“We’re in it and now we must win it,” is een citaat van John McCain en het wordt aangehaald door één van zijn grootste bewonderaars, Frank Schaeffer, auteur van boeken als:
AWOL – The Unexcused Absence of America’s Upper Classes From Military Service, And How It Hurts Our Country.”
“Keeping Faith – A Father-Son Story About Love and the United States Marine Corps en
Faith Of Our Sons – A Father's Wartime Diary
Hij zegt ook: “Het maakt me droevig dat ik McCain niet kan steunen.”
Een bekeerling dus.
“Mijn eigen stomme fout was dat ik in een vroeg stadium de oorlog in Irak heb gesteund, wat een goed voorbeeld is hoe loyaliteit met de militaire code (ook door osmose) iemands oordeel kan beïnvloeden. In die tijd schreef in verschillende kritische stukken in de Washington Post waarin ik degenen die tegen de oorlog waren bekritiseerde. Ik was fout. Mijn enige excuus is – en dat is geen goed excuus – dat mijn zoon bij het Korps Mariniers zat en ik zijn vrijwillige dienst wilde verdedigen en steunen.”
Het probleem is dat McCain zichzelf niet ziet als een burger. Hij was, is en zal altijd in zijn geest bepaald worden door zijn militaire code. Dit zou in het algemeen een grote kwaliteit zijn voor een admiraal, zoals zijn vader was en zijn grootvader en mogelijk zelfs voor een president in vredestijd, maar het is catastrofaal voor een president in oorlogstijd. Er is een goede reden, waarom de stichters van Amerika wilden dat militairen een burgerlijk leiderschap zouden aanvaarden.
McCain denkt over zichzelf in termen van eer, dienstbaarheid en opoffering. Deze eerwaardige abstracte ideeën zijn uitstekende eigenschappen voor een leidinggevende officier of voor medici die voor de gewonden op het slachtveld zorgen, maar eer voorop, gevolgd door dienstbaarheid en opoffering, zijn verkeerde codes om richting te geven aan de nationale politiek. Het is slecht voor de wereld in de besluitvorming van burgerlijk beleid, ook slecht voor de militairen zelf.
McCain is van een generatie militairen die zwaar gewond is door een andere slecht verlopen oorlog, een oorlog waarin McCain zelf een hoge en heroïsche prijs betaald heeft, maar is een ander debacle in Vietnam stijl te verkiezen boven een catastrofe? En wat als dat debacle voortkomt uit de botte weigering om toe te geven dat je gefaald hebt of maar toe te geven dat het fout was om er ooit aan te beginnen? Wat als er in militaire stijl geen eer aan te behalen valt? In deze zin zullen de persoonlijke ervaringen van McCain tegen hem werken en tegen het belang van het land.
Mark Benjamin heeft dezelfde opmerking in "McCain's Vietnam Obsession."
A look at his record shows that [McCain] subjects every major foreign-policy decision to a Vietnam-derived test ... summed up by the McCain quote, 'We're in it, now we must win it.'
So entrenched are those lessons that McCain sounds, at times, like he wishes they could be applied retroactively. 'We lost in Vietnam because we lost the will to fight, because we did not understand the nature of the war we were fighting, and because we limited the tools at our disposal,' McCain said at a speech on Iraq at the Council on Foreign Relations on Nov. 5, 2003. And for that reason, it might be advisable to take him at his word when he says he'll stay in Iraq for 100 years...
McCain lijkt bereid te zijn om de toekomst der VS op te offeren aan zijn persoonlijk eergevoel. Eer houdt het militarisme op dreef. Eer is wat een militair het hardst nodig heeft. Maar militaire eer vertaalt zich niet in de ingewikkelde wereld van het dagelijks leven, laat staan in de politiek. Daarom besloot president Truman dat generaal McArthur te weinig ondergeschikt opereerde en onthief hij hem van zijn commando op 11 april 1951. Truman was niet gediend van militaire eer. De Chinese communisten waren wel slecht. Miljoenen Noord-Koreanen stierven een verschrikkelijke dood omdat Truman geloofde dat de geallieerde strijdkrachten de Koreaanse oorlog niet konden winnen. Sommige Amerikaanse militairen werden zelfs letterlijk in de Noord-Koreaanse kampen in de steek gelaten. Er woedde een storm van controverses. Truman verloor Noord-Korea werd er gezegd.
De geschiedenis toont aan dat Truman gelijk had en dat hij waarschijnlijk een derde wereldoorlog heeft voorkomen. Hij dacht aan het Amerikaanse volk, niet aan het lijden van de Noord-Koreeanen. Wij willen geen president die ten koste van alles wil winnen. Wij willen geen president die in zichzelf een volgende Winston Churchill ziet. Churchill vocht in de Tweede Wereldoorlog voor het voortbestaan van zijn land en deze droevige oorlog in Irak is geen wereldoorlog, evenmin als de Koreaanse oorlog dat was. Het is geen zaak van leven of dood voor het Westen, maar een verschrikkelijke vergissing van een verschrikkelijke president.
Irak heeft de VS of Europa nooit aangevallen en het had niets van doen met 9/11 of Al-Qaeda. De terroristen waren niet in Irak zolang Saddam Hoesein aan het bewind was. De oorlog heeft de deur voor de terroristen juist geopend. De democratie wordt niet naar Irak gebracht en de oorlog was een domme keus die werd gedaan voor een land dat je niet kunt regelen met militaire macht. Het werd een volkomen onnodig fiasco. Iedere kandidaat die dit nog steeds niet toegeeft, zou onmiddellijk moeten worden gediskwalificeerd voor het presidentschap.
De volgende president erft de rotzooi die door George W. Bush is ontstaan met ferme steun van de senatoren McCain en Clinton en van andere leden van het Congres. Om uit de door hen geschapen rotzooi te komen, is er goede oordeelsvaardigheid nodig en het aantal in Washington doorgebrachte jaren geeft daarvoor kennelijk geen garantie.
Bovendien heeft Amerika een volkomen nieuwe start nodig en van de drie overblijvende kandidaten kan alleen Barack Obama daarin voorzien. Alleen Barack Obama heeft laten zien over goede oordeelvaardigheid te beschikken. De beslissingen van Clinton of McCain zouden ongetwijfeld beïnvloed worden door de behoefte aan zelfrechtvaardiging en anders dan Obama zijn zij daardoor niet in de positie om het vertrouwen in Amerika bij de rest van de wereld te herstellen.
McCain heeft zijn gebrek aan oordeelvaardigheid naar een nieuw niveau getild door op schoot bij Bush om een overwinning te smeken. Maar Amerikanen moeten geen president kiezen die om de eer tot in het oneindige nog meer opoffering van jongen levens vraagt. Een eindeloos vergeefs gevecht omdat Bush eerst en nu ook McCain niet zeggen kunnen: “Ik was verkeerd bezig.” Daar is natuurlijk moed voor nodig, maar totdat zij kunnen toegeven dat de oorlog op verkeerde gronden begonnen is, de fouten zijn verdedigd met leugens en eindeloze herhaling van het woord eer, is dat begrip een holle frase.
Er is een nieuwe Truman nodig, niet een nieuwe McArthur.
Een Amerikaanse president moet het Amerikaanse belang dienen en niet de principes van zijn gewonde trots. Niets is zo misplaatst, als een groot man in de verkeerde tijd, speciaal een oude man, die leeft in zijn verleden en vergeten schijnt te zijn, dat het behouden van eer, gebaseerd moet zijn op de waarheid.
It is time for America to draw a line under the Bush years not add to them! We may have to watch in horror as the Iraqis commit mass suicide. So be it. It's not clear that our continued presence in Iraq could prevent that suicide.
What is the alternative? Bleed our treasury dry? Sell our future to the Chinese as we borrow more and more money? Lose more and more American men and women? Rule the Middle East forever, while we destroy our economy to do it? Hand the whole region over to Iran, the one country that is, so far, the only real winner of Bush's war? Fight forever because Bush and now McCain, can't say the simple words; "I was wrong?"
