Er was veel te genieten op CNN, de verslaggeving van generaal David Petraeus en Ambassadeur in Irak Ryan Cocker voor Armed Forces Committee. Je weet al hoe de zaken ervoor staan, maar het is interessant wat voor verhaal beide heren erover hebben en hoe John McCain erop reageert. Je ziet het wel op de foto, ze zitten er niet echt lekker ontspannen bij. Het goede nieuws is: ze leven nog…
Ja er zijn vorderingen in Irak, vertelde Petraeus maar ze zijn fragiel en omkeerbaar. Een troepenreductie voor de herfst ziet ie dan ook helemaal niet zitten. Dan is alles voor niks geweest en om dan nu een tijdstabel te geven voor de mogelijke terugtrekking van de troepen, nee, dat kan ie dus niet. Kijk, de buit is nog lang niet binnen. In zijn woorden: we hebben geen belangrijke omslag kunnen maken en we hebben nog geen licht gezien aan het eind van de tunnel. Geen vrolijk verhaal dus.
En dan wordt het ook nog allemaal veel mooier voorgesteld dan het is. Door het vergroten van de troepensterkte met 40.000 man was volgens Petraeus het aantal opstandige aanvallen drastisch afgenomen. Hij zegt er niet bij dat de Awakening Movement bestaande uit soennitische voormalige opstandelingen daar debet aan is, omdat zij zich tegen de terreur van Al-Qaeda gekeerd hebben. Het aantal bomaanslagen is daardoor drastisch verminderd maar het Amerikaanse leger heeft daar niets aan gedaan. Dat kunnen ze ook niet, omdat ze de verschillende groepen niet van elkaar kunnen onderscheiden terwijl de Awakening Movement de lokale omstandigheden goed kent en iedereen weet te vinden. De beweging is ook tegen de Amerikaanse bezetters, maar van Al-Qaeda hadden ze de meeste last. Daar moesten ze eerst vanaf en dat is dus succes, maar niet door Amerikaans militair ingrijpen.
Verder heb je dus de wapenstilstand die eenzijdig door de sji’itische leider Muqtada al-Sadr is afgekondigd. Ook al-Sadr is tegen de Amerikanen en tegen elke buitenlandse inmenging. Meer en meer zien Irakezen in dat ze het van buitenlanders niet moeten hebben. Alleen de meest orthodoxe sji’iten en enkele lokale krijgsheren – feitelijk bandietenleiders – leunen op steun van Iran.
Verder is het onbegrijpelijk, waarom de VS 15 miljard dollar per maand wil spenderen om een land op te bouwen, dat enorme inkomsten heeft uit de olie. De banktegoeden van Irak alleen al in de VS en alleen al uit inkomsten van dit jaar, overstijgen de kosten van de oorlog, maar Irak geeft zelf geen dollar uit om de situatie in eigen land te verbeteren. Als de Amerikanen zoveel doen aan de veiligheid in Irak, waarom wil de regering van Irak daar dan geen stuiver aan bijdragen?
“Een jaar geleden,” zei senator Edward Kennedy, “zei de president dat we geen troepen moesten terugtrekken omdat de situatie te onveilig was en nu argumenteert de president dat we geen troepen moeten terugtrekken omdat de veiligheidssituatie verbeterd is.”
Wat de feitelijke resultaten uit veiligheidsoverwegingen zijn is duidelijk. Iran had vroeger geen invloed in Irak, maar nu wel. Al-Qaeda was vroeger afwezig in Irak, nu hebben ze steunpunten in het noorden, in het westen en in Bagdad en waar ze verjaagd zijn, hebben lokale groepen Irakezen dat zelf opgeknapt. Irak is nu minder een bedreiging voor de regio, maar dat is op kosten (15 miljard per maand) van de VS, terwijl in het eerste kwartaal de netto oliewinsten van Irak op 100 miljard worden geschat.
De kritiek kwam niet alleen van de Democraten als de beide presidentskandidaten Clinton, Obama, voorzitter Biden en good old Kennedy. De Republikeinen maakten ook gehakt van de rapportage en aanbevelingen van Petraeus en Crocker. Maar McCain was daarentegen uitermate positief: “We kijken niet langer in de afgrond van een verloren oorlog en we kunnen nu vooruitzien naar de onvervalste verwachting van succes” en dat terwijl Generaal Petraeus nog maar net uit zijn mond had gekregen dat hij “geen licht zag aan het eind van de tunnel” en dat de vorderingen als “fragiel en omkeerbaar” moesten worden ingeschat. De veldslag in Basra die premier Nouri al-Maliki met het regeringsleger was begonnen maar spoedig ook moest opgeven, had Petraeus onbesuisd en slecht gecoördineerd genoemd, uitgevoerd tegen zijn advies en slecht voorbereid. Op andere plaatsen was het wel wat beter gegaan zei de generaal, maar hij oest wel toegeven dat hij geen greep had op Sadr City van waaruit de greenzone bestookt wordt met mortiervuur en raketten. Nee er waren geen Amerikaanse militairen bij omgekomen. Allicht, want we weten dat die allemaal direct in de bunkers kriuipen bij een aanval. Dat is ook het probleem met die Amerikaanse troepen. Als ze uit hun schuilplaatsen komen zijn ze kwetsbaar en worden ze aangevallen, zodat ze de handen vol hebben met zichzelf te verdedigen. Als ze binnen blijven is er niets aan de hand, maar waar heb je dan troepen voor in dat land? Al heb je er geen 140.000 maar tien keer zoveel, dan haalt het nog niets uit als ze voortdurend in dekking moeten blijven.
Het punt is dat de bezetters geen draagvlak hebben bij de bevolking. Alleen de regering wil dat ze nog een tijdje blijven, maar die worden dan gezien als collaborateurs en daardoor verliezen ze ook steeds meer draagvlak wat ten gunste is van Muqtada al-Sadr die zich uit de regering heeft teruggetrokken en op afstand de oppositie leidt.
In de lokale verkiezingen die in oktober zijn gepland, zal blijken hoe massief de steun is voor de oppositie tegen het bestaande regeringsteam en voor wat de Amerikanen noemen verspreide groepjes bandieten.
Waarom kan het regeringsleger met 50.000 man tegen Basra uitgerukt en door Maliki persoonlijk geleid, dan niet winnen van die verspreide groepjes bandieten?
Even if General Petraeus were to consider additional reductions after his 45-day suspension, there would be little time left in Mr. Bush’s presidency to withdraw more than two or three combat brigades given the time required to move troops and heavy equipment. Even under the best of circumstances, and neither General Petraeus and Mr. Crocker would predict that, the next president will inherit an American force in Iraq exceeding 100,000 troops.
Even General Petraeus signaled that the war was far from a foreseeable end. “We haven’t seen any lights at the end of the tunnel,” he said when pressed by Senator Evan Bayh of Indiana about the basis for his positive assumptions. “The Champagne bottle has been pushed to the back of the refrigerator. And the progress, while real, is fragile and is reversible.”
Als de oorlog een tv-show was, zou ze worden gestopt, schrijft Bob Walker in de New York Times. Slechts 28% van de Amerikanen weet dat het aantal gesneuvelde militairen op 4000+ staat en 6% zegt dat ze het oorlogsnieuws op de voet volgen. Dat is natuurlijk beroerd voor de militairen en veteranen, maar hun landgenoten zijn de oorlog spuugzat. Al 80% van hen wil ervan af.
Het is Pointer dan ook een raadsel hoe een presidentskandidaat als John McCain en zo vrolijk optimistisch over kan doen alsof oorlog per definitie leuk is voor de mensen. Zo in de zin van: dan kun je tenminste nog eens iets goeds brengen in de wereld. Is de oude man seniel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten