Leert Hillary Diana Rodham Clinton het dan nooit?
”Sommige van jullie zullen zich herinneren, hoe president Bush in 2000 zich afficheerde als een gepassioneerde conservatief. Het klonk goed. Wie kon daar iets tegenin brengen?” zegt Hillary Clinton. “Ik wist nooit wat het te betekenen had. Hij verhelderde absoluut niet wat hij bedoelde, maar hij gaf een heleboel speeches over hoe hij een gepassioneerde conservatief zou zijn. Juist omdat we geen specificaties hadden om hem neer te halen, omdat we niet vroegen: “wat bedoel je nu eigenlijk?” Hij bleek niet gepassioneerd te zijn en niet conservatief. Hij was onverschillig en radicaal.”
Toen Clinton gevraagd werd naar haar stemgedrag over Irak, verdedigde ze zichzelf door te glashard zeggen: Ik stond al kritisch tegenover de oorlog, nog voordat Obama dat was, maar ik was degene die tenminste een beslissing genomen had.
Nou zo kan ie wel weer even.
Pointer gaat straks verder met haar verhaal. Eerst wat commetaar:
Hoe zou dat nu overkomen, die bewering van Hillary, dat Barack Obama ongeveer net zo’n verdacht en onbekend persoon is als George W. Bush? En wat was er onbekend aan Bush? Wat is er onbekend aan Barack Obama? Barack schreef twee bestsellers over zijn leven en zijn visie. Over Bush waren ook al boeken geschreven. Hillary heeft ook over zichzelf laten schrijven, net als haar echtgenoot Bill. Wie de interesse kan opbrengen, kan alles weten over de kandidaten, in 2000 ook over Bush. Ook over John McCain. Er zijn geen lege plekken in die levens. Bush presteerde slecht op school en nog beroerder bij zijn studie aan Yale, waar hij lid werd van Skull and Bones, een uiterst morbide, geheime loge, met lugubere rituelen en de gewoonte om elkaar bij de ontgroening alle meest private geheimen te vertellen, zodat men voor de rest van het leven door de anderen gechanteerd kan worden, wat absolute trouw en geheime loyaliteiten moet garanderen op de weg naar het nationale leiderschap in grote bedrijven, bamken, de krijgsmacht of in het landsbestuur. Skull and Bones telt 800 leden, 15 novieten per jaar, evenveel als er jaarlijks sterven en het sterven. De bedoeling is om in elk machtscentrum leden van Skull en Bones, de zelfverklaarde superelite, te krijgen. Dat lukt aardig. De skull is echt, afkomstig door grafschennis uit het graf van het laatste opperhoofd der Apache-indianen die zich tegen de vreemde overheersing verzetten. De grafschennis werd gepleegd door Prescot de grootvader van George W. Bush. De loge werd opgezet in de 19de eeuw door de rijkste man ter wereld, die aan zijn gigantische kapitaal gekomen was, door letterlijk grootscheepse opiumsmokkel op China. Nee, alles wat je weten wilt, kun je opzoeken en lezen.
Over Hillary bestaat opvallend weinig betrouwbare literatuur en ze heeft altijd hard gevochten tegen de wettige openbaarheid van alles in verband met haar pubkieke taken.
Over haar jeugd kennen we alleen de briefwisseling (30 brieven) van 1966-'69 met een correspondentievriend. Voer voor psychologen. Ze was woedend toen bleek dat die man haar brieven bewaard had. Hij, een ingetogen levende docent Engelse taal en letterkunde, stemt op Obama.
Hillary Clinton geeft als argument dat we niet weten wat Barack Obama bedoelt, maar Barack heeft een website, waarop iedereen precies kan lezen, wat hij van talloze onderwerpen vindt, alle onderwerpen die ertoe doen, waar de knelpunten liggen en wat voor oplossingen hij daarbij heeft. Op zijn spreekbeurten trekt hij tien keer zoveel enthousiaste volgelingen, als Clinton en die volgelingen hebben zijn issues allang doorgenomen. Daarom komen ze naar hem, om hem te vieren, om van hun enthousiasme blijk te geven. Ze komen niet om anderhalf uur naar een ingewikkelde preek of college over tien beleidspunten aangaande één uitgewerkt onderwerp met drie te onderscheiden deelgebieden te luisteren. Niks daar van. Het moet minstens gezellig zijn, liefst een groot feest.
Zo doen alle kandidaten dat in verkiezingen. De inhoud staat gedetailleerd op schrift en is makkelijk te bekomen, 140 pagina’s goedverzorgde tekst ligt op elke bijeenkomst klaar voor de belangstellende, uiteraard gratis mee te nemen. Even langsgaan en meenemen.
Met een beetje geluk wil iemand van de staf nog wel signeren ook en als Obama zelf signeert, heb je zomaar een kostbaarheid die je tot je dood zult koesteren.
Hillary probeert haar spreekbeurten zelf net zo te doen, maar zonder tekstboek over de inhoud. Het is enthousiasmeren en heel weinig preken over de inhoud. Toen Bill Clinton dat onlangs wél probeerde liep de zaal leeg. Ook op haar website is veel minder inhoud te vinden en die website leeft niet. We gaan er voor het gemak maar vanuit, dat ze kortweg een Democratische agenda heeft, weinig anders dan Obama, waarvan ze sommige punten, die haar goed liggen, prima heeft uitgewerkt. Nou ja, ze wil wel de doodstraf flink uitbreiden.
Journalisten moeten haar inhoud bij elkaar grabbelen en interpreteren uit losse uitspraken, uit een enkel debat en uit haar optreden in de Senaat. Van haar presidetiële ervaring als First Lady weten we dat haar invloed na het debacle van haar gezondsheidszorgplan beperkt werd tot het voordragen van mensen voor belangrijke posten en dat was ook de ene ramp na de andere. Kandidaten die achter mekaar niet door de screening van de Senaat kwamen, in de gevagneis belandden, zelfmoor pleegden of zelf maar vlug opstapten als de FBI te nieuwsgierig werd. Over de schndalen ois veel bekend, maar over de persoon? Wie zich niet inspant, komt over Hillary Diane Rodham Clinton niets te weten. Wat ze er zelf over te melden heeft blijkt meestal een sterk vertekend beeld te geven of ze zuigt het gewoon uit haar duim, wat dan ook steeds weer uitkomt. Hillary heeft grote problemen met de werkelijkheid, niet de laatste tijd, maar altijd al. Haar broers "de Rodhambrothers" willen ook niet deugen en dan gaat het om geld. Bij Hillary gaat het om macht.
Dan heb je dat stemgedrag over de oorlog. Ze stemde ervoor en dat verzwijgt ze, maar ze vermeldt dat ze er kritisch tegenover stond. Dan stem je toch niet vóór, als je het er niet mee eens bent? Door wel te zeggen dat ze het meteen al niet eens was met de oorlog en te verzwijgen dat ze ervóór gestemd heeft, liegt ze ook en bovendien heeft ze niets van kritiek laten merken, toen het aan de orde was. Ze stemde ervóór, zonder toe te geven dat ze ertegen was en dat is ook een leugen. Het beste is, om dat te geloven, wat officieel is vastgelegd en dat is, dat ze kritiekloos vóór de oorlog heeft gestemd en niet eens precies wist waarover het ging, omdat ze de stukken niet gelezen had.
Dat is natuurlijk erger dan je man helpen NAFTA erdoor te drukken, omdat hij dat erg belangrijk vond en dan later zeggen dat je ertegen was. Het gaat om oorlog, nietwaar?
Het is wel hetzelfde patroon.
Daarmee laat ze zich verschrikkelijk in de kaart kijken. Hoewel Hillary het niet eens is met iets, zal dat haar niet verhinderen ervóór te stemmen. Dus als president zal ze ook dingen doen, die haaks staan op wat ze eigenlijk vind, dat ze zou moeten doen. Ze zegt, dat ze voor het beëindigen van de oorlog is, maar waarschijnlijk gaat ze er dus mee door, gezien haar stemgedrag in de Senaat.
Dan zal ze trots verkondigen, dat zij tenminste een beslissing heeft genomen, waarvoor een ander niet in de positie was om te beslissen. Het gaat dan niet om de inhoud, maar om de vorm, om de macht. Het gaat om het beslissen en niet om wát je beslist. We weten nu, wat voor een president ze zou zijn, een heel slechte president, een onbetrouwbare president, niet beter dan George W. Bush.
Ze heeft de bállen niet zoals Nancy Pelosi, Pointers favoriet voor het Vice-Presidentschap.
Clinton zegt: “Als je wilt vergelijken, vergelijk dan beslissingen, dus toen Obama in de Senaat kwam, hebben hij en ik precies hetzelfde gestemd op één uitzondering na. Wij stemden allebei tegen vroege deadlines. Ik bekritiseerde de oorlog feitelijk al voordat hij dat deed. Ik denk dat deze hele campagne van hem al te voorzien was in zijn toespraak in 2002 en ik gaf hem krediet voor die speech, maar dat was geen beslissing. En ik denk dat het eerlijk is, om te zeggen, zoals hij zei in 2004, dat hij er niet zeker van was, hoe hij feitelijk gestemd zou hebben, als hij in de gelegenheid was geweest om te stemmen. Ik denk, dat we eerlijk moeten zijn in het vergelijken van appelen met appelen bij verschillende feiten en beslissingen.”
Waar heeft ze het over, hè? Obama heeft zoiets nooit gezegd, dat hij waarschijnlijk ook wel vóór de oorlog zou hebben gestemd, als hij in de positie was geweest om erover te stemmen. Dat liegt ze.
In tegenstelling tot Clinton, heeft Obama zich luid en duidelijk uitgesproken over en tegen de oorlog in Irak en, in tegenstelling tot Clinton, had hij wél de stukken gelezen en kende hij het dossier dat hij bekritiseerde en hij had daar alle gelegenheid voor, want hij was toen in de race voor zijn herverkiezing in de Senaat van zijn staat en later in de race als Senator voor zijn staat. Hij moest voor zijn standpunt heel ver zijn nek uitsteken, want een standpunt tegen de oorlog was toen nog minder populair dan nu een standpunt ervóór.
Clinton verdedigde haar steun vóór de oorlog ook al eens met het onnozele smoesje, dat ze eigenlijk dacht dat het een voorstel was, om de diplomatieke druk tegen Irak op te voeren. Nee mevrouw, met onbeperkte inzet van de strijdkrachten is het oorlog. Snap dat nu eens!
Ze was op dat moment de enige Amerikaan die er niets van begreep, maar ze is toch zo intelligent?
De grootste leugenaars hebben het overdreven vaak en dringend over eerlijkheid. Eerlijk liegen is zo liegen, dat je het zelf gelooft en dit is niet het enige voorbeeld daarvan bij Hillary Diane Rodham Clinton.
Nee, slaapgebrek kan niet het enige zijn om haar te excuseren, zoals McCain zijn fouten excuseert.
Nog een keer Clinton:
Dat liegt ze, maar ze gelooft wel en, zoals alle gelovigen, tegen beter weten in en zonder een spoor van bewijs.
Geen mens houdt drie uur slaap per etmaal ruim 15 maanden vol en zolang duurt haar campagne al. Het is fysiek onmogelijk. Hoe zit dat met de telefoon om drie uur ’s nachts? Heeft ze nog wat met Bill “I-did-not-have-a-sexual-relation-with-that-woman” Clinton?
Dezelfde dag (5 april) stond Clinton voor een gehoor van 2.000 mensen, best veel voor haar doen, maar natuurlijk niet zo’n menigte van 20.000+ als we van haar altijd uitgeslapen rivaal gewend zijn.
Clinton heeft het over winnen op grond van de kiezersverhouding, sinds korte tijd gebruikelijk, want onder de vrije supergedelegeerden gaat ze verliezen. Dat is haar nu wel duidelijk, maar Pointer legt het toch even uit.
Obama kreeg er na 6 maart 15 supergedelegeerden bij en zij 9. Dat is tekenend voor de voorkeursverhouding onder de 300 nog vrije supergedelegeerden. Dan zou Obama er dus wat meer dan 200 stemmen bij krijgen en Clinton slechts iets minder dan 100. Vandaar dat fervent Clinton supporter en voormalig VP-kandidaat (’84), Geraldine Ferraro, die de spelregelcommissie heeft voorgezten, iets nieuws bedacht heeft en het aantal supergedelegeerden ineens drastisch wil beperken, nu Clinton in die groep nog met een voorsprong van 25 aan de leiding gaat. Dan kan Obama er geen stemmen meer bij krijgen van die kant zodat de kleine voorsprong van Hillary niet kan verdampen als alle 800 supers hun voorkeur kenbaar moeten maken. Ook heeft Hillary gezegd: “There are no pledged delegates, only delegates.” Dat is ook niet waar. Pledged delegates zijn gedelegeerden, die aan de nhand van de stemmenverhouding zijn toegewezen, zoveel voor de één en zoveel voor de ander. Wat Clinton nu wil, is, dat die gedelegeerden straks allemaal vrij zijn om naar hun eigen voorkeur te stemmen, zodat volkomen voorbijgegaan wordt aan de stemverhouding onder de kiezers. Die hebben dan dus allemaal voor niets gestemnd. De meesten gedelegeerden zijn gestaalde partijtijgers die wellicht – speculatie – geen voorkeur hebben voor de betrekkelijke nieuweling Obama. Je kunt het altijd proberen nietwaar? Dat was dus de strategie voor deze week en volgende week is het weer wat anders, andere regels, als Hillary maar wint.
Maar zo zijn de regels niet. Die gedelegeerden moeten dat gemanipuleer onderhand wel spuugzat zijn en zo verliest Hillary Clinton het vertrouwen binnen haar partij. Bij Pointer is het al helemaal op, maar helaas, als buitenlandse hond mag je niet meestemmen. Zo zijn de regels.
Ach ja, we hebben het dus over de gewone kiezers.
Maar Michigan en Florida tellen deze keer niet mee in het nominatieproces van de Democraten en dat is hun eigen schuld, omdat ze zich niet aan de regels gehouden hebben. Als ze het zelf zouden betalen, mochten ze het over doen, maar daar hadden ze geen geld voor en dus hebben ze daarvan afgezien. Een aangepaste voorverkiezing per post, zag Obama niet zitten. Iedereen vind dat normaal, dat je niet mag meedoen als je de regels overtreedt en dat was van tevoren bekend. Het is streng, maar rechtvaardig en als de stemmingen voor de nominatie achter de rug zijn, mogen ze er gewoon bij zijn en meedoen.
Dan staat Hillary in Hillsboro, Oregon, die oude koe weer uit de sloot te halen. Het is trekken aan een dood paard, want in Michigan stond ze als enige op de lijst en dan krijg je wel stemmen, maar dat accepteert natuurlijk niemand. In Florida zijn volgens Clinton 2,3 miljoen democraten opgekomen om (ongeldig) te stemmen. Dat is, weer volgens Clinton, de grootste opkomst van alle staten, maar ook dat is niet waar, dus Clinton houdt haar huiswerk weer niet bij. Hoe dan ook, je kunt niet tijdens de wedstrijd de regels veranderen, maar zij zegt:“De stemmen van de kiezers in Florida en Michigan zijn geteld. Het is bepaald door de verkiezingsresultaten. Het is goedgekeurd door de verkiezingsofficials van iedere staat. Het is officieel aangemeld bij de secretaris van elke staat en de vraag is nu of deze 2,3 miljoen Democraten verhoord zullen worden en hun gedelegeerden zitting zullen hebben op de conventie van de Democratische Partij.”
Het kunstje wat ze uithaalt, is, dat ze Michigan helemaal heeft opgegeven, omdat Obama daar niet eens op de lijst stond, maar dan telt ze het aantal kiezers van Michigan op bij het aantal in Florida, om zo meer indruk te maken en stiekem die stemmen van Michigan mee te smokkelen. Er is uiteraard geen schijn van kans, haast te kinderachtig voor woorden, te denken dat daar iemand van de kiescommissie intrapt, maar zo houdt ze zichzelf op de rails en dan gokt ze erop dat iedereen in het land woedend wordt, als haar de grote onrechtvaardigheid wordt aangedaan dat ze niet genomineerd wordt. Alsof het haar geboorterecht is, nietwaar? Als zij de Democratische kandidaat niet wordt, dan zorgt ze wel, dat haar rivaal in de algemene verkiezingen ook geen enkele kans maakt.
Dat loopt wel los, denkt Pointer. Ze ontmaskert zichzelf.
Ze roept gepassioneerd conservatief – het doel heiligt de middelen – dat ze zal vechten voor het meetellen van deze kiezers. “Nu zeggen sommigen dat deze kiezers zullen worden genegeerd en de stemmen zullen worden afgeschreven. Nou, ik heb een andere kijk. Ik ben een vechter en ik geloof, dat dit land het waard is om voor te vechten. En ik geloof ook, dat je geen moeilijke veranderingen kunt doorvoeren door het alleen maar te wensen of erop te hopen.”
Dat is weer die met McCain gecoordineerde een aanval op Obama. Dat is allemaal al heel suspect, wat ze zegt, maar ze gooit er nog een flink stuk onwaarachtigheid bovenop: “We hebben nog 10 voorverkiezingen te gaan en zij die deze race nu willen beëindigen, een race die zo close is dat het historisch is, meer close dan we in decennia na decennia hebben gezien, het is nek aan nek… Wel, één ding hoop ik, dat jullie van me aannemen, ik stop niet!”
De werkelijkheid is, dat het helemaal niet nek aan nek is. Barack Obama staat 160 toegewezen gedelegeerden op haar voor en zijn voorsprong groeit nog uit, omdat hij zeker wint in de meeste verkiezingen die nog komen. Om op geringere achterstand te komen of tenslotte ongeveer gelijk, moet Clinton alle volgende verkiezingen met meer dan 25% verschil winnen en dat is haar alleen nog maar in haar voormalige thuisstaat Arkansas gelukt en in de 37 staten dus niet. Voor Barack Obama is het niet ongewoon, om tien staten op rij te winnen. Dat heeft hij eerder gedaan. In de eerstvolgende staat, Pennsylvania – een echte Clintonstaat – blijft hij op haar inlopen, beginnend met een verschil van 21% dat nu is teruggebracht tot 5% en hij heeft nog tijd tot 22 april om gelijk of voor te komen. Alleen onder vrouwen en ouderen ligt Clinton nog voor. Even wat accenten verleggen dus of - nog veel mooier - Barack's machtigste geheime wapen, zijn fantastische vrouw Michelle LaVaughn Robinson Obama, die ook geweldig overtuigend en meeslepend spreken kan. Dat is ook al zo'n hoog gekwalificeerde dame, Brains & Soul & Beauty.
Hier is ze in zes deeltjes video met één speech in Dalaware.
Daarmee vergeleken is Hillary een zielig trutje.
Dit is de nieuwe First Lady van de USA
Volgens Pointer kun je aan de drie verschillende campagnes zien, wat voor presidenten het kunnen zijn. McCain gaat voor voortzetting van de oorlog en daar lopen niet veel grote geldschieters meer warm voor, dus hij was in de loop van vorig jaar financieel op sterven na dood, beet flink door met grote risico’s, maar kreeg de boel toch weer aan de praat, hoewel hij magertjes blijft presteren, in geld en in trekkracht. Meer Republikeinen dan ooit stemmen op Democraten. De campagne van McCain draait op vrijwilligers, die het als een bijbaan zien, blijven gewoon ook hun eigen werk doen. Het is dus half werk, maar bij McCain is geen droog brood te verdienen.
Hillary Clinton kon niet verliezen, was de gedachte. Met supertuesday op 5 februari, als er in 24 staten tegelijk voorverkiezingen zijn, zou de zaak beslist zijn. Ai, Obama stond 6 februari toch voor en hij won vervolgens in 10 staten op rij. Haar campagne kent twee stadia, zelfoverschatting en paniek. Die stadia wisselen elkaar af, vanaf het moment dat Obama ging winnen, Edwards hem volgde en Clinton zichzelf op de derde plaats terugvond. Haar staf werd verscheurd door onderlinge ruzies en haar meest trouwe en intiemste vriendinnen, zoals Patti Solis Doyle, moest ze wegsturen, om een hoogst onbetrouwbare campagnechef te houden, die de ene wanprestatie na de andere leverde en tenslotte wegens dubbele loyaliteit onder sterke druk van haar laatste steunpilaren het veld moest ruimen, na dit jaar reeds 7 miljoen dollar aan de campagne verdiend te hebben. Hoe onguurder, hoe duurder.
Barack Obama heeft op een volkomen nieuwe manier een enorme organisatie opgebouwd uit gewone mensen. Die organisatie loopt als een trein, iedereen is razend enthousiast, bij verlies niet stuk te krijgen en hij zamelt ook geld in bij zulke gewone mensen, kleine bedragen van anderhalf miljoen donors, zo’n 40 miljoen dollar in maart, twee keer zoveel als Clinton, vier keer zoveel als McCain en als straks de algemene verkiezingen zijn, heeft zijn enorme basisorganisatie niet stilgezeten, maar constant en in iedere staat intensief actie gevoerd, om iedereen in ieder geval op de hoogte te brengen van zijn standpunten. Het is volkomen nieuw en het slaat alle records, ook in de opkomst en het overhalen van Republikeinse en onafhankelijke kiezers. Dat werkt.
Dat is alvast een staaltje van geniaal leiderschap in de praktijk, de echte wereld.
Het gaat immer om de daden? If you continue to live in the past, how can you go into the future?
”Sommige van jullie zullen zich herinneren, hoe president Bush in 2000 zich afficheerde als een gepassioneerde conservatief. Het klonk goed. Wie kon daar iets tegenin brengen?” zegt Hillary Clinton. “Ik wist nooit wat het te betekenen had. Hij verhelderde absoluut niet wat hij bedoelde, maar hij gaf een heleboel speeches over hoe hij een gepassioneerde conservatief zou zijn. Juist omdat we geen specificaties hadden om hem neer te halen, omdat we niet vroegen: “wat bedoel je nu eigenlijk?” Hij bleek niet gepassioneerd te zijn en niet conservatief. Hij was onverschillig en radicaal.”
Toen Clinton gevraagd werd naar haar stemgedrag over Irak, verdedigde ze zichzelf door te glashard zeggen: Ik stond al kritisch tegenover de oorlog, nog voordat Obama dat was, maar ik was degene die tenminste een beslissing genomen had.
Nou zo kan ie wel weer even.
Pointer gaat straks verder met haar verhaal. Eerst wat commetaar:
Hoe zou dat nu overkomen, die bewering van Hillary, dat Barack Obama ongeveer net zo’n verdacht en onbekend persoon is als George W. Bush? En wat was er onbekend aan Bush? Wat is er onbekend aan Barack Obama? Barack schreef twee bestsellers over zijn leven en zijn visie. Over Bush waren ook al boeken geschreven. Hillary heeft ook over zichzelf laten schrijven, net als haar echtgenoot Bill. Wie de interesse kan opbrengen, kan alles weten over de kandidaten, in 2000 ook over Bush. Ook over John McCain. Er zijn geen lege plekken in die levens. Bush presteerde slecht op school en nog beroerder bij zijn studie aan Yale, waar hij lid werd van Skull and Bones, een uiterst morbide, geheime loge, met lugubere rituelen en de gewoonte om elkaar bij de ontgroening alle meest private geheimen te vertellen, zodat men voor de rest van het leven door de anderen gechanteerd kan worden, wat absolute trouw en geheime loyaliteiten moet garanderen op de weg naar het nationale leiderschap in grote bedrijven, bamken, de krijgsmacht of in het landsbestuur. Skull and Bones telt 800 leden, 15 novieten per jaar, evenveel als er jaarlijks sterven en het sterven. De bedoeling is om in elk machtscentrum leden van Skull en Bones, de zelfverklaarde superelite, te krijgen. Dat lukt aardig. De skull is echt, afkomstig door grafschennis uit het graf van het laatste opperhoofd der Apache-indianen die zich tegen de vreemde overheersing verzetten. De grafschennis werd gepleegd door Prescot de grootvader van George W. Bush. De loge werd opgezet in de 19de eeuw door de rijkste man ter wereld, die aan zijn gigantische kapitaal gekomen was, door letterlijk grootscheepse opiumsmokkel op China. Nee, alles wat je weten wilt, kun je opzoeken en lezen.
Over Hillary bestaat opvallend weinig betrouwbare literatuur en ze heeft altijd hard gevochten tegen de wettige openbaarheid van alles in verband met haar pubkieke taken.
Over haar jeugd kennen we alleen de briefwisseling (30 brieven) van 1966-'69 met een correspondentievriend. Voer voor psychologen. Ze was woedend toen bleek dat die man haar brieven bewaard had. Hij, een ingetogen levende docent Engelse taal en letterkunde, stemt op Obama.
Hillary Clinton geeft als argument dat we niet weten wat Barack Obama bedoelt, maar Barack heeft een website, waarop iedereen precies kan lezen, wat hij van talloze onderwerpen vindt, alle onderwerpen die ertoe doen, waar de knelpunten liggen en wat voor oplossingen hij daarbij heeft. Op zijn spreekbeurten trekt hij tien keer zoveel enthousiaste volgelingen, als Clinton en die volgelingen hebben zijn issues allang doorgenomen. Daarom komen ze naar hem, om hem te vieren, om van hun enthousiasme blijk te geven. Ze komen niet om anderhalf uur naar een ingewikkelde preek of college over tien beleidspunten aangaande één uitgewerkt onderwerp met drie te onderscheiden deelgebieden te luisteren. Niks daar van. Het moet minstens gezellig zijn, liefst een groot feest.
Zo doen alle kandidaten dat in verkiezingen. De inhoud staat gedetailleerd op schrift en is makkelijk te bekomen, 140 pagina’s goedverzorgde tekst ligt op elke bijeenkomst klaar voor de belangstellende, uiteraard gratis mee te nemen. Even langsgaan en meenemen.
Met een beetje geluk wil iemand van de staf nog wel signeren ook en als Obama zelf signeert, heb je zomaar een kostbaarheid die je tot je dood zult koesteren.
Hillary probeert haar spreekbeurten zelf net zo te doen, maar zonder tekstboek over de inhoud. Het is enthousiasmeren en heel weinig preken over de inhoud. Toen Bill Clinton dat onlangs wél probeerde liep de zaal leeg. Ook op haar website is veel minder inhoud te vinden en die website leeft niet. We gaan er voor het gemak maar vanuit, dat ze kortweg een Democratische agenda heeft, weinig anders dan Obama, waarvan ze sommige punten, die haar goed liggen, prima heeft uitgewerkt. Nou ja, ze wil wel de doodstraf flink uitbreiden.
Journalisten moeten haar inhoud bij elkaar grabbelen en interpreteren uit losse uitspraken, uit een enkel debat en uit haar optreden in de Senaat. Van haar presidetiële ervaring als First Lady weten we dat haar invloed na het debacle van haar gezondsheidszorgplan beperkt werd tot het voordragen van mensen voor belangrijke posten en dat was ook de ene ramp na de andere. Kandidaten die achter mekaar niet door de screening van de Senaat kwamen, in de gevagneis belandden, zelfmoor pleegden of zelf maar vlug opstapten als de FBI te nieuwsgierig werd. Over de schndalen ois veel bekend, maar over de persoon? Wie zich niet inspant, komt over Hillary Diane Rodham Clinton niets te weten. Wat ze er zelf over te melden heeft blijkt meestal een sterk vertekend beeld te geven of ze zuigt het gewoon uit haar duim, wat dan ook steeds weer uitkomt. Hillary heeft grote problemen met de werkelijkheid, niet de laatste tijd, maar altijd al. Haar broers "de Rodhambrothers" willen ook niet deugen en dan gaat het om geld. Bij Hillary gaat het om macht.
Dan heb je dat stemgedrag over de oorlog. Ze stemde ervoor en dat verzwijgt ze, maar ze vermeldt dat ze er kritisch tegenover stond. Dan stem je toch niet vóór, als je het er niet mee eens bent? Door wel te zeggen dat ze het meteen al niet eens was met de oorlog en te verzwijgen dat ze ervóór gestemd heeft, liegt ze ook en bovendien heeft ze niets van kritiek laten merken, toen het aan de orde was. Ze stemde ervóór, zonder toe te geven dat ze ertegen was en dat is ook een leugen. Het beste is, om dat te geloven, wat officieel is vastgelegd en dat is, dat ze kritiekloos vóór de oorlog heeft gestemd en niet eens precies wist waarover het ging, omdat ze de stukken niet gelezen had.
Dat is natuurlijk erger dan je man helpen NAFTA erdoor te drukken, omdat hij dat erg belangrijk vond en dan later zeggen dat je ertegen was. Het gaat om oorlog, nietwaar?
Het is wel hetzelfde patroon.
Daarmee laat ze zich verschrikkelijk in de kaart kijken. Hoewel Hillary het niet eens is met iets, zal dat haar niet verhinderen ervóór te stemmen. Dus als president zal ze ook dingen doen, die haaks staan op wat ze eigenlijk vind, dat ze zou moeten doen. Ze zegt, dat ze voor het beëindigen van de oorlog is, maar waarschijnlijk gaat ze er dus mee door, gezien haar stemgedrag in de Senaat.
Dan zal ze trots verkondigen, dat zij tenminste een beslissing heeft genomen, waarvoor een ander niet in de positie was om te beslissen. Het gaat dan niet om de inhoud, maar om de vorm, om de macht. Het gaat om het beslissen en niet om wát je beslist. We weten nu, wat voor een president ze zou zijn, een heel slechte president, een onbetrouwbare president, niet beter dan George W. Bush.
Ze heeft de bállen niet zoals Nancy Pelosi, Pointers favoriet voor het Vice-Presidentschap.
Clinton zegt: “Als je wilt vergelijken, vergelijk dan beslissingen, dus toen Obama in de Senaat kwam, hebben hij en ik precies hetzelfde gestemd op één uitzondering na. Wij stemden allebei tegen vroege deadlines. Ik bekritiseerde de oorlog feitelijk al voordat hij dat deed. Ik denk dat deze hele campagne van hem al te voorzien was in zijn toespraak in 2002 en ik gaf hem krediet voor die speech, maar dat was geen beslissing. En ik denk dat het eerlijk is, om te zeggen, zoals hij zei in 2004, dat hij er niet zeker van was, hoe hij feitelijk gestemd zou hebben, als hij in de gelegenheid was geweest om te stemmen. Ik denk, dat we eerlijk moeten zijn in het vergelijken van appelen met appelen bij verschillende feiten en beslissingen.”
Waar heeft ze het over, hè? Obama heeft zoiets nooit gezegd, dat hij waarschijnlijk ook wel vóór de oorlog zou hebben gestemd, als hij in de positie was geweest om erover te stemmen. Dat liegt ze.
In tegenstelling tot Clinton, heeft Obama zich luid en duidelijk uitgesproken over en tegen de oorlog in Irak en, in tegenstelling tot Clinton, had hij wél de stukken gelezen en kende hij het dossier dat hij bekritiseerde en hij had daar alle gelegenheid voor, want hij was toen in de race voor zijn herverkiezing in de Senaat van zijn staat en later in de race als Senator voor zijn staat. Hij moest voor zijn standpunt heel ver zijn nek uitsteken, want een standpunt tegen de oorlog was toen nog minder populair dan nu een standpunt ervóór.
Clinton verdedigde haar steun vóór de oorlog ook al eens met het onnozele smoesje, dat ze eigenlijk dacht dat het een voorstel was, om de diplomatieke druk tegen Irak op te voeren. Nee mevrouw, met onbeperkte inzet van de strijdkrachten is het oorlog. Snap dat nu eens!
Ze was op dat moment de enige Amerikaan die er niets van begreep, maar ze is toch zo intelligent?
De grootste leugenaars hebben het overdreven vaak en dringend over eerlijkheid. Eerlijk liegen is zo liegen, dat je het zelf gelooft en dit is niet het enige voorbeeld daarvan bij Hillary Diane Rodham Clinton.
Nee, slaapgebrek kan niet het enige zijn om haar te excuseren, zoals McCain zijn fouten excuseert.
Nog een keer Clinton:
"I wouldn’t be getting up at 5 a.m. and going to bed at 2 a.m. if I didn’t believe I would be the better candidate to beat John McCain," Clinton said to a cheering crowd.
Dat liegt ze, maar ze gelooft wel en, zoals alle gelovigen, tegen beter weten in en zonder een spoor van bewijs.
Geen mens houdt drie uur slaap per etmaal ruim 15 maanden vol en zolang duurt haar campagne al. Het is fysiek onmogelijk. Hoe zit dat met de telefoon om drie uur ’s nachts? Heeft ze nog wat met Bill “I-did-not-have-a-sexual-relation-with-that-woman” Clinton?
Dezelfde dag (5 april) stond Clinton voor een gehoor van 2.000 mensen, best veel voor haar doen, maar natuurlijk niet zo’n menigte van 20.000+ als we van haar altijd uitgeslapen rivaal gewend zijn.
Clinton heeft het over winnen op grond van de kiezersverhouding, sinds korte tijd gebruikelijk, want onder de vrije supergedelegeerden gaat ze verliezen. Dat is haar nu wel duidelijk, maar Pointer legt het toch even uit.
Obama kreeg er na 6 maart 15 supergedelegeerden bij en zij 9. Dat is tekenend voor de voorkeursverhouding onder de 300 nog vrije supergedelegeerden. Dan zou Obama er dus wat meer dan 200 stemmen bij krijgen en Clinton slechts iets minder dan 100. Vandaar dat fervent Clinton supporter en voormalig VP-kandidaat (’84), Geraldine Ferraro, die de spelregelcommissie heeft voorgezten, iets nieuws bedacht heeft en het aantal supergedelegeerden ineens drastisch wil beperken, nu Clinton in die groep nog met een voorsprong van 25 aan de leiding gaat. Dan kan Obama er geen stemmen meer bij krijgen van die kant zodat de kleine voorsprong van Hillary niet kan verdampen als alle 800 supers hun voorkeur kenbaar moeten maken. Ook heeft Hillary gezegd: “There are no pledged delegates, only delegates.” Dat is ook niet waar. Pledged delegates zijn gedelegeerden, die aan de nhand van de stemmenverhouding zijn toegewezen, zoveel voor de één en zoveel voor de ander. Wat Clinton nu wil, is, dat die gedelegeerden straks allemaal vrij zijn om naar hun eigen voorkeur te stemmen, zodat volkomen voorbijgegaan wordt aan de stemverhouding onder de kiezers. Die hebben dan dus allemaal voor niets gestemnd. De meesten gedelegeerden zijn gestaalde partijtijgers die wellicht – speculatie – geen voorkeur hebben voor de betrekkelijke nieuweling Obama. Je kunt het altijd proberen nietwaar? Dat was dus de strategie voor deze week en volgende week is het weer wat anders, andere regels, als Hillary maar wint.
Maar zo zijn de regels niet. Die gedelegeerden moeten dat gemanipuleer onderhand wel spuugzat zijn en zo verliest Hillary Clinton het vertrouwen binnen haar partij. Bij Pointer is het al helemaal op, maar helaas, als buitenlandse hond mag je niet meestemmen. Zo zijn de regels.
Ach ja, we hebben het dus over de gewone kiezers.
Maar Michigan en Florida tellen deze keer niet mee in het nominatieproces van de Democraten en dat is hun eigen schuld, omdat ze zich niet aan de regels gehouden hebben. Als ze het zelf zouden betalen, mochten ze het over doen, maar daar hadden ze geen geld voor en dus hebben ze daarvan afgezien. Een aangepaste voorverkiezing per post, zag Obama niet zitten. Iedereen vind dat normaal, dat je niet mag meedoen als je de regels overtreedt en dat was van tevoren bekend. Het is streng, maar rechtvaardig en als de stemmingen voor de nominatie achter de rug zijn, mogen ze er gewoon bij zijn en meedoen.
Dan staat Hillary in Hillsboro, Oregon, die oude koe weer uit de sloot te halen. Het is trekken aan een dood paard, want in Michigan stond ze als enige op de lijst en dan krijg je wel stemmen, maar dat accepteert natuurlijk niemand. In Florida zijn volgens Clinton 2,3 miljoen democraten opgekomen om (ongeldig) te stemmen. Dat is, weer volgens Clinton, de grootste opkomst van alle staten, maar ook dat is niet waar, dus Clinton houdt haar huiswerk weer niet bij. Hoe dan ook, je kunt niet tijdens de wedstrijd de regels veranderen, maar zij zegt:“De stemmen van de kiezers in Florida en Michigan zijn geteld. Het is bepaald door de verkiezingsresultaten. Het is goedgekeurd door de verkiezingsofficials van iedere staat. Het is officieel aangemeld bij de secretaris van elke staat en de vraag is nu of deze 2,3 miljoen Democraten verhoord zullen worden en hun gedelegeerden zitting zullen hebben op de conventie van de Democratische Partij.”
Het kunstje wat ze uithaalt, is, dat ze Michigan helemaal heeft opgegeven, omdat Obama daar niet eens op de lijst stond, maar dan telt ze het aantal kiezers van Michigan op bij het aantal in Florida, om zo meer indruk te maken en stiekem die stemmen van Michigan mee te smokkelen. Er is uiteraard geen schijn van kans, haast te kinderachtig voor woorden, te denken dat daar iemand van de kiescommissie intrapt, maar zo houdt ze zichzelf op de rails en dan gokt ze erop dat iedereen in het land woedend wordt, als haar de grote onrechtvaardigheid wordt aangedaan dat ze niet genomineerd wordt. Alsof het haar geboorterecht is, nietwaar? Als zij de Democratische kandidaat niet wordt, dan zorgt ze wel, dat haar rivaal in de algemene verkiezingen ook geen enkele kans maakt.
Dat loopt wel los, denkt Pointer. Ze ontmaskert zichzelf.
Ze roept gepassioneerd conservatief – het doel heiligt de middelen – dat ze zal vechten voor het meetellen van deze kiezers. “Nu zeggen sommigen dat deze kiezers zullen worden genegeerd en de stemmen zullen worden afgeschreven. Nou, ik heb een andere kijk. Ik ben een vechter en ik geloof, dat dit land het waard is om voor te vechten. En ik geloof ook, dat je geen moeilijke veranderingen kunt doorvoeren door het alleen maar te wensen of erop te hopen.”
Dat is weer die met McCain gecoordineerde een aanval op Obama. Dat is allemaal al heel suspect, wat ze zegt, maar ze gooit er nog een flink stuk onwaarachtigheid bovenop: “We hebben nog 10 voorverkiezingen te gaan en zij die deze race nu willen beëindigen, een race die zo close is dat het historisch is, meer close dan we in decennia na decennia hebben gezien, het is nek aan nek… Wel, één ding hoop ik, dat jullie van me aannemen, ik stop niet!”
De werkelijkheid is, dat het helemaal niet nek aan nek is. Barack Obama staat 160 toegewezen gedelegeerden op haar voor en zijn voorsprong groeit nog uit, omdat hij zeker wint in de meeste verkiezingen die nog komen. Om op geringere achterstand te komen of tenslotte ongeveer gelijk, moet Clinton alle volgende verkiezingen met meer dan 25% verschil winnen en dat is haar alleen nog maar in haar voormalige thuisstaat Arkansas gelukt en in de 37 staten dus niet. Voor Barack Obama is het niet ongewoon, om tien staten op rij te winnen. Dat heeft hij eerder gedaan. In de eerstvolgende staat, Pennsylvania – een echte Clintonstaat – blijft hij op haar inlopen, beginnend met een verschil van 21% dat nu is teruggebracht tot 5% en hij heeft nog tijd tot 22 april om gelijk of voor te komen. Alleen onder vrouwen en ouderen ligt Clinton nog voor. Even wat accenten verleggen dus of - nog veel mooier - Barack's machtigste geheime wapen, zijn fantastische vrouw Michelle LaVaughn Robinson Obama, die ook geweldig overtuigend en meeslepend spreken kan. Dat is ook al zo'n hoog gekwalificeerde dame, Brains & Soul & Beauty.
Hier is ze in zes deeltjes video met één speech in Dalaware.
Daarmee vergeleken is Hillary een zielig trutje.
Dit is de nieuwe First Lady van de USAVolgens Pointer kun je aan de drie verschillende campagnes zien, wat voor presidenten het kunnen zijn. McCain gaat voor voortzetting van de oorlog en daar lopen niet veel grote geldschieters meer warm voor, dus hij was in de loop van vorig jaar financieel op sterven na dood, beet flink door met grote risico’s, maar kreeg de boel toch weer aan de praat, hoewel hij magertjes blijft presteren, in geld en in trekkracht. Meer Republikeinen dan ooit stemmen op Democraten. De campagne van McCain draait op vrijwilligers, die het als een bijbaan zien, blijven gewoon ook hun eigen werk doen. Het is dus half werk, maar bij McCain is geen droog brood te verdienen.
Hillary Clinton kon niet verliezen, was de gedachte. Met supertuesday op 5 februari, als er in 24 staten tegelijk voorverkiezingen zijn, zou de zaak beslist zijn. Ai, Obama stond 6 februari toch voor en hij won vervolgens in 10 staten op rij. Haar campagne kent twee stadia, zelfoverschatting en paniek. Die stadia wisselen elkaar af, vanaf het moment dat Obama ging winnen, Edwards hem volgde en Clinton zichzelf op de derde plaats terugvond. Haar staf werd verscheurd door onderlinge ruzies en haar meest trouwe en intiemste vriendinnen, zoals Patti Solis Doyle, moest ze wegsturen, om een hoogst onbetrouwbare campagnechef te houden, die de ene wanprestatie na de andere leverde en tenslotte wegens dubbele loyaliteit onder sterke druk van haar laatste steunpilaren het veld moest ruimen, na dit jaar reeds 7 miljoen dollar aan de campagne verdiend te hebben. Hoe onguurder, hoe duurder.
Barack Obama heeft op een volkomen nieuwe manier een enorme organisatie opgebouwd uit gewone mensen. Die organisatie loopt als een trein, iedereen is razend enthousiast, bij verlies niet stuk te krijgen en hij zamelt ook geld in bij zulke gewone mensen, kleine bedragen van anderhalf miljoen donors, zo’n 40 miljoen dollar in maart, twee keer zoveel als Clinton, vier keer zoveel als McCain en als straks de algemene verkiezingen zijn, heeft zijn enorme basisorganisatie niet stilgezeten, maar constant en in iedere staat intensief actie gevoerd, om iedereen in ieder geval op de hoogte te brengen van zijn standpunten. Het is volkomen nieuw en het slaat alle records, ook in de opkomst en het overhalen van Republikeinse en onafhankelijke kiezers. Dat werkt.
Dat is alvast een staaltje van geniaal leiderschap in de praktijk, de echte wereld.
Het gaat immer om de daden? If you continue to live in the past, how can you go into the future?
