Reeds voordat de oorlog in Irak uitbrak hoorde Pointer van alle kanten dat de Amerikanen het deden om van de Irakese olie te profiteren. Daar geloofde Pointer niets van, want een kind kan zien dat zo’n oorlog nooit met die olie kan worden terugverdiend. Een kind ja, maar een Republikeins kind niet en die leert ook niets bij, want ook de volwassenen hadden een uiterst onrealistische kijk op de kosten. Republikeinen kunnen niet rekenen en Democraten die vóór de oorlog hebben gestemd, zijn met die onkunde ook besmet.
Er is geen oorlog die niets kost of waar zelfs aan verdiend kan worden. Door de kosten van de oorlog gaat de verzwakking van de economie ver buiten de invloed van de kredietcrisis. Je kunt geen drie biljoen dollar – dus $3.000.000.000.000 – uitgeven aan een mislukte oorlog overzee en dan thuis daarvan de pijn niet voelen. Er zijn mensen die dit een bespottelijk bedrag vinden om te noemen, maar die kunnen niet rekenen. De oude Bush had nog adviseurs die bezorgd waarschuwden voor de kosten van de eerste Golfoorlog, dus de jongere Bush had andere adviseurs nodig om zijn plannen door te drukken en er was een soort Pearl Harbor voor nodig om het volk en de oppositie mee te krijgen, maar toen de sentimenten rijp waren, ging het nog best vlot.
De voormalige adviseur Lawrence Lindsey schatte de kosten op 100 tot 200 miljard dollar, Minister van Defensie Donald H, Rumsfeld noemde dat flauwekul en de regeringsfunctionarissen raamden de kosten op 50 tot 60 miljard dollar. In april 2003 zei Andrew S. Natsios, het zorgzame hoofd van de United States Agency for International Development in het programma Nightline dat de reconstructie van Irak zo’n 1,7 miljard dollar zou kosten. Ted Koppel vond dit onvoorstelbaar maar Natsios bleef bij zijn standpunt. Vooral de staatssecretaris (Deputy Secretary) van Defensie Paul D. Wolfowitz sprak de hoop uit dat de partners van de VS zouden meedoen zoals in 1991 of dat – daar heb je dat knotsgekke idee – de Irakese olie de schade kon goedmaken.
Waar voert al dit wishful thinking dan heen?
Bij het bereiken van de vijfde verjaardag van de invasie is Irak niet alleen de op één jaar na langste oorlog na Vietnam, maar ook de op één na duurste oorlog, alleen overtroffen door Wereldoorlog II. Waarom begrijpt het publiek de onthutsende schaal van deze uitgaven niet?
Dat komt doordat de regering slechts spreekt over de belangrijkste kosten die merendeels worden bepaald door noodsituaties. Het financieren van de oorlog in Irak is dus nog steeds een noodsituatie die nu al vijf jaar duurt. Deze kosten bedragen nu zo’n 12 miljard per maand en 16 miljard als je Afghanistan erbij optelt. Wanneer j ede kosten meerekend die verscholen liggen in het defensiebudget, het geld dat besteed moet worden aan de toekomst van de veteranen en het geld dat nodig is om het militaire apparaat op te knappen, omdat het materieel voor een groot deel is uitgeput, dan kom je op een federale onkostenpost van algauw zo’n 1.5 biljoen dollar.
Maar de kosten voor onze economie en onze samenleving zijn veel groter. Indien een soldaat sneuvelt krijgen de nabestaanden een cheque van een half miljoen dollar (een combinatie van levensverzekering en premie) veel mindfer dan de uitkering als een jonge persoon komt te overlijden door een verkeersongeluk. De budgettaire kosten van $500.000 is duidelijk slechts een fractie van het maartschappelijk verlies voor een samenleving en het verlies voor de nabestaanden kan sowieso niet gecompenseerd worden. Bovendien is een vergoeding voor invaliditeit ook geen adequate compensatie voor gewonde soldaten en hun families. Bij één op de vijf ernstig gewonde soldaten moet iemand in de familie voorgoed een baan opgeven om voor hem/haar te zorgen. Daarnaast heb je dan nog de kosten voor de reeds sputterende economie in de VS. Al met al kom je met de rekening voor de oorlog in Irak wel aan de 3 biljard dollar en dat is dan een terughoudende aanname.
President Bush probeerde aan het Amerikaanse volk te verkopen dat je een oorlog met Irak kon voeren zonder economische offers. Even nadat de VS op ten oorlog getogen waren werden door Bush en het Congres de belastingen gekort, speciaal voor de rijken, hoewel de VS al een massief betalingstekort hadden opgebouwd. De oorlog moest dus gefinancierd worden door meer te lenen. Tegen het eind van de Bush regering zullen de kosten van de oorlogen in Irak en Afghanistan, plus de cumulatieve rente op de vermeerderde leningen waarmee de oorlogen zijn betaald, opgeteld ongeveer één biljoen dollar bijdragen aan de nationale schuld. De lasten van het betalen voor de conflicten zullen op lange termijn de mogelijkheden kortwieken, om andere urgente problemen op te lossen, ongeacht wie er wint in de verkiezingen van november. De enorme en groeiende schulden zullen het onontkoombaar moeilijker maken om een goed plannen uit te voeren
voor de gezondheidszorg
voor verbetering van het noodlijdende onderwijs
voor nieuwe en schone energie
voor de groei van werkgelegenheid
voor grootschalig onderhoud aan de instortende bruggen en
voor afbrokkelende wegen
Nu al heeft de escalatie van de oorlogskosten de besteding uitgemergeld voor alle andere federale programma’s, inclusief de National Institutes of Health, de Food and Drug Administration, de Environmental Protection Agency en federale hulp aan staten en steden, die hun uitgaven allemaal drastisch hebben moeten bekorten sinds de invasie van Irak.
Dan heb je dus het vooruitzicht op een economische recessie, wat op zichzelf al beroerd is, maar door torenhoge kosten van de oorlog is er geen geld voor een effectief stimuleringspakket.
De USA is een rijk en sterk land, maar zelfs rijke en sterke landen verspillen biljoenen dollars zodat ze in gevaar komen. De 150 miljard verlies die de banken verloren hebben door de kredietcrisis zijn darbij slechts een rimpeling in het stuwmeer van schulden. Bedenk wat een verschil het zou maken voor de problemen van de VS of de wereld om 3 biljoen dollar te kunnen uitsparen. Je zou zelfs een Marshal Plan kunnen hebben om de wanhopig arme landen te helpen en de harten te winnen van moslimnaties die nu in de greep van het anti-Amerikanisme zijn. In een wereld van miljoenen ongeletterde kinderen zou je alfabetisering voor iedereen kunnen bekostigen, zelfs voor minder dan de kosten van één maand oorlog in Irak. Wie zich zorgen maakt over de groeiende invloed van China in Afrika moet bedenken dat één maand oorlog meer kost, dan een verdubbeling van de jaarlijkse Amerikaanse bestedingen in Afrika.
Dichter bij huis zou er geld zijn voor ontelbare scholen om kinderen die opgesloten zitten in een sociale onderklasse een schop omhoog in ontwikkeling te geven. Of er zou geld zijn om de massieve problemen met de sociale zekerheid aan te pakken voor tenminste de eerste halve eeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten