2 augustus 2011, morgen dus, was de deadline om het Amerikaanse plafond voor overheidstekorten te verhogen. Daarover dreigde geen overeenstemming bereikt te kunnen worden tussen Republikeinen en Democraten in de USA. Onafzienbare economische rampzaligheid leek niet meer te voorkomen. De Republikeinen hielden de President en de volksvertegenwoordiging in een wurggreep om hun afbraakpolitiek op te kunnen leggen.
Terwijl de wereld opgelucht ademhaalt, omdat eindelijk en op het allerlaatste nippertje de leiders van de Republikeinen en Democraten aangaande de verhoging van het budget-plafond en aanzienlijke bezuinigingen tot een overeenkomst gekomen zijn, blijven de zorgen of het wel goed zal aflopen mij kwellen. Grotere schade dan die van de bankencrisis dreigt op ons af te komen. Hebben we al niet genoeg ellende gekregen door de politiek van de Amerikanen? Als op drie na de grootste investeerders in de USA, met meer dan het gehele nationale budget, is Nederland zeer gevoelig voor de Amerikaanse conjunctuur.
Onze risico's zijn enorm.
Immers, al eerder (vorige week) had de Republikeinse Speaker Boehner een plan gepresenteerd aan de Republikeinse meerderheid in the House of Representatives, wat hem op een afwijking door een deel van zijn caucus (partijoverleg) kwam te staan, vanwege enkele kleine, maar veel te weinig tegemoetkomingen aan eisen van de Democraten. Een wat aangescherpt plan werd vervolgens direct verworpen door de Democratische meerderheid in de Senaat. De positie van Boehner is gaan wankelen. Hij is te slap vindt zijn achterban en dat Boehner bij het minste of geringste wat hem tegenzit staat te huilen met echte tranen, is tot daaraan toe, maar dat hij zich glimlachend in het bijzijn van Obama laat fotograferen acht de oprechte Republikein onvergeeflijk.
De mislukking dwong de President Obama, om voor de zoveelste keer weer het voortouw te nemen in de onderhandelingen met Boehner en daaruit is nu het huidige akkoord voortgekomen. Het slagen hiervan is geheel afhankelijk van stemverhouding in de beide kamers van de Amerikaanse volksvertegenwoordiging waar de stemming tussen de verschillende partijen verdomd giftig is (tegen het hysterische aan).
De Republikeinse leiders laten weten dat Obama het meest heeft moeten toegeven, maar ze leggen daarbij het accent op het niet doorgaan van belastingverhogingen, een onwrikbare eis van de fascistoïde Teaparty-Republikeinen en de ultra-conservatieve vleugel van de Republikeinse Partij.
"Wilden de Democraten dan wel belastingverhoging?" dient men dan voor een goed begrip te vragen.
"Welnee", moet het antwoord zijn. Belastingverhoging bij een dreigende recessie is slecht voor de consumentenmarkt en dus slecht voor een vlot economisch herstel. Als het nodig is moet daar later nog maar eens over gepraat worden. In ieder geval hebben Reagan, Busch41 en Bush43 zo hun belastingverhogingen doorgevoerd en Reagan had er ook geen enkele moeitje mee om negentien keer het krediet-plafond te verhogen.
De Democraten willen echter 700 miljard dollar aan tijdelijke kortingen op de belasting die de ultra-rijken genieten, een cadeautje van de Bush-administratie, afschaffen, omdat daar domweg geen geld voor was, is en ook nooit zal zijn. Daarbij zouden ook een aantal subsidies voor de rijkste en grootste winstmakers onder de internationals moeten worden opgegeven, aangezien gebleken is dat dit niet de beloofde banengroei in eigen land oplevert. Deze tijdelijke onevenwichtige bevoordeling van alles wat super-rijk en super-machtig is, een bevoordeling die het land niets oplevert, zou vorig jaar al aflopen, maar dat stuitte toen ook al op onoverkomelijk veel verzet van Republikeinse zijde. Zo komen zij aan hun verkiezingskas die ze voor hun verkiezingen nodig hebben en daarom wordt ook elke vorm van regulering onderdrukt wat tot de financiële crisis en tot grootschalige milieurampen geleid heeft.
Inmiddels zijn binnen de Republikeinse Partij de fascistoïde Tea-party en de ultra-conservatieve Christen-fundamentalisten dermate machtig geworden, dat een Republikein die de lokale voorverkiezingen wil overleven, zich geen enkel compromis kan veroorloven. In beide partijen, Democraten en Republikeinen, zijn het de ideologische diehards en scherpslijpers die op de voorverkiezingen hun stempel drukken, zodat de meer plooibare stemmers, die alleen opkomen bij de algemene verkiezingen, geen of minder kans krijgen om op een gematigde kandidaat te stemmen.
Voor de bijzonder invloedrijke fascistoïde Tea-party is het een ijzeren wet in ieder geval niet te willen samenwerken met de "Islamitische zwarte aap in het Witte Huis". Deze "anti-Amerikaanse, onwettige, communistische dictator" moet falen, vinden zij. Of dat schadelijk is voor het land, doet niet ter zake. De Satan (Obama) bestrijden en Bijbellezen is belangrijker en dan zorgt God wel dat het goed komt met de USA.
Daartoe dient alles wat ook maar enigszins aan een verzorgingsstaat of regulering en consumentenbescherming doet denken te worden afgeschaft. Weg met de vakbonden. In principe komt het erop neer dat de meerderheid der Republikeinse vertegenwoordigers van dit moment de USA wil omvormen tot een Christen-fundamentalistische theocratie en een maatschappij die gebaseerd is op een feodaal systeem. Dat is zo ongeveer zoals ook de Noorse terrorist Breivik dat in gedachten heeft, nadat hij daaromtrent, evenals Wilders en Ayaan Hirsi Ali, de Amerikaanse richtlijnen daarover ter harte genomen heeft.
Ook in Amerika gaan binnen die richting luide stemmen op dat dodelijke wapens gebruikt meten worden als het met stemmen niet lukt. Gewaarschuwd wordt dat vertegenwoordigers van de overheid door het hoofd geschoten moeten worden, omdat de mogelijkheid bestaat dat ze een kogelvrij vest dragen.
John McCain, de Republikeinse tegenspeler van Barack Obama in de laatste presidentsverkiezingen prees de radiocommentators die tot gewapend verzet tegen de overheid oproepen om hun vaderlandslievende standpunten en betoonde zich al eerder voorstander van een wet die voorstelde ultra-rechtse massamoordenaars niet als misdadigers te beschouwen maar te berechten op het niveau van verkeersovertreders. Geen wonder dat onze premier toen zijn sterke voorkeur voor McCain boven Obama uitsprak.
Slechts zelden komen dit soort berichten via de publieke omroep tot ons, want de geesten aan deze kant van de Atlantische Oceaan zijn daar (nog) niet rijp voor. Maar geen paniek, dat komt allemaal nog wel. Voorlopig kan misinformatie over beweerde "stupiditeiten en mislukkingen van Obama" de weg naar ultra-rechts voorbereiden. Daar werd weer een aardig voorbeeld van gegeven door de berichtgeving uit Amerika dat President Obama faliekant tegen bezuinigingen zou zijn en dus de meeste concessies had moeten doen om tot de huidige overeenkomst met Boehner te komen.
Tja dat klopt dus niet. Er is nu overeenstemming om US$ 2.400.000.000 te bezuinigen in de komende tien jaar, maar Obama had bijna twee keer zoveel aan beperking van de overheidsbestedingen in gedachten. Dat is geen gering verschil in de feitelijke stellingname.
Het punt is dat de correspondenten van de NOS soms domweg de fascistoïde Tea-party napraten als dat in Nederland niet al te schokkend overkomt. Dat zijn wel de pure leugens die "de Islamitische Zwarte Aap in het Witte Huis" in diskrediet moeten brengen, maar daar taalt niemand naar.
Inderdaad, om te voorkomen dat de AOW en uitkeringen voor gehandicapten definitief zouden stoppen moest Obama een akkoord zien te bereiken, terwijl het de Republikeinen niets kan schelen als ouderen en gewonde oorlogsveteranen op straat creperen. Het leek de Republikeinen juist geweldig als dat zou gebeuren en ook talloze overheidsdiensten niet meer zouden kunnen functioneren,het onderhoud en de aanleg van infrastructuur zou worden gestaakt en zowel de werkloosheid als de rentelasten op overheidsleningen en investeringen zouden verdubbelen. Dan zou Obama in 2012 zeker niet herkozen worden vanwege de verergerde economische noodsituatie.
Dat der mogelijkheid tot herverkiezing van Obama ernstige schade leidt is onvermijdelijk, doordat hij geen eerlijk belastingsysteem kan herstellen en het geld van de belastingbetalers moet weggeven aan banken en bedrijven die de meeste winst maken en uitsluitend in China en India investeren.
Of die schade groot genoeg is in de ogen van de fascistoïde Tea-Party en christen-fundamentalistisch ultra-rechts binnen de Republikeinse Partij waag ik ernstig te betwijfelen.
