De onzin van een multiculturele samenleving houdt in dat er niet één maar meerdere dwaalwegen worden bewandeld. In wat je een westerse cultuur kunt noemen, leidend tot de scheiding van kerk en staat, ook leidend tot gelijkheid in rechten voor iedereen, tevens leidend tot solidariteit en bestaanszekerheid, alsmede leidend tot conflictbeheersing en democratische besluitvorming, zijn de hoofdstromingen van bestaande religies door de zeef van de Humanistische Verlichting gegaan en men concludeerde toen op rationele gronden dat vreedzame co-existentie vereist, dat men zich van een god, die wil dat andersdenkenden worden vervolgd, geen donder moet aantrekken. God werd ineens liefde, ook flauwekul, maar tenminste redelijk te verteren. De religieuze fun-damentalisten werden overwegend naar de marge der samenleving wegge-drukt, waar ze met rust gelaten worden om in het sop van hun heilig gelijk gaar te koken.
Nu deze cultuur van onderlinge tolerantie geconfronteerd wordt met een religie in haar midden die zich dezelfde tolerantie niet eigen gemaakt heeft, loopt het spaak. Er tekenen zich tegenstellingen af tussen “zij” en “wij”.
Het helpt niet om zogenaamd “politiek correct” te reageren door te zeggen dat we die tegenstellingen niet mogen zien. In islamitische landen is onuitwisbaar geïnstitutionaliseerd dat de Islam superieur is en leidinggevend dient te zijn in alle geledingen van het leven van en voor iedereen en zeker ook voor andersdenkenden, die onderworpen dienen te zijn aan de virtuele superioriteit van de Islam. De Eerste Wet van Pointer luidt: Integratie zonder assimilatie is infiltratie. Met “infiltratie” wordt een vijandige inmenging bedoeld. Moslims die in de westerse cultuur wel integreren, maar vasthouden aan hun religieuze identiteit van virtuele superioriteit, assimileren niet met de westerse tolerantie en wij, westerlingen, kunnen alles tolereren, behalve intolerantie of exclusieve voorrechten van een religieus of raciaal bepaalde bovenklasse.
We weigeren Judaïsten te kerstenen, Katholieken te reformeren, Humanisten te bekeren en we leggen Moslims, Hindoes of Boeddhisten niets in de weg, dus waarom moeten we dan toegeven aan de islamisering van onze westerse cultuur, zodat wijzelf als andersdenkenden worden gedevalueerd tot dhimmies (zie: ahl al-dhimmah)? Daar kan geen sprake van zijn.
Wie enigszins op de hoogte wil zijn van wat er aan de hand is, is wel genoodzaakt de Koran naast de Bijbel te lezen en dat in beide boeken de vervolging en achterstelling van andersdenkenden met nadruk en bij herhaling geboden wordt is onmiskenbaar. Tolerante afwijkingen onder de verschillende smaken van de Islam zijn enkele kleine Alawi en Sufi-sekten die door de meeste moslims niet als vormen van Islam worden erkend. Toen de Alawi Hafez al-Assad president van Syrië werd, was dan ook een grondwetswijziging nodig, omdat de macht tot dan toe was voorbehouden aan erkende Moslims. Die Syrische grondwet van 1973 is tolerant ten opzichte van religieuze, maar niet ten opzichte van politieke afwijkende ideeën. Geen bemoedigend voorbeeld. De Islam is dus in geen enkele van haar talloze verschijningsvormen tolerant ten opzichte van andersdenkenden en dat zien we bij joden en christenen in de westerse samenleving anders.
Voorts is er ook iets fundamenteel mis met de Islamitische vrede en liefde.
Net als in het Jodendom en in het Christendom, wordt in de Islam de liefde van God en de vrede voor alle mensen gepredikt, om aan te geven hoe maatschappelijk aanvaardbaar de Islam zou zijn voor andersdenkenden. In de praktijk van Islamitische landen zien we daar niets van terug, nergens en nooit. In de drie monotheïstische religies gaat het echter altijd om de liefde tot God als de enige zuivere liefde en de onderlinge vrede tussen gelijkgestemden in hetzelfde geloof. Vrede met anderen wordt alleen gesloten in een positie van zwakte der Islam om, zodra de kansen keren, de vredesverdragen te verbreken en de andersdenkenden alsnog te onderwerpen en zo is ontrouw, verraad, leugen en bedrog ten aanzien van andersdenkenden niet laakbaar volgens de islamitische leer. Moslims in Europa, die nog nooit een letter in de Koran gelezen hebben, omdat ze het Arabisch niet meester zijn, stellen dat Is-lamisering van het continent zal plaatsvinden via het consultatiebureau, doelend op de traditie van zo groot mogelijke Islamitische gezinnen. Zoals gezegd zijn de hoofdstromen van Jodendom en Christendom door de zeef der Humanistische Verlichting gegaan, maar dat geldt vooralsnog niet voor hoofdstromen in de Islam en dat maakt het grote verschil.
Om tegenwicht te bieden aan de Islamitische claims die Islamitische normen en waarden leidend moeten maken, wordt in de westerse wereld wel aangevoerd dat de westerse rechtscultuur van joods-christelijke oorsprong is. Dat kan niet waar zijn, omdat dan de scheiding van kerk en staat en zelfs enige godsdienstvrijheid niet mogelijk zouden zijn geweest. Onze rechtscultuur is gebaseerd op Romeinshumanistische principes. Ook de joods-christelijke pretenties zijn bedoeld om daaraan enige superioriteit te verlenen, maar dat is op niets gebaseerd. De democratische rechtsstaat is per definitie seculier.
Om nu niet te vervallen in contraproductieve populistische onzin, zoals het volledig verbieden van hoofddoeken of het bannen van de Koran, teneinde daarmee de islamisering van ons land tegen te gaan, zullen we een andere duiding moeten geven aan de westerse cultuur van democratische rechtsstaten en men kan moeilijk inzien dat daar een betere basis voor is dan de Universele Verklaring van De Rechten van de Mens (1948) en de daarop gebaseerde internationale verdragen. Dat opnemen in een amendement op de Grondwet is afdoende, omdat dit, zonder Moslims als medeburgers te discrimineren, alle vormen van Shariah en andere onderdrukkende gebruiken, zoals de achterstelling van andersdenkenden, buiten de wet plaatst. We gaan dan over van de multiculturele status naar de universele cultuur waarin het feit dat iedereen voor de seculiere wet van het land gelijk is onwrikbaar vastligt.
Voorts zullen alle tekenen en daden van weerstand en alle pogingen tot weerstand en terreur tegen deze universele cultuur streng gestraft moeten worden. Met handhaving van bestaande wetgeving kan niet worden volstaan.
In beginsel zal dat erop neerkomen dat de politieke implicaties en de maat-schappelijke derivaten van de Islam, zoals bijvoorbeeld eerwraak, besnijdenis of rechtsongelijkheid, ook in de persoonlijke levenssfeer, worden verboden. Dit komt met name ook de bescherming van religieuze bekeerlingen en afvalligen ten goede. Hetzelfde geldt voor de bescherming van de homoseksuele medemens. Vrijheid van godsdienst is dan beperkt tot vrijheid voor zover de wet dat toelaat, niks nieuws dus, want het massaal vermoorden van andersdenkenden was toch al strafbaar, maar het is wel een noodzakelijke aanscherping van dat idee.
Om een voorbeeld te geven van waarover tot op heden nog verschillend gedacht kan worden, nemen we het begrip democratie. In het democratische proces zal een meerderheid doorgaans richtinggevend zijn tot de kiezers een andere richting aangeven. Gegeven het feit dat de islam leert dat iedereen in feite moslim moet zijn, komt het recht om namens een meerderheid een Islamitische staat te regeren uitsluitend aan moslims toe en dat noemt de moslim dus doodleuk democratie, die bovendien onder de controle moet staan van islamitische schriftgeleerden.
In uiteenlopende constellaties van islamitische staten, zoals Iran enerzijds en Marokko anderzijds, ziet men dit beeld. De Marokkaanse oplossing is dat iedereen die van Marokkanen afstamt, van de ene generatie tot de andere Marokkaan is en blijft en zo kent de Marokkaanse regering aan aparte minister om die Marokkanen in het buitenland te regeren.
Turkije hanteert vergelijkbare regels, met name ten aanzien van de militaire dienstplicht en de eis dat op buitenlandse universiteiten met Turkse studenten het Turks één van de voertalen moet zijn naast de taal van dat land zelf. Dat Duitsers wordt toegestaan in Duitsland Duits te spreken wordt zelfs al als een concessie gepresenteerd.
Wordt Nederland straks wereldkampioen voetballen dan leidt dit tot Marokkaans vlagvertoon.
De koning van Marokko is vanzelfsprekend het hoofd van de Marokkaanse Islam, zoals de hoogste machthebber in Iran een Sji-itische ayatollah is. Nochtans zijn dit allemaal verschijningsvormen van wat moslims democratie noemen.
Een ander voorbeeld is, dat volgens de Islam het recht op bescherming van de vrouw haar de plicht zich te verbergen wordt opgelegd.
Dat er in de wereld dus verschillend en vooral ook verhullend gedacht kan worden over vrede, liefde, democratie en rechten, mag niet tot consequentie hebben dat de universele westerse cultuur ook met deze ambiguïteiten vertroebeld wordt. Waar hebben we het over als een Nederlandse moslima ons verzekert dat zij volledig vrij is in de keuze van een levenspartner maar en passant zich laat ontvallen, dat de keuze uiteraard beperkt is tot kandidaten die door haar ouders worden voorgesteld?
De universele cultuur in westerse samenlevingen is een wervende cultuur die steeds verder en indringender haar invloed doet gelden tot heil van ons allen. Het is dus niet vreemd dat moslims in deze rechtsstaten zich geleidelijk aanpassen om volgende generaties een beter en vrijer leven te verzekeren dan mogelijk is in hun landen van oorsprong.
Wil men leven in een islamitische cultuur dan is er elders op de wereld een keur van landen waarin dat in diverse smaken in de praktijk te vinden is. In onze ogen mag die praktijk daar zielig of achterlijk lijken, maar we moeten hen niet onze waarden en normen opleggen. De Tweede Wet van Pointer luidt dan ook: democratie is een zelfhulp organisatie.
