Dat de Volkskrant spreekt van een "Cohenmania" is terecht. Daarin wordt verslag gegeven van wat er gebeurt en dat er sprake is van Cohenmania is niet te ontkennen. Dat zou er ook van geworden zijn, hoewel in veel mindere mate, indien Job Cohen zich reeds voor de vorige Kamerverkiezingen beschikbaar gesteld had als kandidaat-premier. Toen vond hij de tijd niet rijp en waarschijnlijk had hij daar gelijk in. Je krijgt maar één kans en het juiste moment moet met uitzonderlijk grote zorg gekozen worden.
Net als Barack Obama moet je jezelf niet al van tevoren als een gedoodverfde winnaar presenteren. Anderen, die hun sporen al eerder verdiend hebben, als de oorlogsheld John McCain en Sarah Palin die door God zelf geroepen schijnt te zijn, om maar te zwijgen van de voormalige First Lady die vertelde dat ze, samen met haar enige dochter, in het gerichte spervuur van vijandige sluipmoordenaars vrede en verzoening bracht over de wereld, hebben vanzelfsprekend veel meer kans om te winnen, maar waar het om gaat is de BOODSCHAP en die is uiteraard van het volk. Bij een stemming wordt de volkswil tot uitdrukking gebracht en dus is de BOODSCHAP het belangrijkste wat telt, want - anders dan in de USA, waar het meer om personen en hun seksuele relaties of opvattingen m.b.t. tot de slaapkamer gaat - dat is waar het kiezersvolk zelf een BOODSCHAP aan heeft.
Dan hebben wij de KiesWijzer, waarin we de verkiezingsprogramma's kunnen vergelijken en een onvergelijkelijk secure en genuanceerde afweging kunnen maken, waar we zelf staan en waar de verschillende partijen staan ten opzichte van onze eigen standpunten.
Er is geen enkele partij waar we het 100% mee eens zijn, zo blijkt en dan kiezen we wat het dichtste bij ons staat. We doen zelf dus ook al concessies en we weten van tevoren dat de partij van onze voorkeur vervolgens eveneens concessies moet doen om tot een regeerakkoord te komen. We krijgen dus nooit voor de volle 100% wat we willen, maar heel vaak blijkt het achteraf allemaal erg mee te vallen en anders stemmen we de volgende keer, met meer nadruk op wat we fout vinden, gewoon anders en opnieuw is het de on-partijdige KiesWijzer die ons daarbij helpt.
Natuurlijk hebben alle partijen ook leden die blind stemmen voor de partij waar ze lid van zijn en uitzinnig juichen als bij winst van hun partij de kans dat ze uitzichtloos werkloos worden in zekerheid verkeert. Maar hooguit 3,5% van de bevolking is lid van een politieke partij, dus dat heeft nauwelijks invloed. Uit diezelfde 3,5% worden wel alle bestuurders gerekruteerd, maar daar kan het volk zelf iets aan doen door óók lid te worden. Het is maar een paar kleine stapjes om de baas te worden van onze geliefde vorstin. Je wordt eerst raadslid met een grote mond in een gemeente naar keuze, vervolgens word je kamerlid en val je op door diezelfde grote mond, waarna je al gauw naar een kabinet wordt afgevaardigd om in de fractie maar van je af te zijn. Daar, op dat ministerie, vind je ambtenaren die alle plannen al klaar hebben. Je hoeft alleen maar handtekeningen te zetten en soms een door anderen geschreven speech voor te lezen. Als je dat een beetje leuk kunt voordragen, word je vanzelf een keer premier en dan kun je de Koningin zeggen hoe zij en de rest van het Koninklijk Huis zich moeten gedragen. Dat is de manier waarop sukkels als Balkenende aan de macht komen, lui die vooordien nooit iets vamn wezenlijke betekenis hebben gepresteerd.
Op die manier kun je zegevieren over alle machten in de hele voorgaande geschiedenis, want wie het laatst lacht, lacht het best.
Het vervelende is wel, dat er na jou ook nog anderen komen en dan blijkt dat er over geschiedenis heel anders gedacht kan worden met de kennis van toen, met de kennis van nu en met de kennis van alles wat nog na ons komt. Ik denk dat Balkenende werkelijk geschiedenis geschreven heeft als notoire brokkenpiloot, net als zijn idool John McCain, die door zijn eigen stommiteit en tegen alle instructies van zijn training in, vier vliegtuigen en zijn eigen vrijheid verspeelde en bovendien de presidentskandidaat die Balkenende, evenals andere Europese leiders, desondanks als notoire vijanden beschouwde.
Hoe dan ook, niemand kan mij in dit stadium ervan overtuigen dat Job Cohen gelijk is aan Barack Obama en niemand kan mij overtuigen van het tegendeel, ook Job Cohen zelf niet. Ik vind de vergelijking verre van raar, gezien de inhoud en vooral de strategie tot nu toe. Als er opvallende verschillen zij zal ik die zeker melden.
Kijk, Job Cohen is a "Jid" en Obama is een "Nigger" en in mijn niet zo heel erg bescheiden mening geft daqt het beiden een onafzienbare voorsprong. Ja, er is wezenlijk verschil want Job is duidelijk niet zo donker als Barack, maar dat is de nabije toekomst van Europa ook niet in vergelijking met de toekomst van de USA. Dus het klopt helemaal en daar kan ik ook niks aan doen.
