Het wordt zo langzamerhand hoog tijd eens iets aardigs over Hillary Clinton te schrijven. Dat het er tot nu toe niet van gekomen is, ligt aan haar grenzeloze ambitie en zelfoverschatting. Hillary is iemand die zichzelf slecht kent, die wellicht nooit zichzelf gevonden heeft en voortdurend kiest uit het grote aantal rollen dat ze voor zichzelf op voorraad heeft, als de keuze voor een kledingstuk voor een bepaalde gelegenheid. Zoals ze nu ook haar rol als First Lady tekent, als van beslisende invloed op de vrede in Noord-Ierland, het openen van de Macedonische grenzen voor vluchtelingen uit Kossovo, haar gevaar toen ze onder vuur van sluipschutters met haar teenerdochter Chelsea naar Tusla in Bosnië gestuurd werd, een plek die voor de president zelf te gevaarlijk was. Zij heeft en geeft er een voorstelling van, die volstrekt in strijd met de werkelijkheid is. Zij was helmaal niet van invloed, maar dat kan ze onmogelijk toegeven en dus gaat ze absurd overdrijven, wat dan prompt wordt blootgelegd door de beschikbare documentatie.
Dat is jammer en erger nog is, dat zij daardoor zeer gehandicapt is, niet in staat om zich te laten zien, de echte Hillary. Haar doen en laten, haar persoonlijke overwegingen en motieven zijn voor iedereen een gesloten boek. Pointer zou geen politicus kunnen noemen, die meer erop gespitst is, om zoveel mogelijk over zichzelf, over de eigen daden, over de eigen omstandigheden, geheim te houden. Het best kennen we haar uit haar jeugd, door haar correspondentie in de late jaren '60, waar Pointer al eerder over geschreven heeft. Als we iets kunnen weten over de huidige Hillary, moeten we dat lezen uit wat anderen erover vertellen. Hillaryland, haar inner circle, bestaat uit dames die daarover zwijgen als het graf.
Op de laatste pagina van een artikel in de New York Times van 1 april 2007 over David Axelrod, de spindoctor van Barack Obama, is het volgende te vinden over Hillary:
Het was januari 1999, de impeachmentprocedure van president Clinton was net begonnen en Hillary Clinton had een speech gepland op een bijeenkomst voor de fondswerving t.b.v. Citizens United for Research in Epilepsy (CURE), een stichting die door Suzan Axelrod was opgericht. David en Suzan Axelrod hebben drie kinderen van rond de 20 jaar en hun oudste lijdt aan epilepsie. David Axelrod heeft door zijn werk veel kennissen onder vooraanstaande politici, maar slechts weinigen hebben zoveel voor CURE gedaan als Hillary Clinton.
Hoewel Hillary op dat moment in januari 1999 zelf sores genoeg aan haar hoofd had, hield zij zich aan haar afspraak om op die fondswerving te komen spreken en die dag bracht ze urenlang door op de afdeling epilepsie van het Ruth Presbiterian Hospital. Ze bezocht kinderen die door elektroden verbonden waren aan machines, waardoor dokters d.m.v. de genmeten hersenactiviteit konden beslissen, welk deel van het brein verwijderd kon worden.
At the organization’s reception at the Drake Hotel that evening, Clinton stood backstage looking over her remarks, figuring out where to insert anecdotes about the kids. “She couldn’t stop talking about what she had seen,” Susan Axelrod recalled.Later, door toedoen van Hillary Clinton, riepen de National Institutes of Health een conferentie bijeen over de behamdeling van epilepsie en dat was volgens Suzan Axelrod een van de belangrijkste dingen die ooit iemand voor de behandeling van epilepsie gedaan had.
Dit blijk van betrokkenheid bij mensen met gezondheidsproblemen en handicaps staat niet op zichzelf bij Hillary en is te zien als één van de meest eigen, meest menselijke karakteristieken van haar persoonlijkheid. Het is haar soms te machtig, zoals toen zij in Rwanda geconfronteerd werd met zeer ernstig gemutileerde slachtoffers van de moorddadige rassentwisten daar.
De moeilijkheid met Hillary is vooral, dat ze iets wil bereiken, waarvoor ze niet geschikt is of iets zegt of doet wat niet geschikt is om haar doelen te bereiken. Hillary Rodham Clinton zou een bar slechte president zijn en het enige, waadoor het nog wat lijkt, is de glamour van haar verloren status als First Lady van een president, die het, ondanks de schandalen, helemaal niet slecht deed.
Wat haar supporters motiveert, is, dat ze een vrouw is en waarom zou een vrouw, vooral een zeer intelligente vrouw, met een enorm machtig politiek netwerk niet geschikt zijn voor het presidentschap? Over de beleidsinhoud die zij voorstaat is weinoig anders te zeggen dan dat zij zich weinig onderscheid van wat Obama voorstaat, maar ze is domweg veel minder geschikt en ook te halsstarrig om dat beleid tot uitvoer te brengen met praktische politiek.
Gezondheidszorg, dat is haar pakkie an, maar als ze een plan door de volksvertegenwoordiging moet krijgen faalt ze door gebrek aan souplesse. Ze zou beter zijn in de uitvoering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten