, educatie en wetenschap voortbrengen.
De virtuele economie brengt helemaal niets voort, maar is zelf een voortbrengsel, oorspronkelijk bedoeld om het makkelijker te maken echte producten voort te brengen. Toch noemt men, geheel ten onrechte, allerlei soorten van lenen en verzekeren ook "producten" en op geen andere grond dan dat het geld opbrengt of geld kost. Degene die daarvan profiteert doet er zelf in feite niets voor. Je stelt alleen beschikbaar wat je hebt en als je niks hebt en ook niks kunt, krijg je met hetzelfde minimum aan inspanning een andere en doorgaans veel lagere uitkering.
Een bijstandsuitkering brengt ook geld op, zonder dat iemand er iets voor doet.
Dat is mooi, want in beide gevallen wordt voorkomen dat zulke nietsdoeners, met hun kindertjes erbij, liggen te sterven in de goot en het duurt vrij lang voordat de restanten zover vergaan zijn dat je er makkelijk overheen stapt. Zeg nu zelf, dat publieke sterven is toch, afgezien van de stank, niet om aan te zien? Als je hun leven niet onderhoudt door in de kosten daarvan te voorzien, kosten ze meer aan narigheid die ze veroorzaken en het beheersen en opruimen daarvan.
De rechthebbenden op zulke uitkeringen dragen in zoverre nog bij aan de economie, omdat ze ook consumenten zijn van echte producten. Zonder consumptie heeft productie geen zin, maar consumenten die zelf echt iets produceren wat geconsumeerd kan worden zijn uiteraard meer waardevol, vooral als ze meer produceren dan consumeren. Daarmee helpen ze de economie en economie gaat over de verdeling van de beschikbare schaarste aan goed dat we nodig hebben, zoals voedsel, kleding, huisvesting, energie, infrastructuur, bescherming, educatie en wetenschap.

Dat is de basis, maar welvaart bestaat uit meer, zoals alles wat we prettig vinden, gezondheid en andere producten die bijdragen aan de kwaliteit van leven.
De westerse wereld is doortrokken van gemak en vermaak omdat de basis, die maar al te vaak verkregen is met behulp van roof en uitbuiting, veel te vanzelfsprekend is geworden.
Zouden we daar niet eens wat beter over moeten nadenken?
Neem als voorbeeld de stichting van kolencentrales bovenop onze nationale gasbel. Die kolen zijn goedkoper aan te voeren vanuit het andere eind van de wereld, dan dat we het gas onder onze voeten oppompen. Dat komt omdat die kolen goedkoop uit de grond worden gehaald door slaven met een gemiddelde leeftijdsverwachting van dertig jaar, waaronder veel kinderen, nadat die grond verkregen is door moord en terreur.
Zodoende komen wij voordelig aan de energie die we nodig hebben en verdienen we ook nog geld als aandeelhouders van de bedrijven die deze VOC-mentaliteit ontplooien.

Het geheel van al dit soort activiteiten in de echte en de virtuele economie die winst opbrengen, wordt opgeteld en dat is dan het Bruto Nationaal Product (BNP), internationaal afgekort als GDP. Bij het GDP gaat het dus niet om wat je kunt consumeren, dus wat je eraan hebt, maar om wat je omzet. In de economie is het GDP een centrale waarde, geheel ten onrechte.

Kijk bijvoorbeeld naar de enorme olieramp in de Mexicaanse Golf. Alle maatregelen daartegen zijn activiteiten waarvan de omzet wordt opgeteld in het GDP. Maar de echte schade wordt niet afgetrokken. Neem anders de kernenergie als voorbeeld. Wat eraan omgezet wordt telt mee voor het GDP, maar de kosten die te hoog zijn om te becijferen, zoals de kosten van het schadeloos maken van kernafval, worden buiten beschouwing gelaten. Het probleem van kernafval is onoplosbaar, want de kosten zijn altijd hoger dat het hele GDP tezamen. Als je het gaat uitrekenen, houd je halverwege op, omdat je dan al ziet dat het niet betaalbaar is. Daarom zal het probleem ook nooit opgelost worden. Niemand heeft ooit uitgerekend hoeveel het kost om het afval van één kerncentrale restloos schadevrij te maken, zodat je een zakje van dat spul gerust als hoofdkussen gebruiken kunt.

Dezelfde onverschilligheid zie je bij het verhandelen van rechten om CO2 uit te stoten. Je kunt voor dat geld bomen laten planten, zeggen ze. Bomen nemen CO2 op, dus dan ben je het kwijt. Dat is niet waar, want als die bomen volwassen zijn, valt er minstens zoveel afval af als er aan nieuw loof en hout bijkomt en dat kost zuurstof voor het rottingsproces waarbij CO2 vrijkomt. Alleen jonge bomen nemen tijdelijk meer CO2 op dan ze zelf produceren en als je het jonge hout regelmatig kapt, levert verwerking daarvan ook weer CO2 op. Dat systeem is niet anders dan het tijdelijk parkeren van het probleem, zonder het probleem echt op te lossen. De gang van zaken komt pas weer wat in evenwicht als we geen slapende voorraden koolstof en methaan in de buitenlucht loslaten. Intussen wordt de handel in uitstootrechten opgeteld bij het GDP. De schade blijft buiten beschouwing.
Zo kan het GDP enorm groeien in een land dat geteisterd wordt door grote rampen. De USA zijn daar een goed voorbeeld van, maar de groei van het GDP daardoor is natuurlijk niet een echte toename van welvaart. Het is puur denkbeeldig, virtueel dus. Een nieuwe rage is de productie van ethanol wat dan groene energie wordt genoemd. Of je nu fossiele planten of nieuwe planten omzet in energie voor auto's en dergelijke, de uitstoot van broeikasgas wordt er niet minder van en er moeten onmisbare oerwouden voor gekapt worden om de grondstof te kweken.

Een derde voorbeeld is de zeepbel van de huizenhandel. De echte waarde van een huis bestaat uit de kosten van de grond en het bouwrijp maken daarvan, plus de kosten van de bouw. Afgezien van grondspeculaties, als je uitgaat van een gemiddelde grondprijs, kost het bouwen van een huis slechts een kwart van de marktwaarde, omdat de marktwaarde door speculatie en uitbuiting is opgedreven. Tot voor kort werd een huis ieder jaar meer waard en geloofden de mensen dat dit eindeloos zo zou doorgaan, wat een volstrekt idiote veronderstelling is. Maar banken gaven hypotheken van meer dan 100% om die huizen te kopen om de speculatie aan te jagen. Als je de hypotheeklast niet meer kunt betalen, ga je dus niet goedkoper wonen, maar neem je een hogere hypotheek op basis van de inmiddels gestegen marktwaarde en je hoeft niks af te lossen, omdat je hypotheekrenteaftrek hebt. Je hebt alleen weer geld om de rente te betalen voor een steeds grotere schuld. Je vult het ene gat met het andere en dat kan op termijn nooit goed gaan. Maar die economische activiteit in hogere bedragen wordt positief bijgeteld bij het GDP. Het GDP bestaat dus voor een groot deel uit illusie, temeer daar de prijs van het huis het voordeel van de hypotheekrenteaftrek opslurpt. In landen zonder dit verschijnsel, maar met een vergelijkbaar welvaartspeil, zijn dezelfde huizen goedkoper.

Nu is binnen de EU bepaald dat de lidstaten niet meer dan een bepaald percentage ven het GDP aan nationale schuld mogen hebben en in ieder geval mag de staatsbegroting geen groter tekort dan drie procent van het GDP hebben. Dat maakt alle macro-economische politiek een ambacht dat met de natte vinger bedreven wordt.

Tegelijk wordt er onnoemelijk veel verspild, terwijl het voor de hand ligt dat je gebruikt wat gratis voorhanden is. Bijvoorbeeld wind- en zonne-energie. Die grondstof is gratis en er is geen afval. Dus hoor je een enorme lijst van bezwaren waarvan de meest idiote is dat deze vormen van energie slechts voor zo'n klein deel in de behoefte voorzien. In de jaren '70 verklaarde ook iedereen mij gek omdat ik zoveel aandacht gaf aan het werken met computers. Dat was slechts een rage dacht men en het zou wel weer overwaaien. Een eeuw eerder dacht men net zo over treinen en auto's, dus het conservatisme ging tegen beter weten in en gaf een hoop vertraging van de ontwikkelingen. Tegenwoordig zien we dat alles in een onleefbare chaos verkeert zonder die mobiliteit en informatiesystemen.
Een andere uitvlucht is dat het niet altijd waait en de zon ook niet altijd schijnt maar dat is een dooddoener omdat we allang over de goedkope technieken beschikken om energie te reserveren voor die pauzes in de aanvoer, zodat de consumptie ervan op een gelijkmatig niveau kan doorgaan, zelfs bij de wisseling der seizoenen.
De overcapaciteit van zon en wind is zo groot dat we niet alleen ons energieprobleem definitief kunnen oplossen, maar dan nog overhouden om goed water uit de oceaan te maken, voldoende voor iedereen en voor alle landbouwproducten die we nodig hebben. We kunnen er ook pompen mee aandrijven en zo kunnen we woestijnen weer vruchtbaar maken zonder rivieren droog te laten vallen.
Ook kunnen we alles gebruiken wat we na het zuiveren van oceaanwater overhouden. Van sommige componenten kunnen we zelfs al meteen heel gezond en smakelijk voedsel maken en het leukste is eigenlijk dat heel veel mensen dan iets te doen hebben wat leuk, gezellig, heel nuttig is en nog behoorlijk kan worden betaald ook. Dan heb je veel meer consumenten die iets te besteden hebben en zo verdien je alle kosten weer terug.

Wat wij zien is dat we na het stenen tijdperk, het bronzen tijdperk en het ijzeren tijdperk langzamerhand overgaan in het informatietijdperk. Wat er allemaal mogelijk is zonder ijzer met handen te breken, zal door de toevloed en distributie van informatie doorbreken en een kans krijgen zichzelf te bewijzen. Dat in de Europese en Amerikaanse conservatieve politiek alles op alles gezet wordt om op onderwijs te bezuinigen onder het motto dat niemand meer kans op verstandelijke ontwikkeling mag hebben dan een geboren idioot, zal niet veel helpen. We zullen nog door een diep dal van totale verpaupering en verloedering moeten om van die conservatieven af te komen, maar dan zullen Afrika en Azië ons helpen om onze veerkracht te hervinden.

Niet onze kinderen noch onze kleinkinderen maar pas onze achterkleinkinderen of de kinderen daarvan zullen ons niveau van welvaart hervinden, omdat wij nu, net als de Grieken, weigeren te doen wat noodzakelijk is. We gaan liever uit van onze misplaatste illusies en de natte vinger dan van de realiteit.

Het makkelijkste van een probleem is de oplossing ervan en die ligt voor de hand. Het is hard werken met realiteitszin in plaats van illusie, religie of ideologie. Dan komt alles direct goed.

Giorgios Papandreou op oorlogspad

De traagheid in de besluitvorming met betrekking tot de eurocrisis heeft reeds tientallen miljarden gekost en ook het laatste akkoord was te laat en te weinig. Maar onder politici heb je altijd baas boven baas, ook waar het stupiditeit betreft en de huidige kampioen is de Griekse premier Giorgios Papandreou. Dat vertrouwen van de markt in de euro er iets toe doet is deze raspoliticus volkomen ontgaan. Toch begrijp ik de onderliggende redenering wel.
1. Dat aan een Grieks faillissement is te ontkomen is zeer onwaarschijnlijk;
2. met meewerken aan een gecontroleerd faillissement offert Griekenland vrijwillig soevereiniteit van het land;
3. met een referendum schuift Papandreou alle schuld en blaam van de politiek naar het volk en
4. met een ongecontroleerd faillissement neemt Griekenland wraak op de EU voor de harde eisen die zijn gesteld.
In punt 4 zit een motief voor de maximalisatie van de schade. Willen de andere lidstaten Griekenland niet met een schone lei laten beginnen door de hele Griekse staatsschuld te betalen dan moeten die andere lidstaten maar zo veel mogelijk lijden. Oorlog wordt tegenwoordig economisch uitgevochten en wat Giorgios Papandreou betreft is het een totale oorlog van Griekenland tegen de hele wereld, maar in het bijzonder tegen de Europese Unie.
Verschillende commentators zeggen dat Griekenland hiermee afscheid neemt van de euro. Was dat maar waar. Als de premier die beslissing genomen zou hebben, zou het volk hem hebben toegejuicht. Daar heeft hij geen referendum voor nodig, maar dan ontstaat een situatie waardoor de Eurozone aanzienlijk minder schade lijden zou. Giorgios Papandreou wil bloed zien, liefst ziet hij dat de hele EU met Griekenland ten onder gaat.
Griekenland heeft niets te winnen met een referendum dat de Griekse situatie nog aanzienlijk verergert, maar als de hele EU ten onder gaat aan dit referendum treft de Griekse politici geen blaam. Als de winst verkeken is, mag het nog best om de eer gaan, nietwaar?

UPDATE:
Volgens NRC-correspondent Marloes de Koning in Athene is de kans groot dat de regering van Papandreou op korte termijn zal vallen. De Koning:

“De verwachting van de meeste mensen hier is dat er geen referendum zal komen maar vervroegde verkiezingen. De kans is dan ook groot dat de regering van Papandreou hierover gaat vallen. Papandreou liet iedereen gisteren onaangenaam schrikken door te kiezen voor de aanval. Hij had kunnen doorgaan op de ingeslagen weg, maar er was groeiende onrust binnen zijn partij. De aankondiging van het referendum wordt hier echter gezien als een politieke zelfmoord.”

De weg naar Eurozone versie 2.0 zonder Italië

Het makkelijkste van een probleem is de oplossing. Waarom kiezen regeringsleiders daar niet voor?
Hoewel de beurzen in de lift zitten, is stilaan duidelijker geworden hoezeer de Eurotop deze week faalde om zelfs maar een begin van herstel mogelijk te maken. Een voorbeeld: Berlusconi leverde bij de regeringsleiders een lijst van zijn vriendinnen in en beloofde dat hij z'n viagra voortaan zelf zou betalen. Dat werd door diverse hotshots op het Europees toneel "bemoedigend" en "een stap in de goede richting" genoemd. Het is ook de enige belofte, waar Berlusconi thuis de handen voor op elkaar kan krijgen. Italië weigert verder ieder beperking van de uitgaven, wat Berlusconi ook voorstelt, iedere bezuiniging kost hem de medewerking van de coalitiepartner Legal Nord en bij de oppositie heeft hij ook niets te zoeken. Berlusconni kan dus niets anders dan beloften doen, waarvan iedereen weet, dat hij ze niet en zelfs niet gedeeltelijk kan nakomen.

Italië bezuinigd niet, punt, uit. Dat is een gegeven.

We kunnen Griekenland dus verder wel vergeten, want dat is een rimpeling in het Europese stuwmeer dat dreigt leeg te stromen bij een op handen zijnde Italiaanse dijkdoorbraak. Wanneer Italië straks geconfronteerd wordt met een rentelast die het budget overstijgt zullen andere landen al de Italiaanse rekeningen moeten betalen en dan zal Italië nog steeds niet willen bezuinigen. Italië is niet te helpen en als Italië failliet gaat stort de hele Eurozone in.

Het overleg en het resultaat daarvan was dweilen met de kraan wijd open.

Daar hoeven we niet over te vergaderen.
Het past de regeringsleiders niet zichzelf op de borst te slaan over de vorderingen die ze hebben gemaakt bij het oplossen van de Griekse crisis. Er wordt gesproken over 50% vrijwillige kwijtschelding van de Griekse schuld door de banken, maar de onderhandelingen met de banken daarover moeten nog beginnen. Dat neemt dus tijd en in die tijd zal de schuld zijn verdubbeld zodat het duurder wordt dan 100% kwijtschelding nu meteen. Het IMF dacht vorige week nog dat 60%
kwijtschelding noodzakelijk was. Frankrijk denkt dat die 50% de Franse banken de kop zal kosten en dus hoopt Frankrijk dat dit teruggebracht kan worden tot 10%. Als dat het resultaat zal zijn helpt het niets en dan gaan de Franse banken sowieso over de kop, met de uitroep dat ze hun eer hebben gered door zichzelf tot het uiterste te verdedigen tegen de tomeloze agressie van de andere lidstaten onder leiding van de erfvijand Duitsland.

Het is geen politiek probleem.

Er moet gedaan worden wat noodzakelijk is en er is maar één weg. Die weg is de weg van begrotingsdiscipline. Met een maximum aan uitstaande kredieten kunnen we niet meer geld uitgeven dan we hebben. De prijs om meer geld te kunnen lenen zal hoger zijn dan de rekeningen die we moeten betalen. Griekenland heeft het er moeilijk mee, Spanje en Portugal ook, maar Italië heeft zelfs niet een begin van begrip en Frankrijk wil het er niet over hebben.
De door Nederland voorgestelde Financiële Autoriteit is van tafel geveegd en Rutte maakte zelfs geen gebaar van protest. Hij heeft het er niet meer over. Dat afspraken worden nagekomen is geen optie meer in Europa. Alle regeringsleiders achten het dus onvoorstelbaar dat zij zich aan begrotingsafspraken zullen houden, indien het op korte termijn electoraal beter uitkomt om dat even niet te doen. Frankrijk gaf in het verleden teveel uit aan de boeren en Duitsland had problemen met de inlijving van Oost Duitsland. Beide landen hielden zich toen niet aan de afspraken met betrekking tot de begrotingsdiscipline. Een zeer slecht voorbeeld dat nu keer op keer wordt aangehaald. Duitsland is echter die problemen riant te boven gekomen en Frankrijk doet het wel beter maar kwakkelt nog.

Maar een andere optie is er niet.

De weg naar een Eurozone versie 2.0 is veel langer dan eigenlijk nodig is.
De beste weg zou zijn dat we lid-landen zonder begrotingsdiscipline uit de Eurozone gooien, maar dat kan niet. Daar moet het wel heen, dus dan moeten we zelf uit de Eurozone versie 1.0 stappen en een Eurozone versie 2.0 oprichten, zonder lid-landen die geen begrotingsdiscipline kennen.
Daarin zal het disciplinair gezag over de begrotingen van de lidstaten worden uitgeoefend door de a-politieke Europese Financiële Autoriteit. Deze autoriteit zal zich niet bemoeien met de invulling van de begrotingen, want dat zijn politieke keuzes. Er zal alleen op gelet worden dat de balans binnen de afgesproken marges in orde is. Hoe die lid-staten dat doen, moeten ze zelf maar weten, maar als ze zich niet aan de afspraken houden is het einde verhaal.

Als landen liever failliet gaan dan hun onverantwoordelijk gedrag opgeven, moeten ze dat maar met hun eigen munt doen. Dat is het idee. Wangedrag straft dan zichzelf en sleept anderen niet meer mee naar de afgrond. Bij de invoering van de euro is er duidelijk gewaarschuwd dat het een vergissing is onvoorwaardelijk te vertrouwen op het goed gedrag van valutapartners. Daar is niet naar geluisterd en nu zijn de voorspellingen uitgekomen en gelooft nog niemand van de regeringsleiders dat het opnieuw fout zal gaan omdat onbeperkt vertrouwen in Berlusconi uiteraard volslagen krankzinnig is. Maar de Italiaanse ramp is niettemin onafwendbaar en zal onvergelijkelijk veel ernstiger zijn dan de Griekse crisis.

Op de foto hierboven zien we een gevecht in het Italiaanse parlement, dat uitbrak toen ter discussie gesteld werd of iemand op dertigjarige leeftijd met pensioen kan gaan. Indien je dat in Italië onwenselijk vindt kom je niet meer onbeschadigd thuis. Een inflatie die het hoogste pensioen zou terugbrengen tot een waarde van het huidige muntje van vijf eurocent, uit te betalen in tweehonderd kilo beduimeld bankpapier, is dan de oplossing. Voor het zover is moeten wij zorgen dat wij een andere en harde euro krijgen, die van Eurozone versie 2.0.

Als het hard en lang regent kan het zijn dat we dat allemaal heel onplezierig en lastig vinden, maar een democratische besluitvorming over hoe het weer zich moet gedragen is onzin, want daar bereik je niets mee. Een paraplu opzetten is zinvoller. Zo is democratische besluitvorming over de kredietcrisis ook niet zinvol. Er zal een harde euro moeten komen onder gegarandeerde begrotingsdiscipline die wordt afgedwongen door een Europese Financiële Autoriteit. Macro-economische wetmatigheid laat zich net zomin veranderen door democratische besluitvorming als het weer. Maar als duidelijk is dat een politieke oplossing niet voorhanden is, blijkt de enige echte oplossing van het probleem beslist niet moeilijk.

"Dag van de waarheid" voor de euro

Zoals verwacht kwam Berlusconi met lege handen naar het Eurotop overleg. Nou ja, met 17 lege briefjes trachtte hij zijn gezicht te redden wijzend op de bezuinigingen van afgelopen zomer alsof die ook werkelijk zouden zijn uitgevoerd, wat niet het geval is. Het dogma van Berlusconi is "als ik zeg, dat het okay is, dan is het okay en ik beloof plechtig, dat ik zal zeggen dat het okay is" en dat wil zeggen dat hij iedere bezuiniging zal doorvoeren waar het Italiaanse volk om smeekt, als het maar niet tegen zijn eigen zakelijke belangen ingaat. Als de andere Europese landen de Italiaanse rekening niet betalen zal de Italiaanse economie in elkaar storten. Het is voor iedereen duidelijk dat wij geen Italiaanse rekeningen gaan betalen, maar dat zal wel een economische ravage aanrichten in Europa. Het is dan wel zaak om van Italië af te komen. Italië uit de Eorozone zetten kan niet. Maar we kunnen zelf wel uit de Eurozone stappen en doorgaan met een Eurozone versie 2.0 zonder Italië en met een financiële autoriteit die zowel banken als staten beter in het gareel houdt. De Italiaanse verzekering dat ze absoluut niet van plan zijn iets van hun schulden af te betalen is uiteraard een totaal andere houding dan die van Spanje en Portugal. Zelfs Frankrijk lijkt zich te gaan schikken in het onvermijdelijke.

Zoals ik gisteren al schreef hebben we verder niets te verwachten van dit topoverleg en de datum dat men tot zaken denkt te komen is alweer verder weg geschoven naar de eerste week van november. Het is wellicht geen gek idee om tegen Berlusconi te zeggen dat er zijn aanwezigheid bij verdere beraadslagingen niet gewenst is. De irritante clown heeft al veel teveel spreektijd en aandacht gehad en als we Italië naar de verdommenis laten gaan is dat meteen een goede les voor andere partners.

De Europese pers beschouwt de extra eurotop die vandaag plaatsvindt in Brussel als cruciaal. Of het nu gaat om de redding van Griekenland of die van de eenheidsmunt, bezorgdheid domineert.

Het is vandaag “€-day voor Europa”, kopt De Morgen. Het Vlaamse dagblad vraagt zich af op zijn voorpagina of de Europese leiders erin zullen slagen de euro te redden. Politiek commentator Yves Desmet is daar niet van overtuigd. Hij verwacht dat op deze “wederom” beslissende dag voor de euro:

(...) de eurolanden – dixit voorzitter Herman Van Rompuy – een bazooka zullen bovenhalen om de financiële markten opnieuw in de pas te krijgen. (…)Voorlopig ziet het er naar uit dat alleen nog meer van de al geprobeerde recepten zullen gehanteerd worden: nog een beetje meer verlichting van de Griekse schuld, nog wat meer kapitaalverhoging bij de banken, nog wat meer miljarden voor het noodfonds. Dat hebben we al eens gezien, en tot hier toe heeft het op de markten niet de minste indruk gemaakt. (…) De bazooka lijkt daarom meer op een waterpistooltje.

Volgens La Vanguardia "hangt de toekomst van de euro af van een onzekere top" met ingewikkelde discussies:

De overeenkomst over de euro is net een baboesjka, waarin zich meerdere andere poppetjes bevinden. Als zij niet precies in elkaar passen, kan het volgende poppetje zijn voorgangers niet volledig omvatten. Overeenstemming over een verhoging van het bedrag in het noodfonds hangt nauw samen met de afschrijving van vijftig procent van de Griekse schuld, de herkapitalisatie van de banken en de toezeggingen van alle lidstaten om de economie nieuw leven in te blazen. Want zonder groei kan de crisis niet worden bezworen, alle bezuinigingen en reddingsoperaties ten spijt.

Volgens de commentator van het Catalaanse dagblad, moeten de zeventien eurolanden echter kiezen "tussen wat onrechtvaardig en wat ongeschikt is":

Als we, om de Duitsers te kalmeren, ervoor kiezen financiële instrumenten in te zetten zoals verzekerings- en schuldmechanismen, dan wordt er geschermd met middelen die nooit op tafel worden gelegd. Op deze manier kan de schuld van landen in moeilijkheden niet worden verdedigd en zal de omvang van de onbetaalbare schuld alleen maar toenemen. (...) Daarom maken de landen in de eurozone zich zorgen over de Duitse obsessie, te weten de angst voor inflatie, die verhindert dat de ECB bij de oplossing van de crisis wordt betrokken. Keynes zei ooit dat 'inflatie onrechtvaardig en deflatie ongeschikt is', maar dat 'het erop lijkt dat deflatie van beide de slechtste optie is, want in een verarmde wereld is groei van de werkloosheid erger dan renteniers teleurstellen'.

Het Griekse dagblad To Ethnos stelt dat "de eurozone in verwarring is vanwege het veto van Merkel". Dat de top juist nu plaatsvindt zorgt voor extra spanning:

De situatie in Brussel is explosief. Alles hangt af van de houding van Duitsland, nu Angela Merkel een muur heeft opgetrokken tussen haar en de andere Europeanen. Er zou moeten worden besloten de Griekse schuld met vijftig procent te verlagen. Het IMF pleit zelfs voor een afschrijving van zestig procent. Dit zal de banken grote schade berokkenen. Zijzelf beweren dat een percentage boven de veertig procent hun ondergang betekent. Concreet gezegd, de bondskanselier wil de banken laten betalen. Dit alles speelt zich af in een context waar de spanningen hoog oplopen, waar Italië een onverschillige houding tentoonspreidt en waar Griekenland aan de rand van de afgrond komt te staan als niet de nodige orde in deze warboel wordt geschapen.

In Duitsland wacht Handelsblatt de uitslag van de top niet af en kopt: "De dag van de gebroken beloften". Het economische dagblad betreurt dat de Europese leiders op het punt staan hun toezeggingen aan de kiezers, beleggers en banken te veronachtzamen:

De top is nog niet eens begonnen, maar de slotverklaring ligt al klaar. Voor de staatshoofden en regeringsleiders is er immers iets belangrijkers dan het veiligstellen van de gemeenschappelijke munt, namelijk het veiligstellen van hun reputatie. Daarom bejubelen de zeventien eurolanden nu al de prachtige resultaten die zij op het punt staan te boeken: 'Het vandaag gesloten akkoord betekent een belangrijke extra stap in de goede richting. De euro berust nog steeds op een solide fundament', valt te lezen in een concept-slotverklaring. In werkelijkheid is de basis van de euro ondermijnd door een handvol gebroken beloften. (...) De schuld wordt geherstructureerd en het noodfonds zal een bijzonder krachtige hefboomfunctie krijgen…

Tenslotte schrijft Le Figaro dat na deze top een nieuw Europa zal oprijzen onder leiding van Duitsland:

Als we moeten kiezen tussen het Duitsland van Merkel en het Italië van Berlusconi, dan is de keus snel gemaakt. Zij die menen dat Parijs aan de leiband van Berlijn loopt en daarop kritiek leveren, begrijpen niet hoe ernstig de crisis is. (...) In de nieuwe structuur die zich aftekent, is deze hoofdrol van Duitsland een gegeven. Dit moet ons aansporen hand in hand met Duitsland ambitieuze plannen te ontwikkelen om Europa weer op te bouwen.

Lega Nord maakt van Europees overleg schertsvertoning.

Het maakt niets uit wat Europese regeringsleiders deze week afspreken, want enerzijds kan Nederland niet instemmen met flauwekul zegt Plasterk terecht en anderzijds zal Italië niets doen aan de staatsschuld. Zelfs een kleine tegemoetkoming zoals verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd van 65 naar 67 jaar is niet te accepteren voor de Lega Nord. Als Berlusconi tegemoet wil komen aan de Europese eisen, valt zijn regering, omdat Rossi dan uit de coalitie stapt. Gaan Nederlanders dan de Italiaanse pensioenen betalen, omdat Italianen dat zelf niet willen? Dat dacht ik niet en het zou ook bij lange na niet voldoende zijn.
Cameron kwam naar het vaste land om de Eurozone aan te sporen sneller en verstandiger beslissingen te nemen omdat het UK evenzeer door de crisis geraakt wordt. Sarkozy snauwde hem af. Hij moest zich nergens mee bemoeien, gewoon z'n kop dicht houden. Heeft hij dat ook tegen Geithner en Obama gezegd? Dat kan maar zo, maar duidelijk is dat elke coördinatie ver te zoeken is en overeenstemming over iets wat hout snijdt, is nog tien stappen verder.
Het voorstel van Rutte, dat Nederland al gedaan had voordat Rutte er ooit van gehoord had, is het paard achter de wagen spannen, nog afgezien van de onwaarschijnlijkheid dat de Club Med er ooit mee akkoord zal gaan.

Wat we met Griekenland doen, is dus totaal onbelangrijk geworden, omdat Italië, als de derde economie in Europa, daarna even hard op z'n bek valt en dan zullen Spanje en Portugal ook niet overeind kunnen blijven. Sarkozy is vast besloten dit zelfmoord-scenario te volgen, want wat er ook gebeurt, het mag de Franse banken geen geld kosten. Die ramp kan Sarkozy nog net veroorzaken, voordat de oppositie het van hem overneemt en alle schuld in de schoenen geschoven krijgt. Nou ja, ik kan me vergissen in het tempo. Wellicht gaat het wat sneller bergafwaarts. Het is een lawine-effect, dus als je het niet bij het begin stopt wordt het onbeheersbaar. Dat weten we allemaal. Toch laten ze het gebeuren.

Zo te zien zijn er twee onmogelijke opties voor ons:
1. We betalen met enorme zelfopoffering alle huidige en toekomstige schulden van alle zuidelijker Europeanen af die dan niet hoeven te bezuinigen, direct na school een goed pensioen krijgen en geen belasting hoeven te betalen.
2. We kappen ermee en rijden de storm af in de hoop het te overleven.

Ja, ik weet het, optie 2 is een idee van Wilders, maar wie kon bevroeden dat Duitsers en Fransen net zulke stompzinnige kamikaze-piloten zijn als hij?

Over huwelijk en prostitutie

Opnieuw is de discussie ontbrand over prostitutie. Vooral vrouwen praten graag over de vliegende lul.
Niks nieuws, maar wat mij steeds weer verbaast bij dit onderwerp is, dat men de noodzaak veronderstelt van nieuwe wetgeving en dat is uiteraard pure onzin.
Alles wat er fout is in de prostitutie - en dat is schandalig veel - is reeds verboden bij wet- en regelgeving.

Soms zelfs tot in het absurde, zoals bijvoorbeeld dat in de model-vergunning voor bordelen die ontworpen is door de Vereniging van Nederlandse Gemeenten. Een aantal voorwaarden wordt gespecificeerd, waaraan de vergunninghouder moet voldoen of anders wordt de vergunning ingetrokken en de zaak dus gesloten.
Zulke voorwaarden zijn uiteraard nuttig, behalve in dit geval als de VNG stelt: De vergunninghouder is verplicht te zorgen voor de bescherming van gezondheid en zedelijkheid.
Tja, dat dankt je de koekoek, bescherming van de gezondheid is uiteraard prima, hoewel wat moeilijk te controleren, maar verder? Als onzedelijkheid niet meer mag in een bordeel, wat is dan het nut van dat bordeel? Een babbeltje maken over een keurig, liefst interessant onderwerp kan immers ook op een bankje in het park? Dat kost niks.
Toch is dit model van een bordeelvergunning door de meeste gemeenten met een vergunningstelsel klakkeloos overgenomen. Een bordeelvergunning houdt in, dat het bordeel open mag blijven, zolang er niets gebeurt wat tegen de zedelijkheid ingaat. Moet de bordeelsluiper dan zijn eigen vrouw meenemen om daarmee het noodzakelijke te doen om nakroost te verwekken? Volgens mij is dat thuis toch nog wat netter.
Wat is dan de bedoeling?
Stel je voor dat daar de verantwoordelijke wethouder binnenstapt die een gratis behandeling eist, want anders zou hij wel eens kunnen constateren dat er in het bordeel onzedelijke handelingen worden uitgevoerd en dan moet hij de tent helaas sluiten op basis van punt zeven onder voorwaarden van de vergunning.
Zulk misbruik wordt uitgelokt door deze onzinvergunning.
En kunnen wij niet allemaal de vergunninghouder aanklagen wegens het niet voldoen aan de voorwaarden?

Nu constateert men dat het vergunningenstelsel niet heeft gezorgd voor effectieve bestrijding van prostitutie. Dwang, misbruik en uitbuiting komen nog steeds voor. Wie had dat gedacht, toen het bordeelverbod werd opgeheven?
Zo heb je een minimum leeftijd die op 18 jaar gesteld is, jonger mag niet, maar wat zie je nou? Meisjes van 18 jaar stromen in in de vergunde prostitutie!
Dat was niet de bedoeling. Dus moet de legale leeftijd worden opgetrokken naar minimaal 20 jaar. Dat kan, maar ik voorspel dat men dan een instroom zal zien van 20-jarigen. Zo kun je doorgaan tot je alleen nog vergunde bordelen hebt voor necrofielen. Of regelt men dan dat lijken minstens 20 jaar in een graf gelegen moeten hebben voordat je ze mag gebruiken?

Wat mij betreft, gaat het alleen om goede prostitutie legaliseren, tegenover slechte prostitutie opruimen.
Als er legale goede prostitutie is, zal de grotendeels onzichtbare, illegale, slechte prostitutie uit de markt gedrukt worden.

Domweg alle prostitutie verbieden heeft door de eeuwen heen nog nooit geholpen om wantoestanden tegen te gaan. Daarom moet je regelen wat acceptabel is.
Daar mankeert het aan, want gemeenten hebben het makkelijker als ze de vergunde prostitutie - die ze kunnen zien - het leven zuur maken, zodat bijvoorbeeld een luxe hotelsuite met een schitterende badkamer wordt afgekeurd, omdat er niet volgens voorschrift twee wasbakjes op minstens twee meter afstand naast het bed aan de muur hangen of omdat het plafond een hoogte heeft van 260cm in plaats van de voorgeschreven 240cm.

Ook zijn veel vergunningen geheel ten onrechte verleend aan bordelen waar meisjes en vrouwen tegen hun wil werken en/of waar ze worden uitgebuit en/of waar ze zwart verdienen naast een uitkering en/of waar illegaal in Nederland verblijvende dames werken.
Bij de uitgifte van vergunningen werd voorrang gegeven aan bestaande bordelen. Die waren daarvoor dus illegaal en het mag niemand verwonderen dat er mannen de scepter zwaaiden die meermalen veroordeeld waren wegens geweld en seksmisdrijven.
Wettelijk mag dat niet getolereerd worden, maar ze krijgen zelfs voorrang! Moeten er dan wetten komen die van ieder strafrechtelijk verbod nog eens apart voorschrijven of het al dan niet strafbaar is?

Het toppunt van absurditeit is de nieuwe roep om het gebruik van prostitutie totaal te verbieden. De reden zou zijn, dat vrouwen in de prostitutie misbruikt worden. Die constatering is juist en dat moet je dus aanpakken, wat nauwelijks gebeurt.
Het is daarom in de eerste plaats de schuld van wetshandhavers dat ze hun plicht niet vervullen. Ze weten dat er misbruik plaatsvindt, dat is strafrechtelijk verboden, maar ze doen er niks aan.
Er zijn echter, net als in het huwelijk, vrouwen en meisjes die helemaal geen bezwaar hebben tegen de seks en die de klanten gaarne van dienst zijn.
Er zijn ook mensen die dat ontkennen, die zeggen dat geen enkele vrouw ooit vrijwillig aan seks doet, omdat ze het allemaal verschrikkelijk vinden. Die mensen zijn er maar die doen er niet toe. Om een mening te hebben, moet je weten waarover je het hebt. Als we met alle misverstanden ook nog rekening moeten houden is het land onbestuurbaar.

Hoe dan ook, we kunnen gemakkelijk vaststellen dat er binnen de huwelijkse staat meer onvrijwillige seks plaatsvindt dan in de prostitutie. Er zijn nu eenmaal veel meer onwillige huwelijkspartners (m/v) dan onwillige hoeren en beide groepen worden maar al te vaak uitgebuit.
Stel je voor: je wordt als vrouw door je man uit werken gestuurd om geld te verdienen voor zijn boot. Je gaat en dus kom je moe thuis en dan moet je nog neuken ook, alsof je nog steeds van hem houdt. Is het niet verschrikkelijk?

De oplossing is dat bestaande wetten worden uitgevoerd en alle vrijwillige prostitutie wordt toegestaan voor al degenen die in Nederland mogen werken, met inachtneming van de volgende restrictie.

De Grondwet garandeert de integriteit van het lichaam.
Dit houdt in dat iedere hoer zelf haar klanten selecteert en dat is een onmogelijke eis in de openbare prostitutie, langs de straat, in de berm, achter het raam in een club en achter een telefoonnummer van een uitzendorganisatie.
Daarom kan een pooier of bordeelhouder nooit de baas zijn van de hoeren die er werken. Alleen door een zelfstandige beroepsuitoefening kan het grondwettelijk zelfbeschikkingsrecht van de hoer effectief zijn. Een bordeelhouder kan dus niet anders zijn dan iemand die faciliteiten beschikbaar stelt aan legale hoeren, zonder verdere verplichtingen, anders dan een redelijke financiële tegemoetkoming.
Omdat iedere gezagsverhouding het grondwettelijk zelfbeschikkingsrecht corrumpeert kan een bordeel alleen als een franchiseorganisatie van zelfstandige hoeren levensvatbaar zijn.