Geen geleuter over échte ervaring ! De feiten.

Bij het begin van de nominatierace voor de Democratische Partij was Hillary Rodham Clinton de absolute favoriet. Dat gaf ze zelf ook aan: Ik ben de nieuwe presidentskandidaat voor de Democraten. Dat is ongewoon. Gebrukelijker is dat men op bijeenkomsten de kandidaat aanprijst als de "Next President of the USA!" maar dat zeg je niet van jezelf. Barack Obama werd ook kandidaat voor de nominatie, maar iedereen dacht dat het alechts een opstapje was voor een serieuze poging, later in zijn carrière. Dan is het goed al eens de aandacht getrokken te hebben als potentiële kandidaat en Hillary verwelkomde hem heel hartelijk als rivaal, ervan overtuigd dat ze hem makkelijk aankon en zijn bod niet serieus genomen kon worden.
Maar Obama bleek mensen meteen al zodanig aan te spreken, dat spoedig duidelijk was dat hij wel degelijk reële kansen had als hij de ruimte zou krijgen. Hillary faalde, probeerde niet eens hem af te stoppen, zolang hij nog niet met haar op gelijke hoogte was in de polls. Die polls faalden ook, want Obama’s opmars in de eerste vier primaries was een totale verrassing voor alle deskundigen. Barack Obama bleek een ongekend fenomeen te zijn en de Billarygang had zich daar totaal op verkeken, omdat men alleen aandacht had voor de eigen campagne, in adoratie van het eigen idool, alsof dat door niemand te benaderen was. Na supertuesday (5 februari) zou Hillary niet meer in te halen zijn, verwachtte men van het begin af aan en er was geen enkele strategie voor een noodgedwongen vervolg van de intensieve competitie daarna. Het geld was op!
Dat verklaart deels waarom Obama vervolgens 11 overwinningen pop rij boekte.
Hillary “leent” haar campagne uit eigen zak 5 miljoen dollar, maar faalt aan te tonen waar dat geld vandaan komt en dat is wel verplicht. Ze heeft het te druk, zegt ze. Over haar functioneren als First Lady moeten de archiefstukken ook nog openbaar gemaakt worden en Bill Clinton is al een paar jaar druk met dit zo lang mogelijk uitstellen. Dat is zijn core business, vertragen en nu liggen er 10.000 documenten klaar om eerst door de president te worden beoordeeld of ze geschikt zijn voor publicatie. Heeft de president die documenten al? Nee, nog niet, want Hillary en Bill hebben het nog even te druk met de verkiezingen. Maar wat is haar ervaring dan waard zolang alles geheim moet blijven over wat ze gepresteerd heeft?

Hillary werd als First Lady wel de "co-president" genoemd, maar onduidelijk is waarop dat gebaseerd was. Zij kreeg bevoegdheid om de hervorming van de gezondheidszorg ter hand te nemen. Dat was haar stokpaardje en het zou US$ 13 miljoen kosten. Dat zijn niet de kosten van uitvoering van haar plan, maar van de voorbereiding ervan. Bill Bradley en Patrick Moynihan waren ook gespecialiseerd op dat onderwerp en zij hadden verscheidene aanmerkingen, maar Hillary onderhandelde niet, hoewel Bill een conceptovereenkomst had klaarliggen. Ze zei, dat ze iedereen die tegen haar plan stemde zou demoniseren. Het zou slikken of stikken zijn, dreigde ze en daarmee overschatte ze haar eigen positie, wat haar bij voortduring lijkt aan te kleven. In het Congres, dat door haar eigen partij werd gecontroleerd, haalde haar voorstel niet eens de stemming. Hillary ging af als een gieter.
Toen kreeg Hillary de bevoegdheid om een vrouwelijke Procureur Generaal voor te dragen, wat voor haar, als hooggekwalificeerd juriste geen lastige opgave zou moeten zijn. Haar eerste twee aanbevelingen, Zoe Baird en Kimba Wood, werden gedwongen hun namen van het voorstel af te voeren. Daarna koos ze Janet Reno, die sindsdien door Bill Clinton beschreven wordt als "mijn ergste fout".
Hillary stelde Lani Guanier voor als hoofd van de Burgerrechtencommissie, maar toen de radicale ideeën van Guanier bekend werden moest haar naam ook worden afgevoerd.
Hillary beval haar voormalige partners in de advocatenfirma, Web Hubbell, Vince Foster en William Kennedy, aan voor posities op het Departement van Justitie, de Staf van het Witte Huis en het Departement van Financiën. Hubbell belandde in de gevangenis, Foster pleegde zelfmoord en Kennedy werd gedwongen af te treden.
Hillary beval ook een huisvriend van de Clintons, Craig Livingstone, aan als directeur van de veiligheidsdienst van het Witte Huis, maar toen Livingstone object van onderzoek werd wegen onrechtmatige toegang tot 900 FBI-files van Clintons vijanden en het wijdverspreid drugsmisbruik door de staf van het Witte Huis, ontkenden de Clintons dat ze hem kenden. FBI-agent Dennis Sculimbrene bevestigde in een hearing voor de Juridische Commissie van de Senaat in 1996 alles, ook het drugsmisbruik en Hillary’s betrokkenheid bij de benoeming. Daarna sloot de FBI haar verbindingskantoor in het Witte Huis na meer dan 30 jaar dienst onder 9 verschillende presidenten.
De Thomasons, vrienden van Hillary, konden miljoenencontracten verwerven voor reisarrangementen en om hen daartoe in staat te stellen, ontsloeg Hillary de gehele staf van het Reisbureau van het Witte Huis. Zij, de reisbureaustaf, werden aangegeven bij de FBI voor ernstig mismanagement en hun reputatie ging naar de haaien. Na een dertig maanden durend onderzoek werd alleen Billy Dale beschuldigd van een misdaad: hij zou persoonlijke fondsen vermengd hebben met fondsen van het Witte Huis terwijl hij cheques inde. De jury sprak hem in twee uur vrij.
Als hoofd van de “bimbo eruption sqad” en schandaalbestrijding “regelde” Hillary het volgende:
Ze maande haar man aan het proces met Paula Jones niet te schikken.
Ze weigerde totaal overbodig om de Whitewater-papieren te overhandigen, wat aanleiding was tot de benoeming van Ken Starr als Speciaal Onderzoeker, die spoedig doorhad dat de Clintons zelf gedupeerd waren en geen schuld hadden aan wat er was fout gegaan in het Whitewaterproject. Nadat er 80 miljoen dolars waren verspild leidde Starr’s met grote bevoegdheden geaccommodeerde onderzoek naar Monica Lewinsky, waardoor Bill ging liegen en later zijn affaires moest toegeven.
Daarbij moest de zaak met Paula Jones alsnog geschikt worden.
Bill Clinton verloor zijn bevoegdheid als jurist wegens liegen tegen de grand jury.
Bill Clinton onderging een afzettingsprocedure in het Huis.
Hillary Clinton werd bijna zelf beschuldigd van meineed en obstructie tegen het recht – zij ontliep dat door 56 keer onder ede op vragen te antwoorden: 'I do not recall,' 'I have no recollection,' and 'I don't know'.
Hillary besloot voor haar verkiezing tot senator te gaan in een staat waar ze nooit had gewoond en waar ze geen invloedrijke rivalen had.
Hillary liet Bill pardon verlenen aan cliënten van haar broer en Bill verleende pardon aan FALN-terroristen om steun te verwerven van de Latino’s.
Hillary speelde de troefkaart Vrouw in haar campagne voor de Senaat door haar tegenstander Lazio als een woest aanvallende stier voor te stellen.
Bill Clinton beschermde haar, door de Nationale Archieven te vragen, om de records van hun tijd in het Witte Huis uit de publiciteit te houden tot 2012, inclusief de correspondentie van Hillary, haar agenda’s en haar kalenders. Er zijn daarover nog steeds processen gaande om die records eerder openbaar te krijgen. We weten wel iets over Hillary als First Lady, maar daar kan ze niet trots op zijn. Van verreweg het meeste weten we helemaal niets en dat wil Hillary zo lang mogelijk zo houden. Wat heeft ze dan allemaal te verbergen?
Public Service is pas echt Publieke Dienst als de gegevens daarover bij het publiek bekend zijn en de Publieke Dienst van Hillary begint dus pas met haar aantreden als senator. Daar gaat Pointer in het volgende bericht een overzicht van geven.
Op zich is wat we weten en bewijzen kunnen al ruim voldoende voor de Republikeinen om haar te slachten voor het aangezicht van hun kandidaat McCain. Zal McCain zich een bedeesd knulletje tonen met te slappe knieën om Hillary aan te pakken op haar talrijke misgrepen?