Uiteindelijk heeft de Palestijnse Autoriteit het enige gedaan wat nog gedaan kon worden nadat Israël de verregaande concessies die de Palestijnen deden in het vredesoverleg van 2008-2009 naast zich neergelegd hadden. Ze vroeg het lidmaatschap van de VN aan als autonome staat. Sommigen zeggen: "roep toch gewoon de Palestijnse staat uit," en dan kan het lidmaatschap van de VN je niet ontgaan. Het probleem is dat de staat Palestina geen erkende grenzen zou hebben en dat is wel vaker voorgekomen met Kosovo en in 1948 waren de grenzen van Israël ook niet formeel bepaald. Feitelijk was dat het moment geweest om tegelijk met de Israëlische ook de Palestijnse staat uit te roepen, maar de Arabische staten kozen voor oorlog en kregen daarbij verschrikkelijk op hun donder. Logisch dat Israël vervolgens claimt dat het verdedigbare veilige grenzen nodig heeft voor haar voortbestaan. Zolang dat niet verzekerd is worden de Palestijnse gebieden op de Westbank formeel bezet gehouden. Vanuit de staatsrechtelijke verplichting het eigen volk te beschermen tegen vijandelijke aanvallen geven diezelfde aanvallen van Palestijnse zijde Israël feitelijk een mandaat om die bezetting te handhaven. Israël heeft goede argumenten: Zonder die bezetting zou het permanent raketten regenen op ieder dorp en op iedere stad. De realiteitszin van dit argument kan niet worden ontkend. Dat is ingegeven door Hezbollah en Hamas de terroristische organisaties die niet alleen heel Israël claimen als Palestijns gebied, maar ook eisen dat alle Joden, waar ook ter wereld worden uitgeroeid.
Aanvaarding van een Palestijnse staat die mogelijk heel Israël omsluit houdt in dat Israël als staat wordt opgeheven of ten minste discutabel is gesteld.
Voor dit standpunt is reeds lang een meerderheid in de Algemene Vergadering evenals voor het idee dat joden niet op deze wereld thuishoren.
Anderzijds werden de vredesbesprekingen door Israël gefrustreerd om landjepik te plegen met vestiging van nieuwe en uitbreiding van bestaande Joodse nederzettingen op Palestijns gebied. De eerder gekozen route van land inruilen voor vrede werd verlaten.
Daardoor kun je ook stellen dat Israël terroristische acties uitlokt.
Hoe dan ook de huidige politiek van Israël is feitelijk onhoudbaar, want als de Palestijnen Terroristische organisaties buiten de wet plaatsen en aanvaarden dat veilige grenzen onderhandelbaar zijn, dan zijn er geen redelijke bezwaren meer die toetreding van een erkende Palestijnse staat tot de VN kunnen tegenhouden.
Zover is het echter nog niet en het is daarom terecht dat westerse landen en de VS hun vetorecht gebruiken om ditmaal het verzoek tot toelating tegen te houden.
Maar indien de Palestijnse Autoriteit terugkeert naar de condities waartoe ze bereid waren in 2009, dan liggen de papieren voor een nieuw Palestina naast Israël ineens weer een heel stuk gunstiger en staat Israël werkelijk met de rug tegen de muur.
Maar zoals steeds wanneer Palestijnen zien dat hun positie enigszins versterkt is dan steekt de zelfoverschatting weer de kop op en zo hoor je nu meteen weer roepen om een derde intifada. Wel als er iets is waar de Israëlisch goed in zijn is het wel het neerslaan van degelijke vijandelijkheden en dat geeft meteen de mogelijkheid om hun geavanceerde wapens te demonstreren die daarna des te gretiger aftrek vinden in de wereld.
Ditmaal zou een nieuwe intifada wel eens zeer desastreus kunnen verlopen, aangezien het Turkije van Erdogan maar al te bereid is vijandelijkheden tegen Israël te openen, eerst door zware en geavanceerde wapens uit het NAVO arsenaal te leveren aan Hamas in de Gaza-strook en vervolgens samen met Syrië en Iran zich ook actief in de strijd te mengen, zodra Israël een vergeldingsactie begint.
De Arabische opstelling dat voortduring van het Palestijnse-Israëlisch conflict in hun voordeel is wordt door Turkije, Syrië en Iran niet gedeeld en voor het Syrische bewind zou een grote oorlog wel eens de enige mogelijkheid kunnen zijn om te overleven. Een tiran aan de macht vinden de Syriërs niet prettig, maar dat wordt anders als die tiran mooie dingen doet zoals joden vermoorden op grote schaal en vergelijkbare sentimenten leven ook bij de oppositie in Iran. Zonder steun van Iran en Turkije kan Syrië ook niets, maar die steun schijnt nu wel verzekerd te zijn.
Ook zullen radicale elementen van de Arabische Lente sterk aan invloed winnen en Israël zal opnieuw geheel geïsoleerd worden en een uiterste van militaire inspanningen moeten leveren om te overleven en ook voor Israël geldt dat ze het niet alleen afkunnen. Voeg daarbij dat vele burgers in staten die als bondgenoten van Israël te boek staan bereid zijn tot harde oppositie als het gaat om het recht van Palestijnen om alle Israëliërs de zee in te drijven en het feit dat Frankrijk en Italië niet tot die loyale bondgenoten behoren en wellicht kiezen voor het versterken van hun belangen in Noord-Afrika, dan is de chaos compleet.
Dat de Palestijnen bij dit alles iets te winnen hebben is een fictie. Het is een volk van verschoppelingen, bestemd om door omringende landen als goedkope arbeidskrachten en seksslaven (formeel als huishoudelijk personeel) uitgebuit te worden en als er geen joden meer in het Midden Oosten te vinden zijn verandert dat niet. Integendeel, dan is het niet meer de moeite waard hen, met Hamas en Hezbollah te steunen als en middel om Israël mee onder druk te houden.
En terwijl Europa dan druk is met de vraag of, wanneer en onder welke condities de geallieerde bezetting van Frankrijk en Italië kan worden opgeheven, staat Turkije weer in Egypte en rolt Iran over Irak en oostelijk Syrië heen.
Tegen die tijd zullen Rusland, de VS en India wel onderling uitgemaakt hebben wat er met Pakistan en Afghanistan gebeuren moet en als we dan een paar honderd miljoen doden verder zijn heeft iedereen de mond weer vol van duurzame vrede, want oorlog voeren, nee, dat is toch niet echt leuk.
Helaas, als het kruitvat in het Midden Oosten ontploft, dan moet het wel.
