Kosten van de Oorlog

Reeds voordat de oorlog in Irak uitbrak hoorde Pointer van alle kanten dat de Amerikanen het deden om van de Irakese olie te profiteren. Daar geloofde Pointer niets van, want een kind kan zien dat zo’n oorlog nooit met die olie kan worden terugverdiend. Een kind ja, maar een Republikeins kind niet en die leert ook niets bij, want ook de volwassenen hadden een uiterst onrealistische kijk op de kosten. Republikeinen kunnen niet rekenen en Democraten die vóór de oorlog hebben gestemd, zijn met die onkunde ook besmet.
Er is geen oorlog die niets kost of waar zelfs aan verdiend kan worden. Door de kosten van de oorlog gaat de verzwakking van de economie ver buiten de invloed van de kredietcrisis. Je kunt geen drie biljoen dollar – dus $3.000.000.000.000 – uitgeven aan een mislukte oorlog overzee en dan thuis daarvan de pijn niet voelen. Er zijn mensen die dit een bespottelijk bedrag vinden om te noemen, maar die kunnen niet rekenen. De oude Bush had nog adviseurs die bezorgd waarschuwden voor de kosten van de eerste Golfoorlog, dus de jongere Bush had andere adviseurs nodig om zijn plannen door te drukken en er was een soort Pearl Harbor voor nodig om het volk en de oppositie mee te krijgen, maar toen de sentimenten rijp waren, ging het nog best vlot.
De voormalige adviseur Lawrence Lindsey schatte de kosten op 100 tot 200 miljard dollar, Minister van Defensie Donald H, Rumsfeld noemde dat flauwekul en de regeringsfunctionarissen raamden de kosten op 50 tot 60 miljard dollar. In april 2003 zei Andrew S. Natsios, het zorgzame hoofd van de United States Agency for International Development in het programma Nightline dat de reconstructie van Irak zo’n 1,7 miljard dollar zou kosten. Ted Koppel vond dit onvoorstelbaar maar Natsios bleef bij zijn standpunt. Vooral de staatssecretaris (Deputy Secretary) van Defensie Paul D. Wolfowitz sprak de hoop uit dat de partners van de VS zouden meedoen zoals in 1991 of dat – daar heb je dat knotsgekke idee – de Irakese olie de schade kon goedmaken.
Waar voert al dit wishful thinking dan heen?
Bij het bereiken van de vijfde verjaardag van de invasie is Irak niet alleen de op één jaar na langste oorlog na Vietnam, maar ook de op één na duurste oorlog, alleen overtroffen door Wereldoorlog II. Waarom begrijpt het publiek de onthutsende schaal van deze uitgaven niet?
Dat komt doordat de regering slechts spreekt over de belangrijkste kosten die merendeels worden bepaald door noodsituaties. Het financieren van de oorlog in Irak is dus nog steeds een noodsituatie die nu al vijf jaar duurt. Deze kosten bedragen nu zo’n 12 miljard per maand en 16 miljard als je Afghanistan erbij optelt. Wanneer j ede kosten meerekend die verscholen liggen in het defensiebudget, het geld dat besteed moet worden aan de toekomst van de veteranen en het geld dat nodig is om het militaire apparaat op te knappen, omdat het materieel voor een groot deel is uitgeput, dan kom je op een federale onkostenpost van algauw zo’n 1.5 biljoen dollar.
Maar de kosten voor onze economie en onze samenleving zijn veel groter. Indien een soldaat sneuvelt krijgen de nabestaanden een cheque van een half miljoen dollar (een combinatie van levensverzekering en premie) veel mindfer dan de uitkering als een jonge persoon komt te overlijden door een verkeersongeluk. De budgettaire kosten van $500.000 is duidelijk slechts een fractie van het maartschappelijk verlies voor een samenleving en het verlies voor de nabestaanden kan sowieso niet gecompenseerd worden. Bovendien is een vergoeding voor invaliditeit ook geen adequate compensatie voor gewonde soldaten en hun families. Bij één op de vijf ernstig gewonde soldaten moet iemand in de familie voorgoed een baan opgeven om voor hem/haar te zorgen. Daarnaast heb je dan nog de kosten voor de reeds sputterende economie in de VS. Al met al kom je met de rekening voor de oorlog in Irak wel aan de 3 biljard dollar en dat is dan een terughoudende aanname.
President Bush probeerde aan het Amerikaanse volk te verkopen dat je een oorlog met Irak kon voeren zonder economische offers. Even nadat de VS op ten oorlog getogen waren werden door Bush en het Congres de belastingen gekort, speciaal voor de rijken, hoewel de VS al een massief betalingstekort hadden opgebouwd. De oorlog moest dus gefinancierd worden door meer te lenen. Tegen het eind van de Bush regering zullen de kosten van de oorlogen in Irak en Afghanistan, plus de cumulatieve rente op de vermeerderde leningen waarmee de oorlogen zijn betaald, opgeteld ongeveer één biljoen dollar bijdragen aan de nationale schuld. De lasten van het betalen voor de conflicten zullen op lange termijn de mogelijkheden kortwieken, om andere urgente problemen op te lossen, ongeacht wie er wint in de verkiezingen van november. De enorme en groeiende schulden zullen het onontkoombaar moeilijker maken om een goed plannen uit te voeren
voor de gezondheidszorg
voor verbetering van het noodlijdende onderwijs
voor nieuwe en schone energie
voor de groei van werkgelegenheid
voor grootschalig onderhoud aan de instortende bruggen en
voor afbrokkelende wegen
Nu al heeft de escalatie van de oorlogskosten de besteding uitgemergeld voor alle andere federale programma’s, inclusief de National Institutes of Health, de Food and Drug Administration, de Environmental Protection Agency en federale hulp aan staten en steden, die hun uitgaven allemaal drastisch hebben moeten bekorten sinds de invasie van Irak.
Dan heb je dus het vooruitzicht op een economische recessie, wat op zichzelf al beroerd is, maar door torenhoge kosten van de oorlog is er geen geld voor een effectief stimuleringspakket.
De USA is een rijk en sterk land, maar zelfs rijke en sterke landen verspillen biljoenen dollars zodat ze in gevaar komen. De 150 miljard verlies die de banken verloren hebben door de kredietcrisis zijn darbij slechts een rimpeling in het stuwmeer van schulden. Bedenk wat een verschil het zou maken voor de problemen van de VS of de wereld om 3 biljoen dollar te kunnen uitsparen. Je zou zelfs een Marshal Plan kunnen hebben om de wanhopig arme landen te helpen en de harten te winnen van moslimnaties die nu in de greep van het anti-Amerikanisme zijn. In een wereld van miljoenen ongeletterde kinderen zou je alfabetisering voor iedereen kunnen bekostigen, zelfs voor minder dan de kosten van één maand oorlog in Irak. Wie zich zorgen maakt over de groeiende invloed van China in Afrika moet bedenken dat één maand oorlog meer kost, dan een verdubbeling van de jaarlijkse Amerikaanse bestedingen in Afrika.
Dichter bij huis zou er geld zijn voor ontelbare scholen om kinderen die opgesloten zitten in een sociale onderklasse een schop omhoog in ontwikkeling te geven. Of er zou geld zijn om de massieve problemen met de sociale zekerheid aan te pakken voor tenminste de eerste halve eeuw.

Over de Issues of over de Inhoud

Allerwege hameren Democraten erop dat er genoeg op elkaar ingehakt is door de kandidaat genomineerden in de voorverkiezingen voor he presidentschap. Het is zo. Ze leveren munitie voor de Republikeinen in de algemene verkiezingen en ik heb al eens aangevoerd dat Hillary geen vijanden nodig heeft om te verliezen, maar ze maakt ook Barack Obama kwetsbaar met volhouden dat hij niet de minste ervaring heeft om geschikt te zijn als president. De enige verdediging is dat geen van de drie kandidaten die ervaring heeft. Vijf jaar Vietnamese krijgsgevangenschap levert ook voor McCain geen grotere geschiktheid op om president te zijn van de USA. Qua ervaring die ertoe doet kan alleen de wetgevende ervaring van Obama het uithouden tegenover de ervaring van McCain. Obama heeft weinig dienstjaren in de Senaat, maar in die tijd wel indrukwekkend gepresteerd, zodat duidelijk is, dat het niet alleen om stemgedrag en aantal dienstjaren gaat, maar vooral om substantiële effectiviteit.
Als het over de inhoud gaat, streven drie onderwerpen om de eerste plaats. Het zijn:
– de economie,
– de oorlog in Irak en
– de gezondheidszorg.
Dit kan niet zonder onderlinge samenhang worden behandeld want voor een geode universele dekking van de gezondheidszorg is herstel van de economie nodig en dat is onmogelijk bij het voortduren van de kostbare oorlog.
Zo gezien moeten er twee kandidaten afvallen.
De eerste is McCain die toegeeft geen verstand te hebben van economie, maar erop vertrouwt, dat hij bekwame adviseurs kan vinden, die het hem mogelijk maken de oorlog in Iran nog zeker honderd jaar vol te houden en universele gezondheidszorg wil hij dan ook wel. Om de economie te redden, moet je de belastingen verlagen, is de Republikeinse redenering. Dat is precies de visie van de huidige president en die heeft het daarmee niet kunnen redden.
De belastingverlagingen voor het bedrijfsleven hebben die bedrijven de gelegenheid gegeven, de productie naar landen met lagere lonen te verplaatsen en zo de banengroei, die onder Clinton aanzienlijk was, vrijwel abrupt te stoppen, terwijl de bedrijven over hun buitenlandse winsten geen belasting betalen binnen de VS. De gedachte achter belastingverlichting is nu juist, dat daardoor de economische groei dermate wordt bevorderd, dat in laatste instantie de belastinginkomsten door de hogere verdiensten toch omhoog gaan. Als het positieve effect al kan worden aangewezen, moet men dat over de grens zoeken en in de VS loopt de werkloosheid gillend uit de klauw, waardoor een universeel dekkende gezondheidszorg onbetaalbaar wordt, omdat de overheid dan teveel moet bijbetalen en dat geld er domweg niet is.

Productiewerk is om verschillende redenen in het buitenland goedkoper.
– Ten eerste zijn er lagere lonen
– Ten tweede zijn er slechtere arbeidsomstandigheden
– Ten derde zijn er geen milieumaatregelen
Dan ontstaat er oneerlijke concurrentie. Hierdoor zijn de buitenlandse producten goedkoper en als er dan een vrijhandelsovereenkomst is, drukken die goedkope producten de binnenlandse productie uit de markt en zo ontstaat er een tekort op de handelsbalans, te weinig uitvoer en teveel invoer. Dat is ook nadelig voor de economie en dan verlaagt de Fed de rentevoet, waardoor er goedkoper geld voor investeringen vrijkomt, maar daardoor gaat de inflatie omhoog en in een land met stijgende inflatie, moet je niet beleggen. Beleg dollars in het buitenland, zolang dollars nog iets waard zijn. Dat is de regel.
Maar verreweg het zwaarst heeft de economie het door de extreem dure oorlog.
Vroeger gaf oorlog heel veel werk aan de massa en zo kwam er een eind aan de grote crisis van voor de tweede wereldoorlog. Maar tegenwoordig neemt het werk, behalve dat op het slagveld, nauwelijks toe door een hoge oorlogsproductie, omdat de automatisering en robotisering hard heeft toegeslagen in die sector. Er wordt door de oorlogsindustrie wel winst gemaakt, maar daar hebben de werklozen niets aan. Alleen aandeelhouders profiteren en die beleggen hun winsten wijselijk in het buitenland. Ook de Amerikaanse schatkist heeft het nakijken.
Kapitaalvlucht is een probleem, waar de Republikeinen geen antwoord op hebben, want belasting heffen is een vloek voor hun achterban. Rekenen blijkt voor Republikeinen extreem moeilijk te zijn en als het aan hen ligt, wordt dat nooit beter, want op het onderwijs willen ze ook zoveel mogelijk bezuinigen en dat is al zo beroerd. Men zegt gewoon dat het niet vaderlandslievend is te veronderstellen dat Amerika iets niet betalen kan en een overheid die voldoende geld heeft om goed onderwijs te betalen heeft teveel invloed en dat gaat ten koste van de vrijheid van burgers (kijk maar naar de Sovjetunie). Het wetenschappelijk onderwijs drijft op buitenlandse studenten die hun kennis mee naar huis nemen.
Amerika is in de uitverkoop.

Werklozen wijten hun positie geheel aan de Noord-Amerikaanse Handels Overeenkomst (NAFTA) en deels hebben ze gelijk – wat Hillary de winst in Ohio opleverde – maar de emigratie van het werk is sterk bevorderd door belastingkortingen voor het bedrijfsleven door de regering Bush. Onder Bill Clinton, die NAFTA als speerpunt van zijn beleid doorvoerde – hoewel Hillary nu zegt, dat zij er toen ook al tegen was, waar niemand toen iets van gemerkt heeft – was er nog een banengroei van 27,4 miljoen en Bush komt niet boven de 3,4 miljoen, een cijfer dat bezig is nog verder in te zakken, omdat naar verwachting de werkloosheid van 2007 zich zal verdubbelen in 2008.
Om dat te stoppen moeten NAFTA en andere vrijhandelsovereenkomsten worden opengebroken om er voorwaarden in te stellen met betrekking tot de arbeidsomstandigheden, verbod op kinderarbeid, redelijke lonen en vakbondsrechten en natuurlijk ook milieumaatregelen die genomen moeten worden. Concurrentie is best, maar het moet geen oneerlijke concurrentie zijn, ook niet met het argument dat vroeger de concurrentie eveneens oneerlijk was. Verder moet de kapitaalvlucht en het exporteren van kennis en werk ook tegengegaan worden met belastingmaatregelen. Belastingverlaging voor de lagere en middeninkomens is een echte aanjager van de economie, maar dat mag niet doorslaan, want dan heeft de overheid geen inkomsten meer om de investeringen terug te verdienen. Een overheid zonder geld kan niet sturen om de knelpunten op te lossen.
Zonneklaar is dat de enorme overheidsuitgaven om oorlog te voeren moeten worden teruggebracht naar draagkracht van de staat en daarvoor moet er een einde komen aan de oorlog in Irak. Dat moet snel, anders is het te laat.
McCain wil de oorlog helemaal niet beëindigen en Hillary Clinton wil dat niet snel en heeft een heleboel mitsen en maren. Bovendien gaf Hillary al vroeg in de campagne aan dat de economische problemen van de VS te wijten zijn aan de slechte economische omstandigheden elders in de wereld en dat is een volslagen idiote visie, want het gaat helemaal niet slecht in Europa, China, Rusland en India, noch in de overige grote economieën. Het gaat alleen slecht in de VS en dat wordt dan eufemistisch de kredietcrisis genoemd. Landen die van de Amerikaanse economie afhankelijk zijn worden meegesleurd. We krijgen er allemaal een tik van mee.

Dus om het land te redden, blijft er maar één kandidaat over. Dat is Barack Obama die alles wil doen wat nodig is voor de economie, de oorlog stoppen, NAFTA handelsverdragen openbreken en belastingkortingen voor het bedrijfsleven stoppen en voor de middenklassen en lagere inkomens invoeren. Dan wordt de economie weer gezond en is er geld voor gezondheidszorg en onderwijs.
Je moet niet naar hem luisteren, zegt Hillary, want hij heeft geen ervaring.
Van economie heb ik geen verstand, zegt McCain, maar de oorlog in Irak moet wat mij betreft nog honderd jaar doorgaan, desnoods duizend jaar.