confrontaal: Hervorming van de gezondheidszorg in de USA

Hervorming van de gezondheidszorg in USA is momenteel het belangrijkste onderwerp van de Amerikaans politiek. Meer dan een halve eeuw wordt er door iedere Democratische President al aan gewerkt, maar steeds zonder doorslaand succes. Het laatste debacle vond plaats tijdens de eerste termijn van Bill Clinton, onder leiding van first Lady Hilary. Het kostte de Clinton-Administratie de controle over het parlementaire systeem van Huis en Senaat, omdat veel mensen vonden dat de Clintons hadden gefaald en daarom liever stemden op mensen die voor dat falen gestreden hadden.
Een overgrote meerderheid van de Amerikanen wil hervorming van de ziektekostenverzekering, maar de tegenstanders profiteren daarvan door dwars te liggen, hervorming daarmee onmogelijk te maken en tenslotte electorale winst te boeken, omdat de pogingen tot hervorming zijn mislukt. Enkele deelsuccessen zijn in het verleden wel bereikt, zoals Medicaid voor ouderen en Medicare, wat een soort bijzondere ziektekostenverzekering is. Deze verzekeringsdiensten worden onderhouden door de overheid; ze zijn populair en vergen weinig (7%) overhead-kosten, vergeleken met particuliere overheadkosten (23%). Toch weten conservatieven het volk ervan te overtuigen dat door de overheid gestuurde diensten heel erg veel duurder zijn, volkomen in strijd met de werkelijkheid. Bij demonstraties tegen de hervormingen zie je borden met "Handen Af Van Mijn Medicaid!" terwijl niemand heeft voorgesteld Medicaid te veranderen.
Uiteraard blijkt steeds dat de conservatieven (alle Republikeinen en enkele Democraten) die unaniem tegen alle hervormingen zijn, worden betaald door de gevestigde belangen. Zonder die betalingen kunnen zij niet gekozen of herkozen worden. Hun verkiezingscampagnes zijn er totaal afhankelijk van. Het resultaat is dat de kosten van ziektekostenverzekering enorm oplopen, zodat Amerikanen, inclusief het werkgeversaandeel, twaalf keer mee betalen dan wij in Nederland. Zelf betaalt de verzekerde werknemer twee keer zoveel als het Europese gemiddelde, maar daar komt nog eens vier keer zoveel aan werkgeversaandeel overheen, samen resulterend in een premie van gemiddeld twaalfduizend dollar per maand per gemiddeld gezin. De maatschappijen kunnen de kosten dicteren. Echte competitie is er niet. Nu sluit dit wel aan bij de gedachte dat de Amerikaanse staatsburger oneindig veel meer waard is dan iedere andere mens op aarde en dat de instandhouding van zijn/haar gezondheid dus ook wel wat meer mag kosten, maar betere zorg dan waarvoor wij verzekerd zijn is er niet, zeker niet in de Republikeinse staten. Kwalitatief situeert de WHO de Amerikaans gezondheidszorg tussen Sri Lanka en Slovenië. Er bestaat hoogwaardige gezondheidszorg in de US, kwalitatief vergelijkbaar met de onze, maar door de band genomen is die onbetaalbaar of onbereikbaar voor de gewone burgers.
Wie een leven lang de extreem hoge premies heeft betaald, kan allerminst zeker zijn dat hij/zij ook echt verzekerd is. Vooraf reeds bestaande condities moeten gemeld worden en leiden tot uitsluiting op het moment dat er door de verzekeringsmaatschappij betaald moet worden. Vergeefs betaalde premies worden niet terugbetaald. Krijg je kanker en heb je wel eens gerookt, dan kun je het schudden. Hartfalen en aanverwante aandoeningen kunnen dan ook alleen voor eigen rekening worden behandeld, met een complete financiële ondergang als gevolg. Eetgewoonten alsmede gevolgen van sportblessures leiden ook steeds meer tot uitsluiting en hoewel al deze slachtoffers niet als onverzekerd te boek staan, zijn ze desalniettemin in feite wel onverzekerd, omdat ze worden uitgesloten, zodra ze de zorg nodig hebben.
Zolang de premies die in de toekomst nog betaald zullen worden naar verwachting hoger zijn dan de kosten valt het nog wel mee, maar die kosten zijn ook zo extreem hoog, acht maal hoger dan bij ons. Het criterium voor de verzekeringsmaatschappij is: kunnen we er nog aan verdienen? Dus zodra er iets ernstigs met de gezondheid aan de hand is, heb je een advocaat nog harder nodig dan een dokter.
Geen wonder dat de private "gezondheidsindustrie" honderden miljarden winst maakt per jaar. Honderden miljoenen tot een paar miljard dollars per verkiezingsronde worden betaald aan politici om dit schandelijk systeem van uitbuiting in stand te houden.
Het centrale idee van de wet die in de Senaat besproken wordt is dat iedereen verzekerd is tegen een gemiddelde premie van twaalfduizend dollar per jaar met een eigen risico van tienduizend dollar.
De publieke optie is namelijk niet haalbaar, omdat die door 41% van de senatoren kan worden geblokkeerd.
Wat is dat, die publieke optie?
Grofweg gezegd: Daarbij treedt de federale overheid op als verzekeringsmaatschappij en als concurrent van de particuliere corporaties. Het is niet verplicht om erin deel te nemen, maar het zal aanzienlijk goedkoper zijn, aanvankelijk reeds minder dan 50% van de huidige kosten. Dat heeft natuurlijk een enorme zuigkracht op de burgers die kunnen rekenen, met het gevolg dat de overheid veel lagere kosten kan bedingen en uiteindelijk komt het erop neer dat Amerikanen hetzelfde betalen als wij voor betere zorg. De normale prijs/kwaliteit-verhouding kan alleen bereikt worden met de publieke optie. Dat is puur communisme zeggen de conservatieven en dus moet alles maar naar de sodemieter gejaagd worden ten koste van de 95% burgers die samen slechts 25% van de welvaart genieten. De andere 75% van de Amerikaanse welvaart is in handen van 5%, de uitzuigers en profiteurs, ook wel de "happy few" genoemd.
Omdat sommige onafhankelijke Senatoren en Democraten zich evengoed laten opkopen als de Republikeinen om de gevestigde belangen te dienen, kon de publieke optie worden geblokkeerd. Dat betekent dat er van werkelijke hervorming geen sprake meer is. Om een wet ongeschonden door de Senaat te krijgen, heb je namelijk zestig van de honderd stemmen nodig en de publieke optie komt net een paar stemmen tekort.
Dit is een gevoelige nederlaag voor de zittende President an dat zal doorklinken in de komende verkiezingen voor de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. Dan zullen juist de schuldigen worden beloond, hoewel zij de hervorming die iedere belanghebbende burger wil hebben laten falen. Amerikanen stemmen koste wat het kost op winnaars, wat je in Europa alleen bij heel domme blondjes en geestelijk minvermogenden ziet.
Wat nu te doen?
Amerikanen bedenken altijd iets slims als er weer eens iets goeds is mislukt dus het roer moet wel om. Typisch Amerikaans is het wijzen op de eigen verantwoordelijkheid. Als je ziek wordt is dat je eigen schuld, maar vreest niet want daar is best wat aan te doen door preventie. Niet roken, gezond eten, aan sport doen enzovoort. Dat is pure onzin, hoewel stoppen met roken natuurlijk wel heilzaam is. Wat echter onder "gezond eten" wordt verstaan is bepaald niet gezond omdat er allemaal rotzooi zit in die eet-gezond-producten. Bij sport is het ook zo dat er ongeveer honderd personen minder valide worden door onverantwoorde of riskante inspanningen tegenover elke geslaagde poging om topsporter te worden.
Dat mensen met verschillende gewoontes gezondheidsrisico lopen is niet nieuw en dat je de kans op ernstige aandoeningen kunt verkleinen door preventief gedrag weten we ook allang, maar juist de Verenigde Staten zijn het schoolvoorbeeld van in de wind geslagen statistische waarschuwingen, waarmee de consument uur na uur en dag in dag uit om de oren geslagen wordt om die consument te verleiden tot allerlei contraproductief gedrag.
De Amerikaanse consument consumeert niet wat hij/zij nodig heeft, maar wat hem/haar wordt opgedrongen. Door wie? Door gevestigde belangen natuurlijk! In "the Land of the Free" heeft de consument geen keus. Dat is de cultuur, dat is de traditie en al het andere noemen ze communisme.

Het Belgische Radio Centraal praat met Matthew Evans van Penn State University.

In Deel 1 legt hij uit hoe de gezondheidszorg opgezet is in de VSA, wat het probleem is, en hij geeft enkele voorbeelden van hoe de zaken verkeerd lopen.
De administratiekost van de Amerikaanse priveverzekeraars loopt op tot 20% van de totale kost, tegenover 4% voor een systeem dat beheerd wordt door de overheid.

Deel 2: over het alternatief. De essentie is dat de verzekerde ook zou kunnen kiezen voor een verzekering die beheerd is door de overheid, maar over de exacte invulling wordt zwaar onderhandeld. De prive sector heeft er weinig bezwaar tegen dat chronisch zieken in dat system zouden stappen, maar wel dat het system open zou staan voor iedereen. De prive sector, maar nog meer de conservatieve rechterzijde, voeren een lastercampagne die inspeelt op het ingebakken individualisme van de Amerikanen.

Deel 3: over de democraten die sceptisch staan tegenoven een systeem dat beheerd wordt door de overheid. Zij zijn het eerste doel van de lobby van de prive verzekeraars. De voorstanders moeten 60 senatoren achter zich krijgen om filibusteren, en dus ernstige vertraging, te voorkomen. Dat wordt moeilijk aangezien de democraten maar met 57 zijn (er zijn nog 2 onafhankelijken die meestalmeestemmen). Dus moeten ze water in hun wijn doen .
Voor de republikeinen wordt het falen van de hervorming een strijdpunt om via die weg Obama te doen falen.