WASHINGTON, Nov. 8 2006— As Representative Nancy Pelosi faced the cameras Wednesday morning, after the Democrats had taken a majority in the House and put her on the brink of becoming the first female speaker, she spoke so softly at first that some reporters insisted they could not hear her.
“I’m not in charge of the technical arrangements,” Ms. Pelosi said quietly, fiddling with the microphone.
Then suddenly, she was commanding: “But I could use my mother-of-five voice!” It is a line Ms. Pelosi uses often, and a voice she may have to rely on frequently as she tries to ensure that the new Democratic majority lasts more than two years.
Gedonder in de tent als madam Speaker of the House, Nancy Pelosi weer eens dwars gaat liggen en, uniek in de geschiedenis, zelfs de huisregels van het Congres en de Senaat aan haar laars lapt. Bush kan hoog springen of laag, het maakt haar niet uit, maar zijn vrijhandelsverdrag met Colombia brengt zij niet in stemming, zolang Bush geen betere sociale matregelen neemt voor de gewone Amerikaanse burger. Kijk, dan heb je ballen.
Presidentje pesten daar houdt Nancy wel van, tenminste als het om de huidige president gaat. Voor andere presidenten kon ze in haar indrukwekkende carrière best aardig zijn en vooral zeer professioneel. Je moet haar niet tegen je hebben. Dat moet iedere politicus in Washington weten, ook de president.
Kijk, de politiek van de Democratische Partij is anders dan die van de Republikeinse Partij. Je kunt overal over praten en onderhandelen, wat geven en nemen, maar uiteindelijk zijn de Democraten in de meerderheid en dus de baas in Senaat en Congres en daar is Nancy Pelosi namens de Democraten. baas van de hele manege. Schatbewaarder Henry M. Paulson Jr. komt met haar praten, maar Nancy zegt glashard dat er toch geen stemmen genoeg zijn om het ontwerp te behandelen. Dan gaat het de prullenbak in. Paulson weet wel beter. Er zijn 23 Democraten met Bush op snoepreis geweest in Colombia en die zijn echt wel omgeturnd. Daar heeft Nancy natuurlijk ook een lijstje van en die knakkers neemt ze nog wel onderhanden, om ze wat meer partijdiscipline bij te brengen. Daar is tijd genoeg voor, want dat wetje komt echt niet op de vloer. Weet je wat? Ze zal zich oriënteren.
Daar heeft Paulson niks aan.
Tja ze heeft veel tijd nodig om enkele politieke condities te formuleren en als Paulson daarbij nu eens behulpzaam zou zijn, dan zou dat de voortgang kunnen bespoedigen. Paulson, bepaald geen groentje, maar zonder de 20 jaar parlementaire ervaring van Pelosi, weet dat er met mevrouw Pelosi niet te spotten valt en neemt haar serieus, maar hij heeft geen mandaat, hè? Dat vindt Nancy echt niet erg, neem gerust de tijd, want de kwestie heeft helemaal geen haast, al had ze wel de indruk, dat dit voor het Witte Huis anders ligt.
Paulson zal de boodschap overbrengen en druipt beschaafd af. Dan breekt er een held gekrakeel los tussen Afgevaardigden, regeringsofficials en Senatoren. Dat gaat natuurlijk gepaard met een hoop verwijten over en weer, dat Pelosi de belangen van de VS schade toebrengt, dat het verdrag hartstikke goed is voor de export, dat je juist in zulke moeilijke tijden zo’n positieve impuls nodig hebt, maar Pelosi trekt zich er niets van aan, want ze kent het probleem van de vakbonden, die steeds meer werk door zulke verdragen naar het buitenland zien gaan, vanwege de ongelijke arbeidsomstandigheden en ongelijkheid in milieumaatregelen of erger nog onderdrukking van vakbondsactiviteit. De werkeloosheid heeft ook een remmende invloed op de loonontwikkeling en met een stijgende inflatie komt dat neer op verdergaande verpaupering, ook van de werkende Amerikaan. Iedereen wil een menswaardig bestaan, maar om dat te bereiken, komt de lat steeds hoger te liggen., terwijl de rijke aandeelhouders, die het werk exporteren naar de lagelonenlanden, uitzinnig veel meer verdienen en het grote geld ver weg in exotische oorden gaan verteren.
Volgens de Republikeinen is dat goed voor de economie.
Volgens echte economen is toenemende armoede in brede lagen van de bevolking nooit goed voor de economie, maar daar is Bush het niet mee eens. Wie hard werkt, wordt vanzelf rijk, is zijn verhaal. Persoonlijk heeft hij daar geen ervaring mee, want in de tijd dat hij nog in het bedrijfsleven zat, konden de bedrijven onder zijn leiding alleen maar verliezen boeken, tot in de honderden miljoenen, maar zijn vrienden financierden dat allemaal wel.
Je hebt mensen die rijk geboren worden en die hebben recht op nog meer rijkdom en tenslotte op grote macht. Dat is een vast gegeven en een gepassioneerd conservatief houdt zich daaraan, geen linkse nieuwlichterij.
Als Nancy Pelosi zegt dat er geen stemmen genoeg zijn, om het voorstel in behandeling te nemen, dan bedoelt ze dat er een deal mogelijk is, als de president concessies doet. Intussen zorgt ze dat er werkelijk een tekort aan stemmen is, zodat het voorstel meteen naar de prullenbak, kan als de president toch doorzet. Het is nooit eerder geprobeerd maar het werkt. Je moet creatief zijn, hè?
While Democrats blame trade deals for the downturn, Republicans note that exports are now the fastest-growing sector of the economy and that whatever the losses from trade, the gains outweigh them.
The issue has spilled over into the presidential campaign. Senators Hillary Rodham Clinton and Barack Obama voted for a small trade deal with Peru earlier this year, buying into the argument that trade can benefit the economy.
But they both oppose the Colombia deal, in part because labor groups say that President Álvaro Uribe of Colombia has not done a sufficient job of cracking down on anti-labor violence committed by right-wing groups.
Unknown on Wednesday was whether the Democrats were ready to let the Colombia deal come to a vote if the White House makes concessions on domestic economic issues — whether help for homeowners, extending unemployment benefits, passing children’s health programs or other matters.
Komt het voorstel dan in de Senaat, dan wordt er ook nog aan gesleuteld met amendementen, zodat er geen bloed uit vloeit voor de Amerikaanse arbeider. Dat weet Bush ook van tevoren, maar hij moet wel meedoen, anders heeft hij niks. Met een Democratische meerderheid in het huis staat de president min of meer onder curatele. Nancy Pelosi weet precies hoe dat spel gespeeld moet worden, met alle kunstjes en gevoeligheden en ze maakt er graag gebruik van.
Ze is erin doorkneed en van alle markten thuis.
Daarom vind Pointer haar de beste Vicepresident op het ticket met Barack Obama. Ze komt uit de grote staat Californië en is daar enorm populair en in het congres wordt ze door haar eigen partij op handen gedragen en door de Republikeinen gewaardeerd, omdat ze niet politiseert als dat niet nodig is. Ze kan ook bruggen bouwen.
Obama’s VP dient een grote naamsbekendheid te hebben en volbloed Democraat te zijn, in staat om alle vleugels van de partij te verbinden en van zo grote statuur, dat ook over Obama’s geschiktheid geen twijfel kan bestaan als zo iemand bij hem de tweede viool wil spelen. Voor Nancy Pelosi is het de enige promotie die ze nog maken kan, als eerste vrouwelijke Vicepresident. Op dit moment is ze al de hoogst geplaatste vrouw in de VS ooit, derde in de hiërarchie, na de President en de Vicepresident.
Op intrigerende wijze doet Nancy Pelosi zo mee in de presidentsverkiezing:
It is not easy to draw a straight line from the slumping economy to the war in Iraq and a trade deal with Colombia, but Democrats are trying to connect those dots.(New York Times, 9-4-2008).
Party strategists say that President Bush’s opposition to additional economic recovery proposals and his strong support of the trade pact provide an opportunity to portray Mr. Bush and his Republican allies, notably Senator John McCain, as being insensitive to the economic struggles of Americans while spending billions each month on Iraq.
“There is an economic argument to be made,” said Senator Amy Klobuchar, Democrat of Minnesota. “This administration has not done what it should for the middle class.” Senator Harry Reid of Nevada, the majority leader, said Tuesday that he was preparing to link the war spending directly to the economy at home by using a pending bill to finance combat in Iraq as a proxy for a second stimulus measure. He plans to try to attach to the Iraq money Democratic favorites like an extension of unemployment benefits, a summer jobs program and perhaps local building projects.
“That will be war,” promised Senator Richard M. Burr, Republican of North Carolina.
Mr. Bush and Congressional Republicans have long insisted that war spending bills not be converted into a grab-bag of domestic spending projects.
If it is war, it might be one that Democrats are willing to wage. They increasingly see the economy and the conflict in Iraq merging into a singularly potent political issue come November, given consistent public opposition to the war and an increasingly bumpy economy.
