Clinton liegt Liever

De Billarygang liegt en opverdrijft graag om hun idool voor het presidentschap voor te stellen als de ideale onderhandelaar, die alles wat goed is voor de mensen voor mekaar weet te krijgen en soms, daadwerkelijk, gebeurt er iets waar mensen iets aan hebben, maar doorgaans is Hillary Clinton dan te laat of niet in de buurt of ze heeft er part noch deel aan.
Zo claimt zij ervoor gezorgd te hebben, dat Macedonië de grenzen opende voor vluchtelingen uit Kossovo. Ze bezocht op 14 mei 1999 vluchtelingenkampen in Albanië, terwijl de NAVO bombardementen uitvoerde op Servië. De regering van Macedonië opende de grenzen voor vluchtelingen uit Kosovo reeds de dag ervoor op 13 mei 1999. De vraag is nu of Clinton betrokken was of dat dit het resultaat was van onderhandelingen door diplomaten. De volgorde geeft aan, dat het openen van de grenzen het resultaat was van diplomatieke inspanning voordat Hillary Clinton arriveerde.
Deze zaak lijkt onbelangrijk, maar het tekent de aard en beperking van Clinton's ervaring als First Lady. Was zij een traditionele First Lady of meer een soort co-president, meehelpend aan een vredesovereenkomst in Noord-Ierland en onderhandelend met vreemde mogendheden? De werkelijkheid is, dat ze betrokkenheid toonde door vluchtelingen en slachtoffers te bezoeken, maar niet op zinvolle wijze betrokken was bij diplomatieke onderhandelingen. Haar rol was meer symbolisch dan substantieel.

Recently, as only Hillary can do, she claimed that she was “deeply involved in the Irish peace process.” Bill has also picked up the theme, citing her “independent” role in resolving the century-old conflict as “experience” with which to justify a White House run.
How odd that Hillary forgot to mention her pivotal role in Ireland just four years ago, when she wrote her $8 million memoir, Living History. There, she told a very different story.
Her first mention of Ireland was in a discussion of Bill’s October 2004 trip:
“The trip highlighted Bill’s milestones in foreign affairs. In addition to his pivotal role in easing the tensions in the Middle East, he was now focusing on the decades Long Troubles in Northern Ireland.” (Emphasis added)
No memories of her own involvement in the Irish “troubles.”
Ireland next appeared in Hillary’s memoirs in 1995, when the Clintons visited Belfast and Dublin. According to Hillary, while Bill met with the “various factions” of Irish politics, Hillary met with women leaders of the peace movement. Rather than discuss the difficulties of the peace process, Hillary focused on a teapot used by the women: They poured tea from ordinary stainless steel teapots, and when I remarked how well they kept the tea warm, Joyce insisted that I take a pot to remember them by. I used that dented teapot every day in our small family kitchen in the White House...”

lees hier verder over Hillary's zeer beperkte betrokkenheid bij de Ierse kwestie
Als First Lady bezocht ze in totaal 79 landen, heel weinig vrij in haar bewegingen en mogelijkheden. Bij een ontmoeting met zwaar gemutileerde Rwandese vluchtelingen raakte ze zo van streek, dat ze moest overgeven en zich voor de rest van de dag terugtrok.
In haar tijd in het Witte Huis deed ze niets aan veiligheidsmaatregelen. Ze bezocht de meetings met de National Security Counsil niet en kreeg ook geen kopie van dagelijkse Itelligence briefings. Ze mengde zich niet in de crises in Somalië, Haïti en Rwanda. Tijdens één van Bill Clinton's zwaarste test m.b.t. terrorisme, danwel bij de overweging of hij Afghanistan en Soedan zou bombarderen in 1998, sprak ze nauwelijks met haar echtgenoot, behalve om hem te adviseren inzake het Lewinsky-schandaal. Toen ze opging voor de Democratische nominatie claimde ze vrijwel dagelijks twee eigenschappen: sterkte en ervaring, maar als junior senator had ze maar heel weinig aandelen in wetgeving op haar naam. Daarom stelde ze zichzelf voor een First Lady als geen ander geweest te zijn, een volledige partner in de Administratie van haar man, met een stoel op de eerste rij van de historie.
Zoals Pointer al eerder heeft opgemerkt, heeft ze de neiging haar eigen positie sterk te overschatten en op grond daarvan brokken te maken.
Haar rivalen spotten met het idee dat haar achtergrond haar speciale kwalificaties geeft voor het presidentschap. Senator Barack Obama vroeg haar naar haar ervaringen als First Lady, opmerkend dat de baan niet gelijk is aan die van een van een kabinetslid, laat staan aan die van een president.

And late last week, Mr. Obama suggested that more foreign policy experts from the Clinton administration were supporting his candidacy than hers; his campaign released a list naming about 45 of them, and said that others were not ready to go public. Mrs. Clinton quickly put out a list of 80 who were supporting her, and plans to release another 75 names on Wednesday.
Mrs. Clinton’s role in her most high-profile assignment as first lady, the failed health care initiative of the early 1990s, has been well documented. Yet little has been made public about her involvement in foreign policy and national security as first lady. Documents about her work remain classified at the National Archives. Mrs. Clinton has declined to divulge the private advice she gave her husband.

Een interviev met mrs Clinton, gesprekken met 35 officials van Bill Clinton's Administratie en een overzicht van boeken over haar jaren in het Witte Huis suggereren meer, dat ze als een klankbord functioneerde, dan als een beleidsmaker. Ze leerde meer door osmose, dan door het nemen van beslissingen en ze raakte zo gewend aan het omgaan met mensen die gebruik maken van militaire macht.
Haar tijd was een overgangsperiode in de buitenlandse politiek en de nationale veiligheid, met de koude oorlog voorbij en een groeiende dreiging van moslimterrorisme. Daardoor had ze nooit deel aan de oude school, die gericht was op de Sovjetunie en een mogelijke nucleaire oorlog en evenmin aan de meer recente inspanning van Nationaal veiligheidsdenken, gedefinieerd door niet-statelijke dreiging en de verspreiding van nucleaire technologie.

Associates from that time said that she was aware of Al Qaeda and Osama bin Laden and what her husband has in recent years characterized as his intense focus on them, but that she made no aggressive independent effort to shape policy or gather information about the threat of terrorism.
She did not wrestle directly with many of the other challenges the next president will face, including managing a large-scale deployment — or withdrawal — of troops abroad, an overhaul of the intelligence agencies or the effort to halt the spread of nuclear weapons technology. Most of her exposure to the military has come since she left the White House through her seat on the Senate Armed Services Committee.

Ja soms heeft ze het knap lastig, als ze ondervraagd wordt door journalisten.

Asked to name three major foreign policy decisions where she played a decisive role as first lady, Mrs. Clinton responded in generalities more than specifics, describing her strategic roles on trips to Bosnia, Kosovo, Northern Ireland, India, Africa and Latin America.
Asked to cite a significant foreign policy object lesson from the 1990s, Mrs. Clinton also replied with broad observations. “There are a lot of them,” she said. “The whole unfortunate experience we’ve had with the Bush administration, where they haven’t done what we’ve needed to do to reach out to the rest of the world, reinforces my experience in the 1990s that public diplomacy, showing respect and understanding of people’s different perspectives — it’s more likely to at least create the conditions where we can exercise our values and pursue our interests.”

Het is bijna zielig. Het is weer tijd voor de nauwelijks teruggehouden snik en traan die haar weer miljoenen stemmen zal opleveren. Dan heeft ze weer enige dagen de volledige media-aandacht.