De voormalige senator John Melcher had geen haast om partij te kiezen tussen Hillary Clinton en Barack Obama, totdat hij de laatste maand, toen de voorzitter van de Democratic National Committee Howard Dean de superdelegates opriep een beslissing te nemen voor 1 juli.
"So after two days of that, I agreed with him that maybe I should, so I did," said Melcher, who announced Wednesday that he will support Obama, based on the candidate's early opposition to the Iraq war.
Pointer is wat sceptisch over zulke “redenen”. Goed, Clinton zat fout met haar steun aan de militaire roofoverval op Irak, maar daar is ze inmiddels op teruggekomen en inhoudelijk zijn de verschillen niet groot. Het gaat om het karakter en de instelling van de kandidaten der Democratische Partij, niet om de politieke verschillen.
Melcher en een handjevol hoog geprofileerde Democraten hebben onlangs kleur bekend in de wedstrijd om de presidentiële nominatie. Weinig van de andere supergedelegeerden blijken vóór de voorverkiezingen in Pennsylvania op 22 april daarin mee te gaan en veel daarvan hebben gezegd te willen wachten tot de voorverkiezingen allemaal voorbij zijn in juni. Pas dán zullen zij hun keus bepalen.
Veel van de ongeveer 320 partijleiders en gekozen officials, die nog niet gekozen hebben, geven een aantal verschillende redenen daarvoor. Ze kunnen moeilijk kiezen tussen twee goede kandidaten (een slijmerig rotsmoesje); ze willen zich niet tussen de vrije beslissing van kiezers en hun favoriete kandidaat indringen (een nog wat slapper argument) of ze denken dat de verlengde verkiezingsstrijd juist goed is voor de partij. Dat is volgens Pointer een interessant gezichtspunt.
“Er is heel wat gaande in de kookpot van de strijd tussen beide kandidaten, wat op de langere termijn goed kan uitpakken,” zegt senator Sherrod Brown uit Ihio, die nog geen kleur bekend heeft en hij wijst daarbij op de 26.000 nieuw geregistreerde Demokraten in zijn Cuyahoga County in Ohio. “Nee, ik heb geen haast.”
Maar andere Democraten van de hoogste rang hebben wel haast, omdat ze bang zijn, dat de strijd in de voorverkiezingen de positie van de kandidaat algemene verkiezingen kan aantasten en daarmee ook de kans van de partij tegen de Republikein, senator John McCain uit Arizona, die de nominatie officieus al op zak heeft en dan zijn er ook nog gelijktijdig de congresverkiezingen met alle campagnes daarvoor.
“Wat je nu ziet, is, dat er verdeeldheid gezaaid wordt, die wellicht moeilijk goed te maken is,” zegt afgevaardigde Chris Van Hollen, voorzitter van de Democratic Congerssional Campaign Committee. “Wij zouden een betere positie hebben, als we de aandacht van het publiek zouden richten op McCain, in plaats van op de verschillen tussen onze twee kandidaten voor de nominatie, waardoor de uiteindelijke nominee kan worden geschaad.”
“Ik wil ook niet meemaken, dat onze congreskandidaten en passant schade oplopen,” voegde hij nog toe. “Indien het enthousiasme en de energie van de kiezers opraakt, hebben we een probleem.”
De laatste supergedelegeerden hebben zich voor Obama verklaard, die stilaan bezig is zijn achterstand in steun van de partijelite in te halen, maar Obama’s voorspoed heeft zich niet zo snel ontwikkeld, als velen hadden verwacht, na zijn krachtige overwinningenreeks van superdinsdag van 5 februari en vervolgens met 11 overwinningen op rij.
Vanaf vroeg in december hebben supergedelegeerden zich achter beide kandidaten geschaard. Hillary Clinton had darbij direct een grote voorsprong. In maart zijn er voor Obama 14 bijgekomen, terwijl Clinton er 9 bij kreeg, waarmee de stand respectievelijk op 221 tegen 251 is gekomen.
Volgelingen van Clinton zeggen, dat het komt, doordat Obama verloren heeft in Ohio en Texas, sommige diehards noemen daar ook Florida en Michigan bij, maar dat geeft een vals beeld, omdat beide laatste staten gediskwalificeerd zijn wegens het schenden van de regels en in Texas heeft Obama zelfs overall gewonnen door zijn overwicht in de caucusses. De Billarygang heeft een speciale manier om kiezers niet mee te tellen, die netjes gestemd hebben en kiezers, die gediskwalificeerd zijn door de regels te overtreden, juist wel nee te tellen. In Michigan, bijvoorbeeld, kon de kiezer niet eens op Obama stemmen, omdat hij niet op de lijst stond. Dat zet voor Hillary natuurlijk geen zoden aan de dijk, maar het verzacht het beeld, dat langzamerhand voor Clinton hopeloos is geworden. Om nog gelijk te komen, moet ze in het vervolg alleen nog maar enorme overwinningen boeken, met een verschil van meer dan 20%.
Maar..., door vol te houden dat Obama ook in Texas verloren heeft, wordt de suggestie gewekt dat Obama in de algemene verkiezingen geen kans maakt, ook weer met de redenering dat stemmen, die in de kleinere staten worden uitgebracht, eigenlijk niet geteld hoeven worden, nog afgezien van hun idee dat racisme ook afgestraft moet worden, dus als een zwarte op de zwarte Obama stemt. Een zwarte is alleen geen racist als hij/zij op een blanke stemt. Dat is het idee en nieuw geregistreerde Democraten mogen volgens Clinton ook niet meetellen, want die behoren nog niet tot de vaste kern van de partij. Aldus gaat Hillary Clinton in haar eigen redenering stevig aan de leiding en nu heeft ze ten overvloede er nog iets bij bedacht.
Als op grond van de stemmenverhoudingen gedelegeerden aan verschillende kandidaten worden toegewezen, (ze noemen dat pledged delegates) kunnen die gedelegeerden best op de conventie voor de andere kandidaat stemmen. Daarmee is de kiezer in de voorverkiezingen dus geheel uitgeschakeld. De gedelegeerde wordt niet meer gedelegeerd maar losgelaten op de conventie. Het vraagt om een ingrijpende wijziging van de reglementen tijdens de wedstriojd, om Hillary Clinton te laten winnen, maar, ach, dat moet dan maar. Want dat Hillary de nominatie wint is belangrijker dan de wederkomst van Christus.
“Als je in de voorverkiezingen niet kunt winnen,” vragen de Clintonians zich ook af, “hoe kun je dan in de algemene verkiezingen winnen?”
Het idee is, dat met deze redeneringen Clinton de voorverkiezingen gaat winnen, dus die kritische vraag geldt niet voor haarzelf. Daar gelooft Hillary echt in – anders zou ze het bijltje er wel bij neergegooid hebben – en moet zo’n warhoofd (scatterbrain Hillary: “there are no pledged delegates, only delegates!”) dan president worden?
De 14 supergedelegeerden, die in maart bij Obama gekomen zijn, zeggen dat ze dat onafhankelijk van elkaar gedaan hebben. De belangrijkste, Bill Richardson uit New Mexico, zelf eerder in de race als kandidaat afgehaakt en de hoogste Latino van het land, werd door de Billarygang Judas genoemd, de verrader van Christus. Je vraagt je wel af: wie is de Jezus dan, Hillary of Bill?
De Billarygang gaat ervan uit, dat Hillary recht heeft op de supers die hun positie tijdens het bewind van haar man verworven hebben. Richardson was in die tijd onder andere ambassadeur bij de Verenigde Naties. Bill Clinton voelt zich zwaar op zijn pik getrapt, omdat hij nog enkele weken eerder met Latino-Bill naar een sportwedstrijd is geweest. Tja…, shit happens.
Verraad?
Overdreven, vindt Pointer. Als het verraad van Bill Richardson was geweest, zou Latino-Bill in het sportstadion zijn zwaard getrokken hebben, om daarmee met enlekele flinke houwen de ingewanden en geslachtsdelen van Irish-Bill over de tribune uit te spreiden en vervolgens zijn hoofd afhakken. Voor verraad in de politiek zijn er ook regels, als het over de opvolging gaat.
Een andere senator, Robert F. Casey Jr. jawel, uitgerekend uit Pennsylvania, werd door de kandidaten met rust gelaten, omdat ze aannamen, dat hij als nieuweling wel afzijdig zou willen blijven tot het eind van de voorverkiezingen. Maar tijdens de Paasvakantie zag Casey het licht en ging voor Obama, vanwege diens boodschap van verandering, een belijdenis die Casey aflegde in een telefonische boodschap aan zijn kandidaat op Paaszondagavond. Belangrijk, want Casey is erg populair bij de katholieke werkende klasse en dat kan Obama een flinke zet geven in het cruciale Pennsylvania, waar Hillary Clinton nog net aan de leiding gaat, na een snelle slinking van haar grote voorsprong.
Casey kan Obama’s nadeel van een mindere bekendheid neutraliseren, maar wat de uitkomst ook is, volgens Casey wordt de positie van de Democratische Partij bij de eindverkiezingen versterkt in zijn staat. “Ook al verliezen we Pennsylvania,” zegt hij, “even aannemend dat Obama toch de nominatie wint, dan helpt hem dat in de herfst. Als hij hier in deze uitgestrekte en diverse staat niet zo heftig campagne gevoerd zou hebben, zou hij hier bij de algemene verkiezingen met lege handen aankomen.” Die overweging vindt Pointer erg overtuigend en zo blijkt maar weer, dat wie zijn hersens goed gebruikt, vanzelf voor Obama is.
Senator Amy Klouchar uit Minnisota, die zich vorige week achter Obama schaarde, zei dat beide kandidaten “wisten waar ik sta,” maar dat ze haar positie nog niet publiek wilde maken. Ze veranderde van gedachte, omdat ze vond dat de race te lang duurde, maar Afgevaardigde Brad Miller uit North-Carolina zegt juist, dat hij volhoudt ondanks het de harde duels van beide partijen. Hij wil in ieder geval onbeslist blijven tot na de voorverkiezing in Pennsylvania.
Dat wil senator Benjamin L. Cardin ook. Hij is door beide kandidaten gepolst. “Ze hebben dezelfde argumenten,” zegt hij. “Allebei vinden ze zichzelf het meest verkiesbaar in de algemene verkiezingen. Alleen zijn hun namen verschillend.” Pointer vraagt zich af wat een zombie met zo weinig onderscheidingsvermogen eigenlijk doet in de politiek.
Artur Davis is een leidende afgevaardigde in het Huis en supporter van Obama. Hij voorspelt dat een heleboel wetgevers zullen wachten met hun beslissing tot na Pennsylvania, inclusief de Democratisch afgevaardigden in het Huis uit North Carolina en Indiana, waar op 6 mei gestemd wordt. Andere zullen willen wachten tot de laatste voorverkiezingen in South Dakota en Montana op 3 juni.
Maar als Obama dan zijn voorsprong houdt in kiezers en toegewezen gedelegeerden, zal dat direct daarna een vloed van steun teweegbrengen en komt er een vlot einde aan de race. “Het is gewoon praktisch, “ zegt Davis. “Ik denk dat de race op vrijdag 6 juni wel over is.”
Terwijl vele Democraten bezorgd zijn, dat de langdurige veldslag in eigen gelederen de eigen kandidaat zal schaden in de algemene verkiezingen, geloven andere, dat het juist een zegen zal blijken te zijn. Pointer voelt veel voor deze redenering. Democratische kiezers komen in recordaantallen opdraven in de voorverkiezingen en alleen in Pennsylvania zijn al meer dan 230.000 nieuwe partijleden geregistreerd, ongeveer een miljoen in het hele land. Belangrijker nog is, dat zowel Obama als Clinton noodgedwongen in alle staten uitgebreide organisaties onder het gewone volk hebben opgezet, die heel rap in actie kunnen komen bij de algemene verkiezingen.
Inmiddels is gebleken, dat Obama tijd nodig heeft, om zijn bekendheid en zijn boodschap te laten doordringen en dat die tijd dan sterk in zijn voordeel werkt. Vanaf begin juni is er tijd zat tot november en laat McCain dan maar dommelen tot het menens wordt, niet wetend wat hem nog boven het hoofd hangt, met een economie in verval en een oplossing of overwinning in Irak nog niet in het verschiet. Onze troubadour van het droevige lied zegt terecht: "de tijd heelt alle wonden, maar slaat er nog veel meer." In dit geval vallen de slagen van de slechte omstandigheiden onder de republikeinen. 81% van de Amerikanen vindt dat hun land de verkkeerde kant op gaat. 9% weet het nioet zeker, dus je hebt nog maar 10% vrolijke Amerikanen over onder de Republikeinse Bush-administratie.
Er is al een nieuwe groep ontstaan: de Obama Republicans.
Obama Girl zorgt voor een feestelijk videootje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten