Het Vertrouwensbeginsel van Donner

De ene seks is de ander niet. Hij twijfelt er niet over, onze Donner. Hij twijfelt sowieso heel weinig. Waarschijnlijk kan hij zich niet herinneren of hij wel ooit getwijfeld heeft en dat is mooi. Het geeft vastigheid in het leven. Hij weet dat als Nuriye Kesbir wordt uitgeleverd aan Turkije, ze voor haar dood vele malen door de Turken verkracht zal worden en na haar dood ook nog enkele keren, met of zonder hoofd, want Kesbir is een kopstuk van de Koerdische Arbeiderspartij, de PKK. Ze is ook een vrouw, jong nog, dapper ook, met een uitbundige levenslust, maar liever dood dan Turks.
Dat weet Donner allemaal en, hoe kan het ook anders, hij weet dat zeker. Hij is heel goed geïnformeerd. Maar ja, juridisch is de Turkse overheid uiteraard niets in de weg te leggen, want de gruwelijke misdaden, die zij met zekerheid aan Kesbir zullen voltrekken, zijn nog niet gepleegd en als ze zijn gepleegd, zijn de nog niet berecht en dat zal er ook nooit van komen, dus dan zijn ze wel gepleegd, die misdaden, maar er zijn tóch juridisch gesproken geen schuldigen en dat weet je met absolute zekerheid al van tevoren, want schuldig is iemand pas, die berecht en veroordeeld is. Trouwens, waar lullen we over, het is toch maar een Koerdische terrorist?
Tja, Donner weet ook wel, dat Turken het dorp, waar Kesbir met haar familie woonde, hebben overvallen, dat ze de huizen hebben verwoest, hoewel de dorpelingen uit onmacht geen verzet pleegden, dat er toen ook vrouwen zijn verkracht, gedood en opnieuw verkracht, ook vrouwen zonder hoofd.
Je hebt recht op een hoofddoek, vind Donner, maar het recht op een hoofd is allerminst zeker, althans voor de slachtoffers. Bij Donner moet je geen onzekerheid verwachten. Een Koerdische vrouw heeft geen recht op haar hoofd. Voor Donner staat vast, dat het er zomaar af zal rollen.
Er zijn beelden van.
De overlevenden uit dat dorp, waaronder Kesbir, zijn gedeporteerd, opgejaagd en uiteindelijk gevlucht naar Duitsland. De mannen gingen naar Noord-Irak en sloten zich daar aan bij de PKK. Ze vechten terug tegen de overmacht. Ze vechten voor hun leven en hun vrijheid. Donner heeft met andere politieke hotshots afgesproken, dat Koerden terroristen zijn, althans, als ze nog leven. Dat hebben ze afgesproken, omdat de Turken dat graag willen en Donner en anderen willen die Turken dolgraag bij Europa hebben. Bij nader inzien was het verkeerd om ze voor de poorten van Wenen weg te slaan, maar goed, ze komen dus terug, met al hun culturele eigenaardigheden wat Europa heel kleurrijk zal maken.
Turken zelf zijn niet zo dol op mensen die een beetje anders zijn.
Turken noemen het Koerdische volk “bergturken”, niet met een hoofdletter, want het is lager volk en ze mogen alleen algemeen beschaafd Turks spreken.
Het enige wat Koerden willen, is in vrede leven, op hun eigen manier in hun eigen gebied, maar daar staat de doodstraf op en als de overheid dat met grof geweld verhindert en je bent het daar niet mee eens, dan ben je een terrorist. Dan mogen ze je martelen, verkrachten, onthoofden en daarna opnieuw verkrachten.
Het verkrachten van stervende en dode mensen is een oeroude Turkse folklore. Het is seks en toch ook een geweldsmisdrijf en het zit de Turken diep in het bloed, het bloed waar ze zo trots op zijn. Het wordt gedaan om de mateloze superioriteit van de dader ten opzichte van het minderwaardige slachtoffer te demonstreren.
Als je uit Turkse ouders in Nederland geboren wordt, ben je ook een Turk met datzelfde superieure, trotse bloed en dan word je opgeroepen, om aan die verheven folklore mee te doen. Militaire dienstplicht heet dat. Je krijgt een training en dan ga je de bergen in, op jacht, zoals onze geliefde kroonprins het bos intrekt om achter mekaar een heel stel wilde zwijnen te vermoorden.
Of die zwijnen dan ook door onze geliefde kroonprins worden verkracht, weet Pointer niet zeker. In ieder geval niet terwijl ze nog leven. Turken verkrachten voor, tijdens en na het doden.
Dat is normaal voor Turken, maar we zijn niet allemaal gelijk, hè?
Het is Turks en dus is het eervol.
Ze gaan mekaar daar geen mietje noemen, vraag maar aan Donner, want die weet het ook en wat Donner weet, dat weet hij zeker. Als onze Nederlandse Turken in Turkije hun “dienstplicht” vervuld hebben, komen ze innig bevredigd weer terug, om hier voor keurige Nederlanders door te gaan.
Maar seks met dieren – uiteraard gepleegd door lieden die een beetje gek en nergens vies van zijn – moet verboden worden, want dat is niet netjes, ook niet als zo’n dier het hartstikke lekker vindt, wat voor een stoere reu heel normaal is, hoor. Het mag niet meer met dieren, maar wat moeten de dieren dan? Als een dier het met een ander dier doet krijgen ze natuurlijk dubbel straf.
Raar hè?
Pointer wordt hier heel droevig van.
Dergelijke zaken ontlokken Pointer de ene godslastering na de andere, heel zachtjes, want dat mag wegens een wetje van een andere en reeds lang dode Donner ook niet. Die Donner zaliger is niet verkracht na zijn dood, bedenkt Pointer, dus laten we dan maar zijn wet verkrachten.
Je moet iets terug doen.