Hillary Clinton is tegenwoordig fel tegen vrijhandelsverdragen en dat wil ze de arbeiders laten weten die nu op haar moeten stemmen in de voorverkiezingen. Ze geloven haar.
Vreemd, nu de leider van haar campagnestrategie het veld moest ruimen, omdat het zijn werk was Bush en de Colombiaanse regering te helpen een vrijhandelsverdrag heelhuids door het Congres te jagen. De arbeiders zijn er tegen, omdat zij hun banen zien verdwijnen naar lagelonenlanden. Obama wil wel vrijhandel, maar dan anders, met vergelijkbare lonen, zonder kinderarbeid, met milieuvoorschriften als in Amerika, met vakbondsrechten en zorgverzekeringen, zodat er van een eerlijker competitie sprake kan zijn. Als Colombianen echt veel beter kunnen werken, dan Amerikanen, tja, dan winnen zij. Wel vrijhandel, maar dan eerlijk, dus anders en zonder de bedrijven extra belastingvoordelen te geven als ze werk naar het buitenland verplaatsen. Dat verhaal is te ingewikkeld voor arbeiders. In de senaat loopt hun stenmgedrag over vrijhandel synchroon.
We maken het simpeler:
Hillary Clinton heeft de voorverkiezing in Ohio gestolen met valse informatie over haar van harte gegeven steun voor het North American Free Trade Agreement (NAFTA). Dat had Bill Clinton tot een speerpunt van zijn beleid gemaakt en nu Hillary haar agenda over de jaren in het Witte Huis openbaar moest maken, bleek dat zij NAFTA op verscheidene bijeenkomsten actief gesteund heeft, maar ze blijft rustig glashard liegen dat ze ertegen was. Als dat zo zou zijn valt niet uit te leggen dat president Bill zijn vrouw bij die bijeenkomsten liet zijn. Op 10 november 1993 sprak ze op zo’n bijeenkomst een vergadering van 120 personen toe en ze was in 1993 nog bij drie andere bijeenkomsten. Dat ligt vast, zwart op wit. Op 20 november 1993 passeerde het voorstel de Senaat. Hillary had 10 dagen daarvoor de senatoren dus overtuigd en zo had ze een groot aandeel in NAFTA. Met haar gezondheidsplan was ze minder voorspoedig en daarna betrok Bill Clinton haar niet meer bij beleidszaken en was ze een First Lady als gebruikelijk, puur ceremonieel en representatief.
David Axelrod, Mr. Obama’s chief strategist, called the White House schedules “direct, incontrovertible evidence that Senator Clinton was, in fact, actively involved on this issue.”
“This is a question of political character,” Mr. Axelrod said. “We all remember the press conference that Senator Clinton had in Ohio 10 days before the election, in which she said with great theatricality, and waved her finger at the TV screen and said, ‘Shame on you, Barack Obama.’ ”
[…] Mr. Singer criticized Mr. Obama over a meeting that Austan D. Goolsbee, his senior economic policy adviser, conducted with Canadian officials last month in Chicago.
A memorandum written by a Canadian official surfaced after the meeting, suggesting that Mr. Goolsbee had assured the Canadians that Mr. Obama’s stance on Nafta was “more reflective of political manoeuvring than policy.”
“Instead of attacking Senator Clinton,” Mr. Singer said, “Senator Obama should explain to the American people why his top economic policy adviser was telling the Canadians that his promise to fix Nafta shouldn’t be taken seriously.”
Bill Burton, a spokesman for Mr. Obama, responded, “As we have said and the Canadian Embassy and prime minister have confirmed, nothing that anyone from our campaign said was in any way interpreted as a departure from Obama’s consistent public position to get tougher labor and environmental standards into the agreement.”
Het voorval heeft grote indruk gemaakt in Ohio, waar beide kandidaten in een nek-aan-nekrace verwikkeld waren. Het was Clinton die eerst contact opnam met de Canadezen, om hen gerust te stellen, dat zij NAFTA niet zou openbreken, maar iets tegen die arbeiders zeggen moest, vanwege de verkiezingen. Dan vraagt zo’n ambassadeur natuurlijk ook even bij Obama, hoe die erover denkt en Clinton neemt aan, dat zij wel weet wat voor antwoord Obama dan geeft. Obama stuurde zijn specialist voor een ophelderend gesprekje, maar het probleem zit niet bij de Canadezen, wel bij de Mexicanen. Zonder iets af te doen aan zijn belofte aan de arbeiders, dat hij Nafta zou openbreken voor nieuwe onderhandelingen, kon Austan D. Goolsbee de Canadezen geruststellen. De Canadese arbeiders zitten met hetzelfde probleem als die in de VS, behalve dan – dat scheelt heel veel – dat Canadese bedrijven geen extra belastingvoordelen krijgen van hun regering, want stelen van de armen, om de rijken nog rijker te maken, is in Canada wat minder populair als overheidsmaatregel. Voor Bush is het routine en McCain gelooft er ook heilig in.
“The bottom line,” said Lori Wallach, director of the Global Trade Watch division of Public Citizen and a fierce free trade foe, “is neither of the current Democratic candidates were in the category of leaders fighting for improving U.S. trade policy to try to come up with different terms for globalization, but in the course of their campaign they have come to see both the political necessity and the substantive problems, pushing them to some interesting new thinking.”
Zo, daar gaat het over, maar het problem is, dat Hillary een valse voorstelling van zaken geeft, om daarmee bij haar kiezers beter te scoren.
In the minds of hard-core opponents of free trade, both Mrs. Clinton and Mr. Obama have checkered records in the Senate on trade agreements. Both voted against the Central American Free Trade Agreement but supported a trade pact with Peru last year, citing the inclusion of labor and environmental provisions that were not part of Nafta.
En dat is wat Obama bedoelt met wel vrijhandel, maar dan anders. Free Trade, maar ook Fair Trade.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten