2 mrt 2008

Clinton liegt Liever


De Billarygang liegt en opverdrijft graag om hun idool voor het presidentschap voor te stellen als de ideale onderhandelaar, die alles wat goed is voor de mensen voor mekaar weet te krijgen en soms, daadwerkelijk, gebeurt er iets waar mensen iets aan hebben, maar doorgaans is Hillary Clinton dan te laat of niet in de buurt of ze heeft er part noch deel aan.
Zo claimt zij ervoor gezorgd te hebben, dat Macedonië de grenzen opende voor vluchtelingen uit Kossovo. Ze bezocht op 14 mei 1999 vluchtelingenkampen in Albanië, terwijl de NAVO bombardementen uitvoerde op Servië. De regering van Macedonië opende de grenzen voor vluchtelingen uit Kosovo reeds de dag ervoor op 13 mei 1999. De vraag is nu of Clinton betrokken was of dat dit het resultaat was van onderhandelingen door diplomaten. De volgorde geeft aan, dat het openen van de grenzen het resultaat was van diplomatieke inspanning voordat Hillary Clinton arriveerde.
Deze zaak lijkt onbelangrijk, maar het tekent de aard en beperking van Clinton's ervaring als First Lady. Was zij een traditionele First Lady of meer een soort co-president, meehelpend aan een vredesovereenkomst in Noord-Ierland en onderhandelend met vreemde mogendheden? De werkelijkheid is, dat ze betrokkenheid toonde door vluchtelingen en slachtoffers te bezoeken, maar niet op zinvolle wijze betrokken was bij diplomatieke onderhandelingen. Haar rol was meer symbolisch dan substantieel.
Recently, as only Hillary can do, she claimed that she was “deeply involved in the Irish peace process.” Bill has also picked up the theme, citing her “independent” role in resolving the century-old conflict as “experience” with which to justify a White House run.
How odd that Hillary forgot to mention her pivotal role in Ireland just four years ago, when she wrote her $8 million memoir, Living History. There, she told a very different story.
Her first mention of Ireland was in a discussion of Bill’s October 2004 trip:
“The trip highlighted Bill’s milestones in foreign affairs. In addition to his pivotal role in easing the tensions in the Middle East, he was now focusing on the decades Long Troubles in Northern Ireland.” (Emphasis added)
No memories of her own involvement in the Irish “troubles.”
Ireland next appeared in Hillary’s memoirs in 1995, when the Clintons visited Belfast and Dublin. According to Hillary, while Bill met with the “various factions” of Irish politics, Hillary met with women leaders of the peace movement. Rather than discuss the difficulties of the peace process, Hillary focused on a teapot used by the women: They poured tea from ordinary stainless steel teapots, and when I remarked how well they kept the tea warm, Joyce insisted that I take a pot to remember them by. I used that dented teapot every day in our small family kitchen in the White House...”

lees hier verder over Hillary's zeer beperkte betrokkenheid bij de Ierse kwestie
Als First Lady bezocht ze in totaal 79 landen, heel weinig vrij in haar bewegingen en mogelijkheden. Bij een ontmoeting met zwaar gemutileerde Rwandese vluchtelingen raakte ze zo van streek, dat ze moest overgeven en zich voor de rest van de dag terugtrok.
In haar tijd in het Witte Huis deed ze niets aan veiligheidsmaatregelen. Ze bezocht de meetings met de National Security Counsil niet en kreeg ook geen kopie van dagelijkse Itelligence briefings. Ze mengde zich niet in de crises in Somalië, Haïti en Rwanda. Tijdens één van Bill Clinton's zwaarste test m.b.t. terrorisme, danwel bij de overweging of hij Afghanistan en Soedan zou bombarderen in 1998, sprak ze nauwelijks met haar echtgenoot, behalve om hem te adviseren inzake het Lewinsky-schandaal. Toen ze opging voor de Democratische nominatie claimde ze vrijwel dagelijks twee eigenschappen: sterkte en ervaring, maar als junior senator had ze maar heel weinig aandelen in wetgeving op haar naam. Daarom stelde ze zichzelf voor een First Lady als geen ander geweest te zijn, een volledige partner in de Administratie van haar man, met een stoel op de eerste rij van de historie.
Zoals Pointer al eerder heeft opgemerkt, heeft ze de neiging haar eigen positie sterk te overschatten en op grond daarvan brokken te maken.
Haar rivalen spotten met het idee dat haar achtergrond haar speciale kwalificaties geeft voor het presidentschap. Senator Barack Obama vroeg haar naar haar ervaringen als First Lady, opmerkend dat de baan niet gelijk is aan die van een van een kabinetslid, laat staan aan die van een president.
And late last week, Mr. Obama suggested that more foreign policy experts from the Clinton administration were supporting his candidacy than hers; his campaign released a list naming about 45 of them, and said that others were not ready to go public. Mrs. Clinton quickly put out a list of 80 who were supporting her, and plans to release another 75 names on Wednesday.
Mrs. Clinton’s role in her most high-profile assignment as first lady, the failed health care initiative of the early 1990s, has been well documented. Yet little has been made public about her involvement in foreign policy and national security as first lady. Documents about her work remain classified at the National Archives. Mrs. Clinton has declined to divulge the private advice she gave her husband.

Een interviev met mrs Clinton, gesprekken met 35 officials van Bill Clinton's Administratie en een overzicht van boeken over haar jaren in het Witte Huis suggereren meer, dat ze als een klankbord functioneerde, dan als een beleidsmaker. Ze leerde meer door osmose, dan door het nemen van beslissingen en ze raakte zo gewend aan het omgaan met mensen die gebruik maken van militaire macht.
Haar tijd was een overgangsperiode in de buitenlandse politiek en de nationale veiligheid, met de koude oorlog voorbij en een groeiende dreiging van moslimterrorisme. Daardoor had ze nooit deel aan de oude school, die gericht was op de Sovjetunie en een mogelijke nucleaire oorlog en evenmin aan de meer recente inspanning van Nationaal veiligheidsdenken, gedefinieerd door niet-statelijke dreiging en de verspreiding van nucleaire technologie.
Associates from that time said that she was aware of Al Qaeda and Osama bin Laden and what her husband has in recent years characterized as his intense focus on them, but that she made no aggressive independent effort to shape policy or gather information about the threat of terrorism.
She did not wrestle directly with many of the other challenges the next president will face, including managing a large-scale deployment — or withdrawal — of troops abroad, an overhaul of the intelligence agencies or the effort to halt the spread of nuclear weapons technology. Most of her exposure to the military has come since she left the White House through her seat on the Senate Armed Services Committee.

Ja soms heeft ze het knap lastig, als ze ondervraagd wordt door journalisten.
Asked to name three major foreign policy decisions where she played a decisive role as first lady, Mrs. Clinton responded in generalities more than specifics, describing her strategic roles on trips to Bosnia, Kosovo, Northern Ireland, India, Africa and Latin America.
Asked to cite a significant foreign policy object lesson from the 1990s, Mrs. Clinton also replied with broad observations. “There are a lot of them,” she said. “The whole unfortunate experience we’ve had with the Bush administration, where they haven’t done what we’ve needed to do to reach out to the rest of the world, reinforces my experience in the 1990s that public diplomacy, showing respect and understanding of people’s different perspectives — it’s more likely to at least create the conditions where we can exercise our values and pursue our interests.”

Het is bijna zielig. Het is weer tijd voor de nauwelijks teruggehouden snik en traan die haar weer miljoenen stemmen zal opleveren. Dan heeft ze weer enige dagen de volledige media-aandacht.
Ik bracht nog even een bezoekje aan de website van Barack : factscheck
On CNN today:
Q: Senator, can you talk about one specific time when you've had to make that kind of 3 A.M., split-second decision based on foreign policy?
Clinton: Well, I was involved in a lot of the decisions that were made. But again, you're looking at it from the wrong perspective. I'm presenting – you know, no one who hasn't been president has ever done that. So, that's not the right question. The question is, what have you done over the course of a lifetime to equip you for that moment. Now, I think you'll be able to imagine many things Senator McCain will be able to say. He's never been the president, but he will put forth his lifetime of experience. I will put forth my lifetime of experience. Senator Obama will put forth the speech he made in 2002. And that's why national security is a critical issue for Democrats as we go into this primary; because everyone knows that John McCain will make this election about national security, that is a given. And it will be imperative that we have a nominee who is able to stand on that stage with Senator McCain, and I believe I am the person best able to do that. [CNN, 3/1/08]
From her campaign's conference call yesterday:
It was, in this reporter's opinion, the most interesting moment in today's Clinton campaign phoner with reporters. Responding to the release of HRC's new TX TV ad, which asserts in no subtle terms that only she has the experience to deal with a major world crisis, and, relatedly, to keep your children safe, Slate's John Dickerson asked the obvious question: "What foreign policy moment would you point to in Hillary's career where she's been tested by crisis?" he said. Silence on the call. You could've knit a sweater in the time it took the usually verbose team of Mark Penn, Howard Wolfson and Lee Feinstein, Clinton's national security director, to find a cogent answer. And what they came up with was weak -- that she's been endorsed by many high ranking members of the uniformed military. Take a listen... [Hotline, 2/29/08]

Dan gaan we even luisteren, niet waar?
Hotline, 2/29,08
Juist, onder haar supporters heeft ze een hele club militairen in uniform en merendeels gepensioneerd, die haar steunen en daaron is zij - zoals haar campagnestaf verzekerd - in staat om als president in een splitseccond te reageren op een crisis.
Hoezo dan?
Slaapt ze met die lui als ze president is? Maar stel dat het
om een enorme natuurramp gaat of
om een plotselinge, massale uitbraak van een onbekende besmettelijke ziekte of
om een desastreuze ineenstorting van de economie of
om het plotseling gedetailleerd bekend worden van haar hele doen en laten als First Lady met Bill Clinton?
Wat heb je dan aan een stelletje krakende militairen als Storming Norman?
Hillary Rodham Clinton heeft wel een heel beperkte visie op het begrip crisis.


Clinton today on CNN: Well, the issue is who will be there to answer that phone based on a lifetime of experience, and I feel very comfortable putting forth my lengthy experience in foreign policy, representing our country in more than 80 countries, helping to bring peace to northern Ireland, to negotiate to open up borders during the conflict in Kosovo, standing up for American values and interests from Beijing to Africa, Latin America.
George Mitchell: Clinton Was "Not Involved Directly" In Diplomatic Negotiations of Northern Ireland Peace Process. "Hillary Clinton has repeatedly cited her White House years as key to why she has the ability to serve as president from "Day One." Both she and her husband have pointed to her "independent" role in bringing peace to Northern Ireland as an example of her foreign policy experience. Her critics, notably former Clinton pollster Dick Morris, have poured scorn on her claim that she was "intimately involved" in the peace process. So who is right? [...] she accompanied her husband as first lady on those four occasions, so they were hardly "independent" visits. (She would sometimes fly in a day early to give a lecture.) [...] I just spoke to Senator George Mitchell, the Clinton administration's leading Northern Ireland peace negotiator, who said that Hillary was "not involved directly" in the diplomatic negotiations that led to the landmark April 1998 Good Friday agreement on power-sharing. On the other hand, Mitchell credits Clinton with taking an intelligent interest in the issues and getting acquainted with many of the key players. [...] Chris Thornton, a political reporter for the Belfast Telegraph, said that Hillary Clinton's visits to northern Ireland contributed to the "mood music" that made an eventual settlement possible, but were hardly key to reaching an agreement. "Would we have reached a settlement without that kind of stuff? Yes. Would we have got one without the intervention of Bill Clinton and George Mitchell? No." Hillary is making a lot more of her Northern Ireland role on the campaign trail than she did in her memoir "Living History." As the Boston Globe recently noted, her stories of bringing Protestant and Catholic women together have become more dramatic with each retelling. The claim that she brought Catholics and Protestants together "for the first time" seems dubious. This would not be the first time that she has mixed up her chronology.

[Washington Post, Fact Checker, 1/10/08]

Barack Obama versus Hillary Clinton



Nog steeds geen Woorden maar Daden
Throughout the day, Clinton sharpened her effort to focus voters on national security, stressing her record on the issue and attacking that of her opponent. "His entire campaign is based on making a speech in 2002," she said, referring to Obama's much-publicized stance against the invasion of Iraq. "I give him credit for making the speech. But the speech was not followed up by action."

Hoezo actie? Barack Obama was toch geen president op dat moment? Hij kon helemaal geen actie ondernemen als deel van de oppositie tegen de oorlog in Irak en hij zat nog niet eens in de Senaat. Wie wel als senator actie kon ondernemen was senator Hillary en zij stemde vóór de oorlog en steunde daarmee de acties van George W. Bush!
Ze zal dus echt niet genoten hebben van de speech van Obama in 2002.
"Everyone knows that John McCain will make this election about national security," she said, calling Obama "missing in action" for a Senate vote on Iran as chairman of a subcommittee that deals with NATO's role in Afghanistan. "If you can't have that debate with me, how can you have it with John McCain?"

Iedereen weet dat Al Qaida onder Sadam Hoesein geen invloed of basis had in Irak. Osama bin Laden en Sadam waren verklaarde vijanden van elkaar. Op dit moment heeft Al Qaida vaste voet gekregen in Irak en verscheidene waarnemers hebben gesignaleerd dat de inval in Irak een enorme reclamecampagne voor Al Qaida is geweest, waardoor duizenden moslims als terroristen voor deze terreurorganisatie zijn geworven. Deze kunnen nu in Irak als stadsterroristen tactische en gevechtservaring opdoen. Daar is de wereld niet veiliger van geworden. Door de oorlog tot Afghanistan te beperken zou met meer inzet en het volledig uitschakelen van de Taliban tot in Pakistan geen ruimte zijn voor uitbreiding van Al Qaida en Osama bin Laden, samen met andere leiders van Al Qaida, zou geen veilige schuilplaats meer hebben.
Blijkens het citaat hierboven lijkt Hillary enkele zaken door mekaar te halen. Iran heeft namelijk niets te naken met de strijd van de NATO in Afghanistan en dus ook niet met zijn voorzitterschap van de commissie die het proces in Afghanistan begeleidt. Bekend is dat er bij de NATO geen enkele steun is voor de intenties van Bush en McCain om Iran plat te bombarderen. Kennelijk ziet Clinton wel heil in zo’n actie om op die manier de veiligheid van de VS te versterken. Tegen McCain zou Obama dit afkeuren als een totaal krankzinnig idee, om zonder aanleiding nog in een tweede wespennest te gaan roeren. De gedachte dat Iran bezig is atoombommen te maken is reeds sinds maart 2007 afgevoerd omdat de CIA en andere onderzoekers en waarnemers tot de conclusie zijn gekomen dat hier geen sprake van was. Aangezien de Amerikaanse administratie toen in vijandige taal bleef volharden, nam Putin de gelegenheid waar om invloed bij Iran te verwerven met het toezeggen van Russische steun voor vreedzame kernenergie en het sluiten van een pact voor militaire bijstand. Oorlog met Iran is dus ook direct een volledige oorlog met Rusland, maar daar schrikt McCain niet voor terug.
"This is a wartime election," Clinton said as police helicopters buzzed overhead. "We have a war to end in Iraq, and a war to win in Afghanistan. . . . We have real enemies, sitting in some cave somewhere, trying to figure out how to hurt us again." Clinton's final Texas stop was at the Dallas fairgrounds. There, she pledged to bring U.S. troops home from Iraq within the first 60 days of her presidency and again emphasized that her experience would make a difference. "Everybody's going to be saying, 'But what will Texas do?' " she said. "I'm not asking you to take a leap of faith. I'm asking you to look at what I've already done."

Maar, zoals Pointer reeds aangegeven heeft, als je dan wilt kijken naar wat ze allemaal gedaan heeft an dit onderwerp, krijg je niets te zien, want ze heeft niets gedaan behalve Bush steunen in zijn hachelijke avontuur in Irak dat op een nachtmerrie is uitgelopen. Overigens is zij hier fout geciteerd of het is een verspreking. Clinton heeft beloofd binnen 60 dagen met een plan te komen voor de terugtrekking van de troepen uit Irak. Die troepen binnen 60 dagen terugtrekken is volkomen onmogelijk en volgens Pointer heeft ze dat ook nooit gezegd.
Clinton bekritiseert Obama in Texas.
Obama beantwoordt kritiek van Clinton
"Real change isn't about changing your position to fit the politics of the moment," he declared this afternoon in a gymnasium at the Rhode Island College Recreation Center. "Real change, for example, is not calling NAFTA a victory and saying how good it was for the American people until you decide to run for president," Obama continued, reprising an argument that he has made about Clinton in the days running up to Tuesday's primary contests in Rhode Island, Vermont, Texas and Ohio.


NAFTA kwam uitgebreid ter sprake in het laatste TV-debat, voordat op dinsdag aanstaande de voorverkiezingen gehouden worden in de grote staten Ohio en Texas waar Clinton met dubbele cijfers moet winnen om iets van haar achterstand goed te maken. NADTA, de North American Free Trade Agreement krijgt de schuld van het wanbestuur van Bush dat in Ohio voor het verlies van banen heeft gezorgd. NAFTA was een speerpunt van beleid voor Bill Clinton die er veel beter mee kon omgaan zodat er onder zijn presidentschap per saldo 27,4 miljoen banen bijkwamen. Hillary heeft gezegd dat ze altijd al tegen NAFTA is geweest, maar als we kijken wat ze daar dan tegen gedaan heeft zien we niets. Ze heeft zich er zelfs nooit tegen uitgesproken, maar Obama wil herziening van de NAFTA, dus nieuwe onderhandelingen met Mexico en Canada. Bush gaf belastingvoordelen aan de grote bedrijven om fabrieken naar het buitenland te verplaatsen, waar meer winst te maken was voor de aandeelhouders. Barack zegt:
“I will tell you that I will be thinking about workers and not just Wall Street when I put together trade agreements."

Barack Obama is niet tegen lobbyisten die de belangen van hun cliënten bepleiten. Lobbyisten zijn een waardevolle bron van informatie voor politici, maar hij weigert campagnegeld aan te nemen van federale lobbyisten die hem daarmee zouden kunnen beïnvloeden in zijn beleidsbeslissingen. Clinton neemt wel dat geld aan en McCain neemt geen geld aan van lobbyisten, zegt hij, maar laat dure lobbyisten voor zijn campagne dure diensten verlenen, zonder hen daarvoor te betalen.
Obama zegt:
"Real change isn't voting for a bankruptcy bill that makes it harder for families to climb out of debt," Obama said. "She said she voted for this bill and then she hoped it wouldn't pass. I've got to say, that's not how things work. If you don't want it to pass, you don't vote for it.” Real change, he said, isn't voting for the war in Iraq and then describing it as "actually a vote for more diplomacy."
"The title of the bill was 'A Resolution to Authorize the Use of the United States Armed Forces Against Iraq,' " Obama said. "That sounds like you were voting for authorizing the use of armed forces against Iraq. I knew what it was. Lincoln Chaffee knew what it was."
Chaffee, a former Republican senator from Rhode Island, has endorsed Obama and was in the audience. The campaign pegged the overflow crowd at 10,000.

Een poll van verdacht rechtse huize geeft op dat Clinton op Rhode Island op kop gaat met 49% en dat Obama volgt met 40%, terwijl nog 11% niet beslist heeft. Feit is dat Clinton op massieve steun in Rhode Island kon rekenen, omdat zij en haar man er zo vaak op bezoek zijn geweest, dat Bill wel eens gezegd heeft dat hij eigenlijk de lokale belasting als inwoner zou moeten betalen.

Wat is er Slecht aan Goed Spreken?



Vriend en vijand zijn het erover eens dat onder de presidentskandidaten in de huidige verkiezingsstrijd in de VS Barack Obama onnavolgbaar meeslepend en inspirerend spreekt en daaraan zijn grote succes te danken heeft. Dat vinden de andere kandidaten natuurlijk niet leuk en dus bekritiseren ze hem daarop. Ze noemen zijn woorden leeg en ze zeggen dat het op daden aankomt. In zijn speeches laat hij niets zien van de inhoud, waar het in de politiek om moet gaan.
Is dat terecht?

De daden.
Pointer heeft in voorgaande berichten reeds aangegeven wat het verschil is tussen Hillary Clinton en Barack Obama als het op ervaring aankomt. Jawel, Clinton heeft meer jaren in Washington doorgebracht dan Obama, maar het gaat om de daden hè? Gebleken is dat Obama in kortere tijd onvergelijkbaar veel meer heeft gepresteerd.. Clinton presteerde als wet- en regelgever in al haar jaren nog geen 10% van wat Obama in drie jaar heeft neergezet. Het verschil is dus meer dan indrukwekkend. “She never made a homerun and she sees Obama ten yards before he is disappearing from her view in a cloud of dust. He is winning game after game on the floor of the Senate.” Het is volstrekt schaamteloos van Clinton, om Obama’s ervaring af te meten aan zijn gering aantal jaren in Washington en daarmee voorbij te gaan aan zijn prestaties als het op daden aankomt.
Clinton profileert zich in de praktijk van haar publieke dienst als senator meer als een hardgekookte diplomaat dan als een politicus die werkelijk kan scoren. Wat een enorm verschil met Obama, die blijk geeft van een groot atletisch vermogen en de nodige lenigheid als het erop aankomt metterdaad doelen te bereiken. Dit schaamteloze gedrag aanklagen, bewaart Obama voor zijn strijd tegen McCain, omdat een te harde kritiek op Hillary teveel schade zou doen aan het Democratische partijbelang.
Uiteraard voorziet Obama dat hij op dit punt zal worden aangevallen door de Republikeinen en dan is dit punt juist bruikbaar als een hinderlaag voor de aanvallers, omdat Obama op dit punt in het debat makkelijk scoren kan.
Ook John McCain – erkend als een vasthoudende vergadertijger, een ferm debater en bekwaam onderhandelaar – heeft het nakijken als het aankomt op de effectiviteit van zijn inzet, maar inderdaad, als het op ervaring aankomt, kan hij zich succesvol meten met Obama, want hij is oud, bekwaam en niet lui. De vraag is echter of ervaring sowieso van doorslaggevend nut is, als het hele land schreeuwt om verandering. Niemand van de kandidaten is zo hecht verbonden met de oude stijl politiek als McCain en als het om frisse ideeën gaat, vind je die doorgaans niet bij oudgedienden. Zo heeft hij noch voor de oorlog in Irak, noch voor de economie een andere oplossing dan meer van hetzelfde.

Foute Inschatting
Terwijl Cinton haar verkiezing en herverkiezing tot senator vanaf het begin heeft gebruikt als bruggenhoofd voor haar presidentscampagne, met veel pijn en moeite bouwend aan een netwerk voor financiële en politieke steun onder de desbetreffende elitegroepen in New York en Washington, deden McCain en Obama gewoon hun werk als senators. Clinton had het moeilijk, omdat er veel vergeten moest worden. Zo beging ze de onbegrijpelijke stommiteit om meubels en kostbaarheden uit het Witte Huis mee te nemen en te verhandelen. Het meeste werd teruggehaald en ze moest 200.000 dollar betalen voor wat nog ontbrak. Als echtgenote van de net afgetreden president werd ze schappelijk behandeld en niet aangeklaagd voor verduistering. Bill Clinton had het daar het meest moeilijk mee en zo heeft McCain het ook meegemaakt dat hij in de problemen kwam door de losse handjes van zijn vrouw die pijnstillers wegnam uit een fonds dat haar was toevertrouwd. Tegen Bill Clinton kon hij dus geen vuist maken over het gedrag van de voormalige First Lady, maar tegen Hillary zelf kan hij dat natuurlijk wel. Hij zou dus graag zien dat Hillary de nominatie wint voor de Democraten en er zijn nog steeds veel gevestigde Democratische hotshots die hem dat plezier en gemak wel gunnen. Hillary is de kandidaat van de elite der Democratische partij en haar nominatie is een prestigeproject van die liberale elite. Het gezichtsverlies als Obama de nominatie wint, hun foute inschatting tonend, weegt wellicht zwaarder dan de kans op het winnen van de algemene presidentsverkiezingen. Je ziet toch, dat onder de liberale elite de steun voor Clinton begint af te brokkelen, hoewel ze in die groepering nog een gevaarlijke aanhang heeft. Als het op de Amerikaanse kiezers aankomt, is van belang wat zij denken over de mogelijkheden van Clinton of Obama om van McCain te winnen. Onder Republikeinen ligt, als gemiddelde van verschillende polls, de verwachting dat McCain kan winnen van Clinton op 75% en of hij van Obama kan winnen op 14%. Onder Democraten lig de verwachting van winst op McCain op 75% voor Obama en op 45% voor Hillary Clinton. Aanhangers van Clinton zouden 65% tevreden op Obama stemmen indien hij de nominatie wint en onder de aanhangers van Obama zou 35% procent tevreden stemmen op Clinton indien zij de nominatie wint. Indien Clinton verliest in de voorverkiezingen zal 15% van haar aanhangers stemmen op McCain en indien Obama de nominatie verliest zal 1% stemmen op McCain en 2% op Ralph Nader. Niemand van de Domocratische liberale elite heeft deze ontwikkelingen verwacht.
In de algemene verkiezingen worden de kansen van Clinton dus extreem laag ingeschat, lager dan ooit in de presidentsverkiezingen. In competitie met Clinton zuigt McCain evenveel steun weg bij Democraten en onafhankelijke kiezers als Ronald Reagan, maar tegen Obama ligt dat juist andersom. In beide gevallen varwacht men ene aardverschuiving. Clinton is alleen bij een deel van haar eigen partij populair, Obama bij een grote deel van zijn eigen partij plus bij onafhankelijke kiezers en bij de meest progressieve Republikeinen. Als Clinton door ingrijpen van de superdelegates de nominatie alsnog wint leidt dat tot een catastrofe voor de Democratische Partij. Als Clinton de nominatie wint, laat dan alle hoop varen.

De Inhoud
Aanvallen op de wervende welsprekendheid van Obama berusten op onbegrip. In de Amerikaanse verkiezingen vormen de rally’s en meetings een belangrijk propaganda-instituut. Deze worden bezocht door merendeels reeds overtuigde aanhangers en die maken er samen een demonstratief feest van. De inhoud is reeds bekend, evenals de feiten over de bekende staat van dienst, want die gegevens zijn te vinden in gedetailleerde publicaties van de kandidaten, in de analen van de senaat, in de kranten, in boeken en op de websites van de campagnes. De bij deze voorverkiezingen opkomende aanhangers hebben dus geen behoefte aan lange betogen over wat ze reeds weten en ook McCain en Clinton beperken zich tot wervende speeches zonder daarin de inhoud van hun politieke gezichtspunten in detail te behandelen. Bill Clinton doet dat nog wel eens in oude stijl op plaatsen die Hillary laat liggen, maar ziet dan de zaal leeglopen. Wat hij zegt weten ze al.
Als Barack Obama opkomt wil de menigte door zijn oratie worden aangevuurd om te getuigen voor de rest van het land, hoe enthousiast ze zijn over hun kandidaat. Bij de andere kandidaten is dat niet anders, maar die hebben er minder succes mee. Het resultaat is dan, dat ze minder geld bijeenbrengen voor hun campagnes en dat betekent minder wervende spotjes op tv en minder aandacht van de media. De camera’s van de grote tv-stations verlaten Clinton midden in een zin van haar speech, zodra Obama op een andere locatie in beeld komt, terwijl het gejuich van zijn fans dan meer tijd neemt, dan Clinton elders nodig heeft om haar speech af te maken. Dit is een natuurlijk verschijnsel, want het gaat om de meest indrukwekkende ‘celebration of events’ bij de media. De Olympische Spelen trekken ook meer belangstelling dan de finale partij in de competitie van een plaatselijke biljartclub en toch is het allebei sport. Het gaat domweg om de kijkcijfers. Het vergt urenlange studies om de inhoud van verschillende kandidaten te vergelijken en de verschillen in te zien. In verkiezingstijd werpen talloze lieden zich ineens op als politiek commentator, zonder de moeite te nemen die bestudering van de inhoud van hen vergt. Dan is het wel erg makkelijk, om een gebrek aan inhoud te onderscheiden in de speeches, maar bepaald misleidend is het om dat alleen Obama te verwijten. Dan zou men dat evengoed ook de andere kandidaten kunnen verwijten, maar zo’n verwijt is sowieso onterecht en getuigt van een zeer slecht begrip van de Amerikaanse manier van campagnevoeren. De slogan: geen woorden maar daden is buitengewoon stompzinnig, want geen der kandidaten is op dit moment president, dus kan geen van hen als president handelen. Ze kunnen slechts aangeven in woorden wat ze als president zouden doen.
Iedere kandidaat heeft op zijn/haar website een kopje “on the isues” en daar dient men in eerste instantie te rade te gaan voor informatie over de inhoud. Bij kennisname daarvan wordt de keuze van de Amerikaans voorhoedes onder de kiezers bepaald en natuurlijk zijn er onder de kiezers talloze die gewoon meelopen met beter geïnformeerde kennissen, verwanten en vrienden, plus een aantal dat zich laat leiden door onderbuikgevoelens.
Dat moeten we niet verbieden, hè?

Verschillende verkiezingsgidsen wijzen de weg aangaande gebeurtenissen, verslaggeving en inhoud der Amerikaanse verkiezingen. Bekijk ze eens:
New York Times
Los Angeles Times
Washington Post
Chicago Tribune
De Council on Foreign Relations is a Non-partisan Resource for Information and Analysis