Het afwaarderen van de Amerikaanse AAA-rating naar AA+ door het rating-bureau Standard & Poor heeft grote indruk gemaakt in de VS en de wereld. Afgezien van de werkelijke waarde van het oordeel der ratingbureaus, die het in de grootste crisis sinds de dertiger jaren van de vorige eeuw lieten afweten - hoe kon het dat ze de val van Lehmann Brothers niet zagen aankomen? - is het een terechte waarschuwing, dat de Amerikaanse politiek op de verkeerde weg is. Wanneer de Republikeinse presidentskandidaten, die het volgend jaar tegen Barack Obama moeten opnemen, eensgezind aangeven dat ze in geen geval de belastingen zullen verhogen voor de extreem rijken - het Republikeinse standaard "read my lips" - dan is duidelijk dat de onbuigzame realiteit van oorzaak en gevolg uit het oog verloren is en men afstevent op een nieuwe economische ramp door conservatief beleid, nog voordat de vorige overkomen is.
Michele Bachmann, momenteel koploper bij de Republikeinse kandidaten spreekt zich nog negatiever uit. De dame die op een louche christenschooltje promoveerde en gespecialiseerd is in belastingrecht, beweert dat het helemaal niet zo erg is als de VS failliet zouden gaan.
Dat kan een ratingbureau uiteraard niet pikken, want dat betekent dat degene die zijn geld aan de VS heeft uitgeleend door Amerikaanse staatsobligaties te kopen, daarvan niets of slechts een deel kan terugkrijgen en het is nu juist dat risico, dat door zo'n ratingbureau moet worden ingeschat.
Hoe groter het risico, hoe hoger de rente en een stijging van 1% op de staatsschuld doet de laatste verhoging van de kredietlimiet, waar de Democraten zo hard voor hebben moeten vechten, geheel verdampen. Het was bovendien de eerste verhoging van de kredietlimiet in de geschiedenis, waarbij, tegenover het snijden in de uitgaven, geen cent vermeerdering van de inkomsten zal staan. Dat is niet eerder vertoond. De volgende twee grafiekjes laten zien hoe raar dat eruitziet:
Dat het zo erg uit de hand kan lopen, heeft veel te maken met het Amerikaanse democratische systeem.
Het politieke landschap in de VS kent ruwweg drie ongeveer gelijke delen, een derde Republikeinen, een derde Democraten en een derde onafhankelijken. Bij de Republikeinen is ongeveer een derde heel principieel, voor zover je vastgeroeste misvattingen en hysterische vooroordelen principieel kunt noemen. Dit zijn de mensen die in de voorverkiezingen komen opdraven om te stemmen en iets meer dan de helft daarvan zijn extremisten die het contact met de realiteit volledig kwijt zijn.
Wel, reken even mee: 33% van de bevolking is Republikein, een derde daarvan stemt in de voorverkiezingen en dat is dus 11% van de bevolking, terwijl de extremisten in die groep het voor het zeggen hebben met hun meerderheid van 6% van de bevolking.
Die 6% van de bevolking bepalen wie er voor de Republikeinen de officiële kandidaat mag zijn en zodoende moet die kandidaat aan de meest extreme eisen voldoen, anders wordt de weg naar de landelijke presidentsverkiezing al bij voorbaat afgesloten.
De Democratic Party kent ongeveer eenzelfde mechanisme, maar aan die kant maken ze het niet al te gek, omdat ze in veel mindere mate voelen met een opdracht van God zelf in de politiek te staan. De principiële Democraten zijn meer principieel dan stupide en met goede redenen.
Je moet namelijk kijken naar wat er in het midden bij de onafhankelijken te halen is, anders kun je niet winnen. Die onafhankelijken houden niet zo van al te extreme standpunten en daarom laten Democratische Presidentskandidaten een minder extreem gezicht zien.
Maar dan heb je ook nog de invloed van de media. Door gigantische bedragen te besteden - hoofdzakelijk afkomstig van donors uit het grote bedrijfsleven die daar ook wat voor terug willen zien - aan propagandaboodschappen wordt de Democratische Presidentskandidaat gedemoniseerd. Die Zwarte-Aap-in-het-Witte-Huis is het Grote Kwaad, de Antichrist, een dictatoriale fascistische communist, erger dan Hitler en Stalin bij elkaar.
De meest extreme griezelverhalen doen dan de ronde. Bij de verkiezing van Obama werd voorspeld dat de nieuwe President in het eerste jaar al 200 miljoen Amerikanen zou hebben omgebracht, dat er al 200 vernietigingskampen al klaar waren (foto's), dat er treinen stonden te wachten met boeien om de gevangenen erin vast te klinken (foto's) om hen naar die destructiecentra te voeren (foto's) en dat de klus geklaard zou worden door een miljoen buitenlandse homoseksuele strijders (geen foto's) die verborgen in het hele land achter de hand werden gehouden om de klus te klaren. Tegen het midden van oktober 2009 zou het volgens de geheime planning allemaal achter de rug zijn en toen iedereen nog bleek te leven op die datum, werd dit verklaard met de simpele constatering, dat de uitvoering van het plan natuurlijk was afgelast, omdat het te vroeg was uitgelekt. De waakzaamheid van het volk had gezegevierd, maar in die tijd was de wapenverkoop aan particulieren wel tot recordhoogte gestegen.
Het is dus niet gauw te gek voor Amerikanen, maar wat daarbij vooral opvalt, is, dat de gemiddelde Amerikaan geen flauw idee heeft hoe de macht verdeeld is en hoe het systeem van een parlementaire democratie met gescheiden machten, wetgevend, uitvoerend en juridisch, werkt.
Vandaar dat de Republikeinse kandidaten Michele Bachmann en Rick Perry, de gouverneur van Texas die sinds vandaag ook meedoet, doodleuk stellen dat het altijd de bedoeling is geweest van de Founding Fathers om de Republiek te laten functioneren als een Christelijke theocratie met de letterlijke interpretatie van de Bijbel als hoogste wetgevend gezag.
Dat is onbestaanbaar vreemd, omdat de voorlieden uit die tijd, Washington, Jefferson, Adams en de anderen, voor een flink deel uit deïsten en unitaristen bestond, die dus eigenlijk zelf niet eens Christen genoemd kunnen worden in de enge betekenis die Perry en Bachmann daaraan geven.
De Amerikaanse Revolutie en onafhankelijkheid was derhalve vooral gebaseerd op ideeën van de Verlichting, naar het model van de Franse Revolutie en het rechtssysteem werd gegrondvest op Romeins-Humanistische traditie, de enige mogelijkheid om in vrede, orde en recht te bestaan voor een multiculturele samenleving, wat ook een scheiding van kerk en staat inhield.
Maar evenals hun troebele kijk op de werkelijkheid is ook hun kennis van de geschiedenis ver beneden de maat. En dat zijn dus de kampioenen van de Republican Party die het in 2012 tegen Barack Obama moeten opnemen met een niet geringe kans op succes.
De geschiedenis leert namelijk ook, dat in tijden van economische malaise de zittende President niet herkozen wordt. Dat weten ze bij het ratingbureau Standard & Poor ook en daarom schetsen de experts daar geen vrolijke toekomst in dat perspectief. Een verdere verlaging van de kredietwaardigheid der VS ligt dus in het verschiet.
Dat betekent een hogere rente op de staatsschuld die al tot iets meer dan 100% van het BNP is uitgegroeid en daar is de Amerikaanse economie niet tegen opgewassen, omdat de bomen ook aan gene zijde van de Atlantische Oceaan nu eenmaal niet tot in de hemel groeien.
Wie ziet het niet met de duidelijke voorbeelden in Europa voor ogen?
Zoals altijd volgt Pointer's Weekly de onwikkelingen op de voet.
